Ας προσπεράσουμε την αυτονόητη αντίδραση αγανάκτησης για εκείνους που θεωρούν ότι μπορούν να παρεμβαίνουν τόσο απροκάλυπτα αλλά και συνάμα άτσαλα, στην εξέλιξη της εθνικής πραγματικότητας και τη διαμόρφωση των πολιτικών ισορροπιών μιας χώρας-μέλους της Ενωμένης Ευρώπης.
Ας… παραβλέψουμε το γεγονός ότι η συγκεκριμένη χώρα έχει ιστορικές εφεδρείες και παρακαταθήκες, που θα υποχρέωναν όσους σήμερα την υποτιμούν, τουλάχιστον να βιώνουν προσωπική συστολή. Ειδικά όταν η συγκεκριμένη χώρα έχει… ιδιοκτησιακά δικαιώματα στο φαινόμενο «Δημοκρατία». Το αρτιότερο των πολιτευμάτων που γέννησε ποτέ η σκέψη του ανθρώπου.
Ας ξεχάσουμε για μια στιγμή όλα τα παραπάνω, και ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε με διάθεση κατανόησης όσους προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εκλογές μπορούν να μετατραπούν, από αυτονόητο δικαίωμα αυθεντικής έκφρασης της πολιτικής βούλησης μιας κοινωνίας να επιλέξει η ίδια το μέλλον που της ταιριάζει καλύτερα, σε… πρόβλημα Δημοκρατίας.
Ακόμη λοιπόν κι αν αυτή είναι η προλογική αφετηρία της μεθοδολογικής προσέγγισης της πραγματικότητας που βιώνουμε, οι δικαιολογίες… αγνοούνται. Το βασικό επιχείρημα της τρόικας και των Βρυξελλών είναι ότι οι εκλογές θα προκαλέσουν εμπλοκή και καθυστερήσεις στην εφαρμογή του Μνημονίου ΙΙ, ενώ ενδεχομένως οδηγήσουν σε αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Πόσο μάλλον, σε νέα εκλογική αναμέτρηση.
Το Μνημόνιο, δηλαδή το πρόγραμμα στο οποίο αναφέρεται η τρόικα, έχει σταματήσει ουσιαστικά να υλοποιείται εδώ και αρκετούς μήνες. Η κυβέρνηση Παπαδήμου κάθε άλλο παρά «έτρεξε» τις διαδικασίες. Αντιθέτως, αποδείχτηκε περισσότερο διστακτική και από την τελευταία κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Μονάχα το Μνημόνιο ΙΙ υπεγράφη, και ολοκληρώθηκε το PSI. Καμία «μεταρρύθμιση» ή δομική αλλαγή δεν προωθήθηκε. Πολλές φορές, δεν ξεκίνησε καν, καθώς αρκετά νομοσχέδια «πάγωσαν», αλλοιώθηκαν ή και εγκαταλείφτηκαν ακόμη.
Όσο για το αποτέλεσμα της κάλπης, αν πραγματικά οδηγήσει σε κατακερματισμό των δυνάμεων εξουσίας, η ευθύνη θα βαρύνει αποκλειστικά την τρόικα. Εκείνη και το Μνημόνιο διεκδικούν με τη σειρά τους τα… ιδιοκτησιακά δικαιώματα για τη συσσωρευμένη οργή της ελληνικής κοινωνίας, και την καταφυγή σε κόμματα-βιτρίνα προσωπικών και μόνο φιλοδοξιών, ως κίνηση απελπισίας και απόγνωσης.
Αντί λοιπόν να συνεχίζεται αυτή η ενοχλητικά προσβλητική ρητορική περί της «επικινδυνότητας» ή της «μη χρησιμότητας» των εκλογών, εκείνοι που κατάφεραν μέσα σε δυο δανειακές συμβάσεις και μια απομείωση χρέους να συρρικνώσουν το δικαίωμα μιας κοινωνίας στην ελπίδα, θα έπρεπε να αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Και να διορθώσουν τη στρέβλωση της πολιτικής του Μνημονίου, που αναπαράγει αδιέξοδα και κινδύνους. Αντί να δίνει λύσεις.
MΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
