Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η ιστορία του ΔΝΤ έχει γραφεί με λάθη. Αλλά η Ιστορία της Ελλάδας γράφεται ξανά και ξανά από καιροσκόπους και τυχοδιώκτες.Για το ΔΝΤ, η λέξη «λάθος» είναι ψωμοτύρι από καταβολής Ταμείου. Για τους εξουσιομανείς τυχοδιώκτες της Ελλάδας, ψωμοτύρι είναι το διαρκές ψεύδος και η παραποίηση ακόμη και των δικών τους δηλώσεων.
Το ΔΝΤ μιλά για «λάθος» ακόμη και όταν πρόκειται για παρεκτροπές στον ιδιωτικό βίο των στελεχών του.
Έφθασε στο σημείο, τον Οκτώβριο του 2008, να απαλλάξει με μία απλή επίπληξη για «ένα σοβαρό σφάλμα κρίσεως εκ μέρους του», τον τότε επικεφαλής του Ντομινίκ Στρος Καν από τις κατηγορίες παρενόχλησης, κατάχρησης εξουσίας και ευνοιοκρατίας, με αφορμή την εξωσυζυγική σχέση του με την Πιρόσκα Νάγκι, πρώην ανώτερο στέλεχος του Ταμείου στον τομέα Αφρικής.
Από την πλευρά του, ο ζωηρός Ντομινίκ αναγνώρισε «το μεγάλο του λάθος και ζήτησε συγγνώμη».
Σε επόμενο άρθρο, θα ασχοληθώ με τα «λάθη» του ΔΝΤ, για να δείτε πως αυτό υπήρξε το «Μεγάλο Λάθος»:
Ότι η Ελλάδα πήγε σε έναν μηχανισμό στον οποίο μετείχε ένας οργανισμός που τα λάθη του είναι πολλαπλάσια των σωστών.
Άλλωστε, στις 12 Σεπτεμβρίου του 2011, το Ταμείο ανακοίνωσε πως έχει ξεκινήσει «μια διαδικασία που θα του επιτρέψει να μην επαναλάβει τις αστοχίες των τελευταίων χρόνων όσον αφορά στις προβλέψεις του δημόσιου χρέους, π.χ. στην Ελλάδα και στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Τότε (τον Σεπτέμβριο του 2011) είχε δημοσιεύσει έκθεση των υπηρεσιών του για τον «εκσυγχρονισμό» των εργαλείων παρακολούθησης των δημοσίων χρεών, από την οποία προκύπτει σε ποιο βαθμό ο Οργανισμός έκανε λανθασμένες εκτιμήσεις πριν ξεσπάσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.
Τότε (τον Σεπτέμβριο του 2011) το ΔΝΤ είχε επισημάνει ότι οι οικονομολόγοι του είχαν θεωρήσει αυτές τις προβλέψεις ως «μια άσκηση ρουτίνας με μια μηχανική εφαρμογή» των μεθόδων ανάλυσης των τάσεων του χρέους, με μια ανεπαρκή όμως συζήτηση σχετικά με τις χρησιμοποιούμενες υποθέσεις.
Επομένως, αν είχε κάνει λάθος στον υπολογισμό της πορείας του χρέους για τις ΗΠΑ και την Ελλάδα, λόγω μιας «άσκησης ρουτίνας με μια μηχανική εφαρμογή», γιατί να μην είχε συμβεί το ίδιο και με τον πολλαπλασιαστή για τον υπολογισμό της ύφεσης;
Αυτά (προς το παρόν) για το ΔΝΤ της… αυτοκριτικής και της αναγνώρισης των λαθών του.
Μουλωχτές διορθώσεις και μυθομανίες
Μια αυτοκριτική και μια αναγνώριση του λάθους, όμως, που οι θιασώτες του πολιτικού καιροσκοπισμού όχι μόνο δεν κάνουν, αλλά και φθάνουν στο σημείο είτε της μουλωχτής διόρθωσης, είτε της… μυθομανίας!
Έναν τέτοιο συνδυασμό εκ των υστέρων διόρθωσης λάθους και μυθομανίας είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε πρόσφατα.
Κατά την ομιλία – απολογία του ενώπιον της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο Σάββατο, ο κ. Τσίπρας, πρόσθεσε εκ των υστέρων (όπως εκ των υστέρων είχε διορθωθεί και το «λάθος» περί κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα από την Κουμουνδούρου) ότι έθεσε το θέμα του λάθους κατά την επίσκεψή του στα άδυτα του ΔΝΤ στις 24 του περασμένου Ιανουαρίου.
«Πράξαμε ορθά ή λάθος που θέσαμε στο ΔΝΤ θέμα άμεσης διακοπής του προγράμματος και κουρέματος του χρέους, μετά τη δημόσια παραδοχή του λάθους από πλευράς τους;», ρώτησε το ακροατήριό του και τις συνιστώσες του, που ήδη είχαν εκδώσει κείμενο με το οποίο καταδικάζονταν ως μη προσυνεννοημένες πρωτοβουλίες, όπως αυτή των επισκέψεων στον Σόιμπλε και στο ΔΝΤ.
Συγγνώμη, αλλά από πού προκύπτει ότι ο κ. Τσίπρας έθεσε το θέμα του «λάθους» κατά την επίσκεψή του στο ΔΝΤ;
Από πουθενά. Αντίθετα, προκύπτει ότι έπραξε το ακριβώς αντίθετο:
Αθώωσε δηλαδή το ΔΝΤ, κάνοντας ευρεία αναφορά στα της περικοπής του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, για να μας πει πως ουδέποτε κάτι τέτοιο ήταν επιλογή του Ταμείου – ουδέν ψευδέστερον, βέβαια.
Και επειδή, μπορεί να κατηγορηθούμε και πάλι για μαύρη προπαγάνδα, ιδού οι ακριβείς δηλώσεις του κ. Τσίπρα μετά την έξοδό του από το κτίριο του ΔΝΤ:
Αυτούσιες δηλώσεις
«Ο κ. Τσίπρας, μετά τη συνάντησή του με τον David Lipton, αναπληρωτή διευθυντή του ΔΝΤ, έκανε τις εξής δηλώσεις (24 Ιανουαρίου 2013):
Είναι γνωστό και προφανές ότι με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουμε πολύ σημαντικές διαφορές και αντιθέσεις. Από την πρώτη στιγμή διαφωνήσαμε και διαφωνούμε ότι μπορεί να είναι αποτελεσματικά προγράμματα εσωτερικής υποτίμησης και λιτότητας. Δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε με δραματικό τρόπο. Ιδιαίτερα μετά τις δηλώσεις Blanchard για το λάθος της εκτίμησης του πολλαπλασιαστή της ύφεσης, διαπιστώνουμε ότι ένα τεχνοκρατικό λαθάκι έχει στοιχίσει πόνο και δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Ωστόσο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι από τη σημερινή μας συζήτηση με την ηγεσία του ΔΝΤ, διαπιστώνουμε, πρώτον, ότι ακόμα και το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως γενναίο κούρεμα χρέους, και δεύτερον, ότι δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του ΔΝΤ η περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα, του 13ου και 14ου μισθού, συγκεκριμένα, γεγονός που επιβεβαιώνει τους φόβους και τις εκτιμήσεις μας ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις πρώτον έκρυβαν στα συρτάρια τις λίστες των πλούσιων φοροφυγάδων, προκειμένου να μην πληρώσουν φόρους και δεύτερον τους έκαναν το χατίρι να κόβουν τον 13ο και 14ο μισθό, προκειμένου να μειώσουν και τα έξοδά τους.
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, οι ελληνικές κυβερνήσεις, έχουν ταυτόσημα πολύ μεγάλη ευθύνη, ακέραια ευθύνη, για τις σκληρά ταξικές τους επιλογές και για τη δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία και ο ελληνικός λαός.
Τέλος, είχαμε την ευκαιρία να θέσουμε υπόψη της ηγεσίας του ΔΝΤ τις ενστάσεις μας για το γεγονός ότι στην τελευταία τους έκθεση υπεισέρχονται στην ελληνική πολιτική σκηνή με έναν ιδιαίτερα άκομψο και άδικο τρόπο. Η δημοκρατία δεν θέτει σε κίνδυνο το πρόγραμμα στην Ελλάδα. Η δημοκρατία μπορεί να δώσει διέξοδο και μια πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα μπορεί να δώσει θετική διέξοδο.
Ερώτηση: Πώς νιώθετε που επισκεφτήκατε το ναό του καπιταλισμού;
Απάντηση: Ο κ. Λίπτον με καλωσόρισε λέγοντάς μου «καλωσόρισες στην κοιλιά του κήτους». Του απάντησα ότι είναι πολύ άνετα στην κοιλιά του κήτους. Το δύσκολο είναι να βρίσκεται κανείς στο στόμα του κήτους και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δυστυχώς, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στόμα του κήτους και περνάει εξαιρετικά δυσάρεστα και κάνει τεράστιες θυσίες, δυστυχώς, χωρίς αποτέλεσμα.
Ερώτηση: Σχετικά με το κούρεμα, τι πιστεύει το ΔΝΤ; Είναι ένα αίτημα, εικασία ή πιστεύει ότι θα γίνει;
Απάντηση: Αυτό που έχει σημασία είναι η σταθερή τους εκτίμηση ότι δεν μπορεί να είναι βιώσιμο το ελληνικό πρόγραμμα αν δεν υπάρξει κούρεμα. Από εκεί και πέρα είναι προφανές ότι εδώ υπεισέρχονται πολιτικές σκοπιμότητες. Εμείς σήμερα μιλήσαμε με τεχνοκράτες. Είναι προφανές ότι για τις πολιτικές σκοπιμότητες, άλλοι έχουν την ευθύνη».
Επομένως: Στις δηλώσεις του κάνει αναφορά στο «τεχνοκρατικό λαθάκι», αλλά ως επιβεβαίωση της διαφωνίας για το πρόγραμμα λιτότητας και ουδαμού αναφέρει πως έθεσε το θέμα – γι’ αυτό άλλωστε και δεν πανηγυρίζει για την… επίδειξη πυγμής.
Άλλωστε, αν το είχε θέσει κάτι δεν θα του είχαν απαντήσει; Και δεν θα μας έλεγε ποια ήταν η απάντηση; Μυστική θα την κρατούσε;
Αντίθετα, αμέσως μετά την αόριστη αναφορά στο «λάθος», ο κ. Τσίπρας στις δηλώσεις του διαπιστώνει περιχαρής, πως «ωστόσο» (δηλαδή παρά το «λαθάκι») «έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι από τη σημερινή μας συζήτηση με την ηγεσία του ΔΝΤ, διαπιστώνουμε, πρώτον, ότι ακόμα και το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως γενναίο κούρεμα χρέους και δεύτερον, ότι δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του ΔΝΤ η περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα, του 13ου και 14ου μισθού»!
Δηλαδή, χαλάει ο κόσμος για το «λαθάκι» (ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, είχε δημοσιοποιήσει την επίμαχη έκθεσή του από τις 3 Ιανουαρίου, ενώ μόλις δυο μέρες νωρίτερα, στις 22 Ιανουαρίου, το γαλλικό περιοδικό «Μarianne» είχε δημοσιεύσει μεγάλο αφιέρωμα στο «απίστευτο λάθος των ειδικών του ΔΝΤ», υπό τον τίτλο «Λιτότητα: Έχουμε κάνει λάθος εφ' όλης της ύλης») και αυτό που είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του κ. Τσίπρα ήταν ότι το ΔΝΤ δεν θεωρεί βιώσιμο το χρέος μας (σιγά το καινούργιο, το ΔΝΤ δεν σταματά να το διακηρύσσει) και ότι δεν ήθελε να καταργηθούν ο 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα (που και ήθελε και δεν είχαν καταργηθεί)!
Το καταπληκτικό είναι πως από τις δηλώσεις του της 24ης Ιανουαρίου, δεν προκύπτει ούτε ότι ζήτησε «άμεση διακοπή του προγράμματος», όπως μας λέει τώρα.
Στις 24 Ιανουαρίου το είπε ξεκάθαρα: «Η δημοκρατία δεν θέτει σε κίνδυνο το πρόγραμμα στην Ελλάδα».
Άρα, όχι μόνο δεν έθεσε θέμα άμεσης διακοπής του προγράμματος, αλλά και… καθησύχασε τους συνομιλητές του (με αφορμή την περίφημη σελίδα 39 της τελευταίας έκθεσης του ΔΝΤ και τα περί διακινδύνευσης του προγράμματος αν στην εξουσία βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ), ότι αυτό ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ!
Ακόμη και για το «κούρεμα», ο κ. Τσίπρας είπε πως υπεισέρχονται «πολιτικές σκοπιμότητες», για τις οποίες δεν έχουν ευθύνη οι απλοί τεχνοκράτες με τους οποίους συναντήθηκε.
Τι ισχύει, λοιπόν;
Ζήτησε ο κ. Τσίπρας άμεση διακοπή του προγράμματος, όπως μας λέει τώρα ή δεν την ζήτησε διότι οι τεχνοκράτες δεν λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις, όπως μας έλεγε πριν από λιγότερο από είκοσι ημέρες;
Και αφού μίλησε με τεχνοκράτες – δηλαδή τους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους για τα «λάθη» του ΔΝΤ – γιατί δεν ήταν αυτό το κυρίαρχο θέμα του, αλλά το ανύπαρκτο περί 13ου και 14ου μισθού;
Στη συνέντευξή του στη ΝΕΤ και στην Έλλη Στάη, λίγο μετά, στις 29 Ιανουαρίου, δεν ασχολήθηκε με το «λαθάκι», αντίθετα κάλεσε το ΔΝΤ «να συγκρουστεί πιο ανοιχτά με την Γερμανία και όχι με μισόλογα».
Και πάλι ούτε λέξη για το «λάθος». Αντίθετα, το «άγιο ΔΝΤ», απλώς πρέπει να βρει το θάρρος να συγκρουστεί με τη Γερμανία – και όχι με τα λάθη του!
Το περασμένο Σάββατο, ο κ. Τσίπρας εγκάλεσε την κυβέρνηση γι’ αυτό που δεν έκανε ο ίδιος, αν και βρέθηκε στην «κοιλιά του κήτους» μετά την αναγνώριση του λάθους.
«Τι άλλο περιμένει η κυβέρνηση για να θέσει το θέμα στους εταίρους;», διερωτήθηκε.
Αλήθεια, ο ίδιος γιατί δεν το έκανε, παρά ασχολιόταν με τον 13ο και τον 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή με ένα ανύπαρκτο θέμα;
Τα ίδια και με την «εκστρατεία στο Βερολίνο»
Η «απολογία» του κ. Τσίπρα στην Κ.Ε. περιλάμβανε και την συνάντηση με τον Σόιμπλε στο Βερολίνο.
«Πράξαμε ορθά ή λάθος που θέσαμε στη Γερμανική κυβέρνηση θέμα Κατοχικού Δανείου και ΖΙΜΕΝΣ;», ρώτησε το προηγούμενο Σάββατο.
Πέραν του ότι παρουσιάζει τα δύο αυτά θέματα ωσάν να τα άκουγε για πρώτη φορά το Βερολίνο, από πού προκύπτει πως αυτά ήσαν τα κορυφαία θέματα της επίσκεψής του στην «αιμοσταγή Γερμανία»;
Σας βεβαιώνω από πουθενά.
Στις 13 Ιανουαρίου, σε συνέντευξή του στη Deutsche Welle με αφορμή την επίσκεψή του στο Βερολίνο, είπε πως «είναι επιβεβλημένο να υπάρξει μια ομαλοποίηση των σχέσεων» ανάμεσα «στην αξιωματική αντιπολίτευση της Ελλάδας με τον θεσμικό της ρόλο» και της κυβέρνησης της Γερμανίας, μιας χώρας που διαδραματίζει «καθοριστικό ρόλο στις ευρωπαϊκές και ελληνικές εξελίξεις».
Διότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι στην κυβέρνηση μελλοντικά» και πρέπει να υπάρξει από τώρα ένας «δίαυλος επικοινωνίας», καθώς «δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν».
Μπορεί να φανταστεί κανείς κάποιον που ενδιαφέρεται για «εξομάλυνση σχέσεων» να φέρεται επιθετικά, θέτοντας θέματα που κυρίως ενοχλούν τον συνομιλητή του;
Αλλά και στις 15 Ιανουαρίου, στη συνέντευξη που παραχώρησε μετά την ολοκλήρωση των επαφών του στη Γερμανία (με τον Σόιμπλε, τον Φούχτελ κλπ.), δεν τον ακούσαμε να λέει πως έθεσε τα θέματα του κατοχικού δανείου και της Ζήμενς στους συνομιλητές του.
Αντίθετα, μας είπε πως «η ακύρωση των μνημονίων δεν σημαίνει και αναστολή της προσπάθειας για δημοσιονομική σταθεροποίηση» και πως «παρά τις αντίθετες ιδεολογικές αναφορές και απόψεις στο θέμα της ευρωπαϊκής και της ελληνικής κρίσης, είμαστε εταίροι. Άρα, έχουμε κοινά συμφέροντα και κοινούς αντιπάλους», ότι έχουμε «κοινό νόμισμα και κοινό πρόβλημα» και άρα «πρέπει να εργαστούμε για να βρούμε λύση και να μην περιοριζόμαστε σε εκατέρωθεν προσεγγίσεις».
Μα ούτε κατά την ομιλία του στο Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ, στις 13 Ιανουαρίου, τόλμησε να αναφερθεί στο θέμα του κατοχικού δανείου ο κ. Τσίπρας.
Έκανε μόνο αναφορά στις μίζες της Ζήμενς, αλλά πουθενά στην ομιλία του δεν υπάρχει η λέξη ΔΝΤ ή η λέξη «λάθος» - αν και, όπως είπαμε, ο Μπλανσάρ είχε αναγνωρίσει το «λάθος» μόλις δέκα μέρες νωρίτερα.
Επομένως, ας μην ασχολείται ο κ. Τσίπρας (προς χάριν των συνιστωσών του, βεβαίως) με το «λαθάκι» του ΔΝΤ (μ’ αυτό θα ασχοληθεί η κυβέρνηση) και ας ασχοληθεί με τα δικά μεγαλειώδη λάθη που διαπράττει όταν απολογείται στις συνιστώσες του.
Κι’ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ρωτά αν η κυβέρνηση θα θέσει το θέμα του «λάθους» ή θα εξακολουθήσει να «κάνει την πάπια», καλύτερα να πάει μια βόλτα ως τον Εθνικό Κήπο.
Θα είναι σα να κοιτάζεται στον καθρέφτη…
elzoni.gr
