Η σύλληψη ενός Έλληνα Αξιωματικού και ενός Έλληνα Υπαξιωματικού την 1η Μαρτίου
2018 ήταν ένα κλασικό υβριδικό χτύπημα εξωτερικής πολιτικής της
Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας μέσω των Ενόπλων Δυνάμεων της. Μία ενέδρα
των Ειδικών Δυνάμεων της Τουρκίας,
από όπου και αν είχαν έρθει αδιάφορο, με τις πατημασιές στο χιόνι που
οδηγούσαν στο τουρκικό έδαφος, δεν ήταν παρά ένα εύκολο
δόλιο χτύπημα που θα μπορούσε εύκολα επίσης να σχεδιαστεί και να
εκτελεστεί και
από την ελληνική πλευρά. Τα
σημαντικά ζητήματα
σε αυτή την υπόθεση, που βρίσκεται σε εξέλιξη, με σκοπό τη σύντομη
-ευχόμαστε- απελευθέρωση των Ελλήνων, χωρίς παρεκτροπές και από τις δύο
πλευρές, είναι ποιοι οργάνωσαν αυτό το χτύπημα, ποιοι γνώριζαν
για αυτό και ποιος ήταν ο πολιτικός σκοπός του.
Το
καίριο ερώτημα είναι αν το άνανδρο χτύπημα οργανώθηκε εν γνώσει ή εν
άγνοια του
Προέδρου της Τουρκίας. Στην πρώτη περίπτωση, που θα φανεί σύντομα, το
ζήτημα
αφορά τις διπλωματικές σχέσεις των δύο γειτονικών και συμμαχικών Κρατών
στο
υψηλότερο επίπεδο και πρόκειται για μία αντιπαράθεση Τσίπρα – Ερντογάν
που θα έχει πολιτικά θύματα αναμφίβολα. Στη δεύτερη περίπτωση, που είναι
και πιθανότερη, προφανώς
πρόκειται για το διαχρονικό παρακρατικό μηχανισμό «Γκιουλέν» των δύο
Κρατών που
συνεργάστηκε για την εκτέλεση του χτυπήματος και με την κατάλληλη
επικοινωνιακή
καταιγίδα των fake news προσπαθεί να επιβάλλει την ατζέντα του και στις δύο πλευρές. Φυσικά
στο ίδιο μοτίβο και η εμμονική
προβολή του Έλληνα Αξιωματικού και Υπαξιωματικού στα κυρίως παράνομα,
αγνώστης χρηματοδότησης
ή/και ανώνυμα ελληνικά μέσα που ελέγχονται από το παρακράτος. Μία σπείρα
που προσπαθεί να μας δημιουργεί καθημερινά μία εχθρική πραγματικότητα
εις βάρος των δύο κρατών, της δημοκρατίας και της προόδου των λαών.
Σε αυτή την περίπτωση ενδιαφέρον
έχει και ο ρόλος του Τούρκου Αρχηγού Ακάρ που, αν δεν γνώριζε, το πιθανότερο, για
δεύτερη φορά και πάλι τι πράτει ο Στρατός του εναντίον του Πολιτεύματος και
των εξωτερικών σχέσεων της Τουρκίας, η κατάσταση στη σύμμαχο Τουρκία είναι πλέον δραματική. Αν ο ίδιος γνώριζε
και δεν γνώριζε πάλι μόνο ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν, το μέλλον και πάλι για τη σύμμαχο Τουρκία είναι
πράγματι δυσοίωνο.
Το
υβριδικό χτύπημα ανεξάρτητα την προέλευσή του δεν στόχευσε
κυρίως στις Ένοπλες
Δυνάμεις μας αλλά μέσω αυτών στην πολιτική σταθερότητα της χώρας, στον
Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και στο συγκυβερνήτη του Υπουργό Άμυνας Πάνο
Καμμένο. Ο τελευταίος λόγω των ήπιων εθνικών του θέσεων μόνιμος μη
προσκαλεσμένος και απών συνδαιτημόνας στο τσιμπούσι των Δελφών. Εκεί
όπου όλοι μαζεμένοι, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία μας, κατά
σύμπτωση φυσικά, δέχτηκε τις κατευναστικές παραινέσεις του Αμερικανού
Πρέσβη κ.Πάιατ και άλλων προσκεκλημένων, στα
πρώτα κρίσιμα 24ωρα της τρομοκρατικής για τις διεθνείς σχέσεις ενέργειας
της Τουρκίας. Σε κάθε περίπτωση το χτύπημα δικαιολόγησε τη φύση του
καθώς σαφώς επέδρασε στον πολιτικό ανασχηματισμό, απομάκρυνε το
Αναπληρωτή Άμυνας του
ΣΥΡΙΖΑ κ.Βίτσα ενώ άφησε απομονωμένο για στόχευση τον Πρόεδρο των
Ανεξάρτητων Ελλήνων αρχικά και με παρέα του Φώτη
Κουβέλη στη συνέχεια.
Ασφαλώς ένα τέτοιο, προκαταρκτικό ίσως χτύπημα, δεν θα μπορούσε να γίνει στο Αιγαίο όπου το κόστος θα έπρεπε να καταλογισθεί σε
εκλεκτά συνουσιαζόμενα πνευματικώς μέλη της οικογένειας του
Έλληνα «Γκιουλέν», που φήμες τα ήθελαν να
αποχωρούν από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων πριν το χτύπημα στον Έβρο.
Αυτό φυσικά πριν τη σύλληψη των Ελλήνων
όπου επέβαλε τις κρίσεις χωρίς κρίσεις, την παραμονή των απαραίτητων
"ωτακουστών" σε κρίσιμες θέσεις και την επιδιωκόμενη και πιθανή απόρριψη
λόγω ευθιξίας από την ηγεσία, των αληθινών στρατιωτικών ηγετών που
ενδιαφέρονται πραγματικά για την πατρίδα τους. Με λίγα
λόγια αλλοιώνοντας τους πολιτικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς
αποφάσεων και με
μία καλοστημένη ενέδρα η επίσημη ή η ανεπίσημη Τουρκία, πραγματικά
δύσκολο να
διαχωρίζεται πάντα, κατάφερε να δημιουργήσει τετελεσμένα. 'Η αλλιώς με
ένα σμπάρο πολλά ανεπιθύμητα τρυγόνια στο δόκανο του διεθνούς
παρακράτους της Ελλάδας και τα προστατευόμενα πάντα ελέυθερα και
προστατευόμενα.
Η
ύπουλη και θλιβερή συμπεριφορά της Τουρκίας που θα αξιολογηθεί πραγματικά, ανάλογα με το χρόνο επιστροφής των Ελλήνων Στρατιωτικών, οφείλει να αλλάξει τον τρόπο συμπεριφοράς
της Ελλάδας άμεσα και με πολλαπλασιαστική ισχύ. Ο σχεδιασμός υβριδικών χτυπημάτων με γκρίζες γραμμές
είναι μία εύκολη διαδκασία που πρέπει να εισαχθεί στην ελληνική πολιτική και
στρατιωτική σκέψη άμεσα. Όχι μόνο απέναντι στην Τουρκία εφόσον το επιθυμεί αλλά και ευρύτερα. Μόνο αν σκεφτούμε ότι
δύο ομάδες της Κωνσταντινούπολης, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, ηγούνται του ελληνικού
πρωταθλήματος της SuperLeague,
φθάνει για να σκεφτούμε πόσο βαθιά είναι ο ελληνισμός
ριζωμένος παντού. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να αποκλείει και δυναμικές
απαντήσεις όπου και όσο απαιτείται. Εξάλλου η συνεχώς παθητική στάση δεν
μπορεί να επιφέρει κανένα αποτέλεσμα πλην της ήττας ή στην καλύτερη
περίπτωση της ισοπαλίας.
Αυτά
προς το παρόν, τα συγχαρητήρια στο παρακράτος της Ελλάδας
και Τουρκίας και δεν
μένει να δούμε τους πραγματικούς Ταγίπ Ερντογάν και Αλέξη Τσίπρα στο
πολιτικό "θέατρο" της Δευτέρας. Εκεί όπως τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο
Michel Foucault, να τους χειροκροτήσουμε ή να κλάψουμε με την
περιφερειακή μετριότητά μας και τους θλιβερούς εαυτούς μας…
