Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Έκπληκτη η κοινή γνώμη παρακολούθησε αυτές τις μέρες τα τεκταινόμενα στη Βουλή.
Της δόθηκε η ευκαιρία λόγω των συζητήσεων για το Μεσοπρόθεσμο και τον Προϋπολογισμό, διότι αυτά είναι πια φαινόμενα καθημερινά.
Τα ζούμε καθημερινά, σχεδόν έχει κιόλας προκληθεί εθισμός.
Άλλοι διακόπτουν τσιρίζοντας, άλλοι δίνουν κακόγουστες παραστάσεις, άλλοι βρίζουν, άλλοι απειλούν.
Πιστεύω ότι το ζήτημα δεν είναι ποιος σέβεται και ποιος όχι τον εαυτό του και το κοινοβούλιο.
Αν επρόκειτο γι’ αυτό, δεν θα το συζητούσα καν. Όταν κλωτσάει ένας γάιδαρος, δεν έχει νόημα να του εξηγήσεις γιατί δεν πρέπει να κλωτσάει.
Ούτε είναι ζήτημα καθωσπρεπισμού.
Αυτά τα… έχουμε ξεπεράσει προ πολλού.
Έχω λόγους να πιστεύω ότι η παραπάνω αποκλίνουσα συμπεριφορά είναι μέρος ενός στρατηγικού σχεδίου: Του στρατηγικού σχεδίου που έχει εκπονήσει το λόμπι της δραχμής (ενδεχομένως και το λόμπι του δολαρίου), το οποίο είναι υπαρκτό.
(Όταν έχεις δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό, προφανώς θέλεις η χώρα όπου επιδιώκεις να δραστηριοποιηθείς να μην έχει σκληρό νόμισμα σαν το δικό σου).
Έτσι, το λόμπι της δραχμής, με διάφορες προπαγανδιστικές κραυγές, προκαλεί ουσιαστικά αυτήν την αποκλίνουσα συμπεριφορά, η οποία με τη σειρά της εκδηλώνεται εκεί όπου υπάρχει υπόβαθρο να εκδηλωθεί.
Όταν η αποκλίνουσα συμπεριφορά εκδηλωθεί, έρχεται (το λόμπι της δραχμής) και κάθεται πάνω της.
Διότι πλέον, όλοι αυτοί, συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε αθλιότητες, σε μια παράσταση επιδειξιομανίας προς την εκλογική τους πελατεία, με τη βοήθεια της οποίας (της πελατείας) η αποκλίνουσα συμπεριφορά τους αυτοτροφοδοτείται και ανατροφοδοτείται.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, όλοι απευθύνονται στα πιο ταπεινά ένστικτα του λαού.
Και αντί να ανέβουν, παίρνοντας μαζί τους και τον λαό, όπως ταιριάζει σε πολιτικούς ταγούς (λέμε τώρα), κατεβαίνουν συμπαρασύροντας μαζί τους και τον λαό (ή συμπαρασυρόμενοι από αυτόν).
Και μην πιστέψετε ότι θυμώνουν πραγματικά, ότι είναι τόσο πολύ οργισμένοι, ότι κόπτονται τόσο πολύ για τον λαό.
Δεν το κάνουν εν θερμώ, αλλά εν ψυχρώ.
Δεν λέω ότι όλοι εξυπηρετούν το λόμπι της δραχμής συνειδητά.
Λέω ότι κάποιοι το κάνουν συνειδητά και κάποιοι γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης όλων των υπολοίπων – όπως άλλωστε και οι ψηφοφόροι τους.
Όσο για τον κ. Παναγούλη, που βρήκε την ώρα να ξετυλίξει τις αντιδικτατορικές του περγαμηνές, έχω να παρατηρήσω πως ακριβώς αυτός δεν έπρεπε να συμπεριφέρεται έτσι.
Αν δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, ας το κάνει για τη μνήμη του ήρωα αδελφού του.
Όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον Αλέκο Παναγούλη, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως ουδέποτε θα υιοθετούσε τέτοιες συμπεριφορές.
Και όχι μόνο αυτό:
Οι πραγματικοί αγωνιστές, αυτοί που πολέμησαν την δικτατορία και μεγάλωσαν σε σπίτια με ακούσματα από τα δεινά του εμφυλίου, είναι αυτοί που κατ’ εξοχήν νιώθουν αποτροπιασμό μπροστά σε τέτοια φαινόμενα.
elzoni.gr
Έκπληκτη η κοινή γνώμη παρακολούθησε αυτές τις μέρες τα τεκταινόμενα στη Βουλή.Της δόθηκε η ευκαιρία λόγω των συζητήσεων για το Μεσοπρόθεσμο και τον Προϋπολογισμό, διότι αυτά είναι πια φαινόμενα καθημερινά.
Τα ζούμε καθημερινά, σχεδόν έχει κιόλας προκληθεί εθισμός.
Άλλοι διακόπτουν τσιρίζοντας, άλλοι δίνουν κακόγουστες παραστάσεις, άλλοι βρίζουν, άλλοι απειλούν.
Πιστεύω ότι το ζήτημα δεν είναι ποιος σέβεται και ποιος όχι τον εαυτό του και το κοινοβούλιο.
Αν επρόκειτο γι’ αυτό, δεν θα το συζητούσα καν. Όταν κλωτσάει ένας γάιδαρος, δεν έχει νόημα να του εξηγήσεις γιατί δεν πρέπει να κλωτσάει.
Ούτε είναι ζήτημα καθωσπρεπισμού.
Αυτά τα… έχουμε ξεπεράσει προ πολλού.
Έχω λόγους να πιστεύω ότι η παραπάνω αποκλίνουσα συμπεριφορά είναι μέρος ενός στρατηγικού σχεδίου: Του στρατηγικού σχεδίου που έχει εκπονήσει το λόμπι της δραχμής (ενδεχομένως και το λόμπι του δολαρίου), το οποίο είναι υπαρκτό.
(Όταν έχεις δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό, προφανώς θέλεις η χώρα όπου επιδιώκεις να δραστηριοποιηθείς να μην έχει σκληρό νόμισμα σαν το δικό σου).
Έτσι, το λόμπι της δραχμής, με διάφορες προπαγανδιστικές κραυγές, προκαλεί ουσιαστικά αυτήν την αποκλίνουσα συμπεριφορά, η οποία με τη σειρά της εκδηλώνεται εκεί όπου υπάρχει υπόβαθρο να εκδηλωθεί.
Όταν η αποκλίνουσα συμπεριφορά εκδηλωθεί, έρχεται (το λόμπι της δραχμής) και κάθεται πάνω της.
Διότι πλέον, όλοι αυτοί, συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε αθλιότητες, σε μια παράσταση επιδειξιομανίας προς την εκλογική τους πελατεία, με τη βοήθεια της οποίας (της πελατείας) η αποκλίνουσα συμπεριφορά τους αυτοτροφοδοτείται και ανατροφοδοτείται.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, όλοι απευθύνονται στα πιο ταπεινά ένστικτα του λαού.
Και αντί να ανέβουν, παίρνοντας μαζί τους και τον λαό, όπως ταιριάζει σε πολιτικούς ταγούς (λέμε τώρα), κατεβαίνουν συμπαρασύροντας μαζί τους και τον λαό (ή συμπαρασυρόμενοι από αυτόν).
Και μην πιστέψετε ότι θυμώνουν πραγματικά, ότι είναι τόσο πολύ οργισμένοι, ότι κόπτονται τόσο πολύ για τον λαό.
Δεν το κάνουν εν θερμώ, αλλά εν ψυχρώ.
Δεν λέω ότι όλοι εξυπηρετούν το λόμπι της δραχμής συνειδητά.
Λέω ότι κάποιοι το κάνουν συνειδητά και κάποιοι γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης όλων των υπολοίπων – όπως άλλωστε και οι ψηφοφόροι τους.
Όσο για τον κ. Παναγούλη, που βρήκε την ώρα να ξετυλίξει τις αντιδικτατορικές του περγαμηνές, έχω να παρατηρήσω πως ακριβώς αυτός δεν έπρεπε να συμπεριφέρεται έτσι.
Αν δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, ας το κάνει για τη μνήμη του ήρωα αδελφού του.
Όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον Αλέκο Παναγούλη, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως ουδέποτε θα υιοθετούσε τέτοιες συμπεριφορές.
Και όχι μόνο αυτό:
Οι πραγματικοί αγωνιστές, αυτοί που πολέμησαν την δικτατορία και μεγάλωσαν σε σπίτια με ακούσματα από τα δεινά του εμφυλίου, είναι αυτοί που κατ’ εξοχήν νιώθουν αποτροπιασμό μπροστά σε τέτοια φαινόμενα.
elzoni.gr
