Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
Χρήστος Πασαλάρης
ΠΛΟΥΣΙΟΣ σε γεγονότα, κάπως παρηγορητικός για
την πατρίδα, λίαν διδακτικός για την πολιτική ηγεσία, ο Μάρτιος που
φεύγει. Με τον πρωθυπουργό να έχει κερδίσει ένα «λίαν καλώς» εντός και
εκτός Ελλάδος. Και με τον βασανισμένο λαό να ελπίζει ότι εντός των
προσεχών ημερών θα γλιτώσει από τον εφιάλτη της ταμειακής ασφυξίας...ΚΑΘΩΣ ΟΜΩΣ η θολή υπόθεση Κατρούγκαλου ήταν ετούτες τις μέρες το δεύτερο θέμα της επικαιρότητας, τον δε προηγούμενο μήνα παγκόσμιο θέμα ήταν το... φαινόμενο Βαρουφάκη και καθώς το «τρίγωνο Παυλόπουλου - Τσίπρα - Κωνσταντοπούλου» τείνει να καταστεί «μέτρο» για τον καλώς εννοούμενο πολιτικό, ανοίγει, θέλουμε δεν θέλουμε, ένα λίαν ενδιαφέρον κεφάλαιο ΑΡΕΤΗΣ και ΗΘΟΥΣ για το πολιτικό μας σύστημα.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ αυτό απαιτεί από όλους τους ασκούντες εξουσία θαρραλέα στροφή προς μια υποδειγματική ασκητική ιδιωτική ζωή, γιατί αλλιώς δεν θα γίνουν μπροστάρηδες στο κυνήγι της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Δυστυχώς όμως έχουμε να κάνουμε με την πλουσιότερη Βουλή όλων των εποχών - άρα, εντελώς απρόθυμη για... στερήσεις. Έχουμε να κάνουμε με ένα βρόμικο όσο και διεφθαρμένο παλαιό πολιτικό σύστημα που θα σφιχταγκαλιάσει μέχρι θανάτου τα, μάλλον αμαρτωλά, «κεκτημένα» του…
ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ λοιπόν είναι ότι το πρώτο από τα τέσσερα «πόδια» της εξουσίας (το νομοθετικό) είναι φανερά μολυσμένο. Το δεύτερο (το εκτελεστικό) είναι αχαμνό, ασυντόνιστο και αδοκίμαστο στους πειρασμούς. Το τρίτο (το δικαστικό) είναι εκτεθειμένο στις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Το τέταρτο (της ενημέρωσης) είναι βαριά άρρωστο, με κακοήθεις όγκους να απειλούν και τους υγιείς ιστούς του. Χωρίς ανατρεπτική ανανέωση και των τεσσάρων εξουσιών η δημόσια ζωή της πατρίδας αμυδρές ελπίδες έχει να εξυγιανθεί. Εκτός εάν…
ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ οι σημερινοί άνθρωποι της εξουσίας κρεμάσουν στα γραφεία τους τα πορτρέτα εκείνων των Ελλήνων πρωθυπουργών και ηγετών που έφυγαν πάμπτωχοι, ώστε να τους βλέπουν κάθε πρωί, να εξορκίζουν τους πειρασμούς που τους περιτριγυρίζουν και να τους ξεπερνάνε σε αδιαφορία για πλουτισμό και σε απροθυμία για ευδαιμονισμό, ακόμη και για ένα… δωρεάν κρατικό αυτοκίνητο! Να θυμίσω μερικούς;
ΠΡΩΤΟΣ και καλύτερος ο Ιωάννης Καποδίστριας, που χάρισε την περιουσία του στο κράτος, αρνήθηκε να λάβει τον μισθό του κυβερνήτη, έτρωγε ένα κοτόπουλο επί τρεις μέρες και κοιμόταν σε ράντσο. Ο στρατηγός Ανδρέας Λόντος, πρωταγωνιστής του «’21» και υπουργός Εσωτερικών, χάρισε και αυτός την περιουσία του στο κράτος. Γέρασε πάμπτωχος, τόσο που αυτοκτόνησε το 1846. Ο Ζηνόβιος Βάλβης, δύο φορές πρωθυπουργός, ζούσε λιτά, φορούσε κάπα τσοπάνου, πέθανε και αυτός πάμπτωχος και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. Το ίδιο φτωχός έφυγε από τη ζωή και ο εξάκις πρωθυπουργός Επαμεινώντας Δεληγιώργης. Η πολιτεία χορήγησε μικρή σύνταξη στην οικογένειά του για να μην πεινάσουν τα παιδιά του!..
ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΣ από ό,τι μπήκε στην πολιτική έφυγε αυτοεξόριστος στη Γαλλία και ο επτάκις πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης. Για να ζήσει πούλησε ολόκληρη την πατρική περιουσία του, ενώ τα τελευταία χρόνια του τα πέρασε άρρωστος σε ένα φτωχό ξενοδοχείο της Γαλλίας με συντροφιά την αδελφή του. Ανάλογη κατάληξη είχε και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Καφαντάρης. Τελείωσε τη ζωή του σε μικρό διαμέρισμα που του παραχώρησε ένας φίλος του πολιτικός μηχανικός, αφού μάλιστα υπέγραψε δήλωση ότι δεν θα ζητήσει κανένα αντάλλαγμα για τη δωρεά του…
ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ είναι τα παραδείγματα του Πλαστήρα και του Παπαληγούρα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας έμεινε στην Ιστορία ως ο «φτωχός πρωθυπουργός» για τον λιτό τρόπο ζωής του. Έμενε στο νοίκι, κοιμόταν σε ράντσο και επέστρεψε ένα χρυσό στυλό που του δώρισε ο Δημήτρης Λαμπράκης λέγοντας «εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές»! Όταν πέθανε, άφησε 216 δραχμές στην ψυχοκόρη του!.. Ο Παναγής Παπαληγούρας, παντοδύναμος υπουργός Συντονισμού, με λεόντειες συμβάσεις, όπως με την ΕΣΣΟ-ΠΑΠΠΑΣ, έμενε στο νοίκι σε ένα υπόγειο διαμέρισμα! Στα χρόνια του η λέξη «μίζα» ήταν άγνωστη…
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ, πώς να μη θυμίσω στο «σινάφι» μας ότι δύο από τους μεγαλύτερους δάσκαλους και αγωνιστές της δημοσιογραφίας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης και ο Βλάσης Γαβριηλίδης, έφυγαν απένταροι. Ο πρώτος, φαινόμενο λιτοδίαιτου αγωνιστή, χάρισε την κληρονομιά που του άφησε ο καθηγητής Μανούσης σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και ο δεύτερος αφιέρωσε ό,τι είχε και δεν είχε στους νέους δημοσιογράφους για υποτροφίες. Ετοιμοθάνατος από καρκίνο, έστησε το κρεβάτι του στα γραφεία της εφημερίδας του «Ακρόπολις», στην πλατεία Κλαυθμώνος, και έβαλε τους συντάκτες του να περιγράφουν την πορεία της νόσου, καθώς προσφέρθηκε να δοκιμαστούν επάνω του για πρώτη φορά οι ακτίνες «Χ»…
ΑΥΤΑ ΟΛΑ υπ’ όψιν των σαραντάρηδων αλλά και των ογδοντάρηδων της εξουσίας, καθώς... «μετ’ ου πολύ» και μετά τους «έντιμους συμβιβασμούς» των Βρυξελλών και του Βερολίνου η ξενοκρατία θα στήσει ενώπιόν τους… δοχεία με μέλι και κρυφές μίζες, όπως εκείνες των προκατόχων τους…
