Η συντονισμένη προσπάθεια με την συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου και την κοινή ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ότι η διακοπή των συνομιλιών ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την Τρόϊκα, ήταν προγραμματισμένη, ασφαλώς δεν πείθει κανένα.
Πρόκειται για σαφή σύγκρουση, που είναι προφανές ότι οφείλεται στις πιέσεις της Τρόϊκας για ακόμη πιο σκληρά και επαχθή μέτρα σε βάρος του ελληνικού λαού και στην άρνηση της κυβέρνησης, η οποία μπορεί να εξηγηθεί είτε ως πολιτική άρνηση (από τους πλέον καλόπιστους) είτε ως διαπίστωση ότι «δεν την παίρνει» (από όσους πιστεύουν ότι ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική της επιβίωση). Η δήλωση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Κ. Σκανδαλίδη ότι η κυβέρνηση αντέδρασε στις μεγάλες πιέσεις και τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα για την υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και ότι στο παρελθόν «αφήσαμε να φανεί ότι η τρόικα κυβερνά, αλλά η κυβέρνηση έπρεπε να πατήσει πόδι» είναι χαρακτηριστική ασχέτως αν ορισμένοι προσπαθούν να τον παρουσιάσουν «εκτός γραμμής».
Εκείνο λοιπόν που έχει σημασία, είναι τι θα συμβεί με την επάνοδο του κλιμακίου των ελεγκτών της τρόϊκας στα Μέσα Σεπτεμβρίου, τι θα συμβεί μέχρι τότε στις διαπραγματεύσεις και διαβουλεύσεις που είναι βέβαιο ότι θα γίνουν μεταξύ του κ. Παπανδρέου, του κ. Βενιζέλου και των ευρωπαίων αξιωματούχων αλλά και μεταξύ των κορυφαίων ηγετών του Eurogroup. Και κυρίως ποια θα είναι η κατάληξη.
Ποια είναι τα ενδεχόμενα:
Ενδεχόμενο πρώτο: Η κυβέρνηση δεν βρίσκει κατανόηση από την ηγεσία της Ευρωζώνης και των δανειστών και οι πιέσεις με την επάνοδο του κλιμακίου της Τρόϊκας συνεχίζονται ακόμη πιο έντονες για μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, νέες μειώσεις μισθών, λουκέτα οργανισμών και άλλα αντιστοίχως επαχθή μέτρα που οδηγούν σε μεγαλύτερη ύφεση. Η κυβέρνηση δεν τα υιοθετεί και μπροστά στο αδιέξοδο οδηγεί τη χώρα σε πρόωρες εκλογές.
Αυτό το σενάριο συνδέεται με εκείνο της δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας (αφού πρόωρες εκλογές, μόνο τέτοιο αποτέλεσμα μπορούν να έχουν) το οποίο υποθέτουμε ότι δεν το επιθυμεί η κυβέρνηση, αλλά το προετοιμάζει ταυτόχρονα ως εναλλακτική πολιτική λύση όταν διαπιστώσει ότι «δεν πάει άλλο».
Αυτή η εξέλιξη βέβαια είναι το χειρότερο σενάριο, αφού επιχειρεί την διαχείριση της πολιτικής κρίσης πριν αυτή πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτης χιονοστιβάδας, αλλά δεν οδηγεί σε λύση του πραγματικού προβλήματος που είναι η δυνατότητα διεξόδου από την κρίση με τρόπο που να μην είναι ακόμη πιο αντιλαϊκος.
Διότι αν θεωρήσουμε ότι η Τρόϊκα, η Ευρωζώνη και οι δανειστές δεν αποδεχτούν τώρα πιο ελαστική εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου, είναι λογικό να πιστέψουμε ότι δεν θα δεχτούν κάτι τέτοιο μετεκλογικά. Τι θα έχει συμβεί λοιπόν; Θα έχει χαθεί χρόνος, η ύφεση θα έχει βουτήξει βαθύτερα, οι δείκτες θα έχουν υπερβεί το « κόκκινο» και η ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι έτοιμη, με νωπή την ψήφο του λαού, να αποδεχτεί και να υλοποιήσει τα όποια σκληρότερα μέτρα απαιτήσει η Τρόϊκα.
Ενδεχόμενο δεύτερο: Η κυβέρνηση κατορθώνει να πείσει ΤρόΪκα και Eurogroup για πιο ελαστικές απαιτήσεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου και μέτρων ενίσχυσης της Ανάπτυξης, ώστε να υπάρξει πραγματική δυνατότητα διεξόδου από τον βρόγχο που δημιουργεί ο κύκλος (Βαθειά ύφεση – άρα περιορισμένα έσοδα, τεράστιο χρέος, υψηλά ποσά ετήσιων τοκοχρεολυσίων). Για να οδηγηθούμε σε αυτό το σενάριο θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι παρασκηνιακά θα έχει επιτευχθεί συνεννόηση στην ευρωζώνη για υπογραφή της συμφωνίας με την Ελλάδα χωρίς εγγυήσεις που την ακυρώνουν. Το πιθανότερο είναι επίσης ότι για να πετύχει τα παραπάνω η κυβέρνηση θα έχει ενδώσει σε πιέσεις της Τρόϊκας δίνοντας ελληνικά φιλέτα (Λιγνιτικά της ΔΕΗ, Ελληνικό κ.α.) σε τιμές – δώρο.
Ενδεχόμενο τρίτο: Η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε άρνηση Τρόκας και δανειστών να αποδεχτούν οτιδήποτε λιγότερο από τα μέτρα που απαιτούν και παράλληλα αντιμέτωπη με τις πιέσεις χωρών της Ευρωζώνης για αποικιοκρατικού τύπου εμπράγματες εγγυήσεις που οδηγούν σε ξεπούλημα της χώρας, της ανεξαρτησίας της και της περηφάνιας της. Η κυβέρνηση τα «σπάει» με την Τρόϊκα, προκηρύσσει εκλογές παρουσιάζοντας εναλλακτικό σενάριο αντιμετώπισης της κρίσης και ζητώντας την έγκριση του λαού για την υλοποίησή του. Υπάρχει όμως εναλλακτικό σενάριο; Αν ναι, θα το μάθουμε μόνο όταν η κατάσταση φτάσει στο όριο της χρεοκοπίας. Αν όχι , σε αυτή την περίπτωση ή θα οδηγηθούμε σε πτώχευση ή σε, ακόμη χειρότερη, άνευ όρων παράδοση στις διαθέσεις αποικιοκρατικής λεηλασίας των δανειστών.
eklogika.gr
