Από φυσικός διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά την απώλεια του Γιώργου Γεννηματά, βρέθηκε να στηρίζει την άλωση του ΠΑΣΟΚ από την ομάδα Σημίτη το 1996. Και αργότερα, να… ανέχεται για προέδρους του ΠΑΣΟΚ, αρχικά τον Γιώργο Παπανδρέου, και τελευταία τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Αυτό φυσικά που δεν μπορεί να μην πιστώσει κάποιος στον Θεόδωρο Πάγκαλο, είναι η ευχέρεια να αντιλαμβάνεται τον παλμό της εποχής και των κοινωνικών προτεραιοτήτων. Και να χρησιμοποιεί μια αυθεντική πολιτική γλώσσα, που ακόμη κι όταν γίνεται προσβλητική για τους αντιπάλους του, εστιάζει στην καρδιά της επικαιρότητας. Και συγκεντρώνει πάνω της τις εντυπώσεις.
Μετά τις δίδυμες εκλογές της 6ης Μαϊου και της 17ης Ιουνίου, ο Θεόδωρος Πάγκαλος δεν αποτελεί πλέον ενεργό κύτταρο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, καθώς επέλεξε να αποχωρήσει. Κάτι ωστόσο που, δεν σημαίνει ότι δεν παραμένει… ζωηρός και δραστήριος. Σε αντίθεση μάλιστα με τους περισσότερους πολιτικούς της Γενιάς του Πολυτεχνείου, κατανόησε εγκαίρως και πλήρως τη μεγάλη αλλαγή που φέρνουν στη δημόσια καθημερινότητα τα social media, κυρίως το twitter, και το χρησιμοποιεί ως μέσο διάχυσης των μηνυμάτων που θέλει να στείλει.
Ως το κατεξοχήν εγκεφαλικό social media μάλιστα, το twitter προσφέρει στον Θεόδωρο Πάγκαλο την ευκαιρία να… χορεύει επικοινωνιακά. Ειδικά απέναντι στον αρτηριοσκληρωτικό και ξεπερασμένο κομματικό μηχανισμό του… ότι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και με τον πρόσφατο δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε περί… ΚΟΔΗΣΟ, προκάλεσε μεγαλύτερη επικοινωνιακή ζημιά στην Ιπποκράτους, από όση θα μπορούσαν να επιφέρουν μαζί όλοι οι εν ενεργεία δελφίνοι του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Το παράδειγμα Πάγκαλου δείχνει ότι η πολιτική (και βιολογική) ηλικία, καθώς και οι προσωπικές καταβολές, δεν αποτελούν ασφαλή… συνοριακή γραμμή ανάμεσα στο χθες και το μέλλον που έρχεται. Η ικανότητα και τα προσόντα, θα αποτελούν δια βίου το πλέον αντικειμενικό κριτήριο. Γιατί στην πολιτική, είτε “το έχεις”, είτε… δεν το βρίσκεις ποτέ.
MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ/ statesmen.gr
