Γράφει ο
Γεώργιος Εμ.
Δημητράκης
Ο Ελληνικός
Λαός δεν έχει ανάγκη ούτε από εθνικές εξάρσεις αλλά ούτε από πρόσκαιρους,
υποβολιμαίους και κακόβουλους υποστηρικτές για να αποδείξει την ακεραιότητα
του. Το πρόσφατο παρελθόν του, λίγο πριν από την ένταξη της χώρας μας εις την
Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, αποτελεί την αδιαμφισβήτητη απόδειξη αλλά και όπλο για
την δικαίωσή του.
Ως Λαός, με
δύναμη την Ιστορία του, αντιμετωπίσαμε όλες τις εθνικές περιπέτειες και
κακουχίες. Όμως πάντα με το κεφάλι υψηλά και με αρετές την τιμιότητα, την
εργατικότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την ταπεινότητα, την πίστη
απέναντι εις τις εθνικές μας καταβολές και Αξίες. Αρετές και καταβολές που
κρατούσαν τον Λαό μας πάντα προσγειωμένο, αφοσιωμένο εις την αυτάρκειά του και
εις την εθνική του συνείδηση και υπερηφάνεια. Η αυτάρκεια ήταν η ασπίδα μας η
οποία προστάτευε τις ηθικές μας Αρχές και Αξίες. Είχαμε ένα Δημόσιο τομέα,
Δημόσιους Φορείς, δημόσιους υπαλλήλους, Οργανισμούς, Πολιτικούς, Κυβερνήσεις,
Εθνική Παιδεία, υπεύθυνους, ειλικρινείς, τίμιους, ακέραιους να διαχειρίζονται
τις δυνάμεις του Έθνους βάσει των δυνατοτήτων του Λαού μας. Διαφθορά, διαπλοκή,
σκάνδαλα, φοροδιαφυγή, εγκληματικότητα ήσαν άγνωστες έννοιες εις τον Λαό μας..
Όμως η
αυτάρκεια του Λαού μας ερμηνευόταν από τους συντελεστές των Βρυξελλών και
κυρίως από την Γερμανία και την Γαλλία ως φτώχεια, όταν αρχάς της δεκαετίες του
1960 η τότε Ελληνική Κυβέρνηση υπέβαλλε
την αίτηση Ένταξης της χώρας μας εις την τότε Ε.Ο.Κ. Ως γνωστόν, η αίτηση
εκείνη έγινε όμως υπό τις προϋποθέσεις
προσαρμογών και μεταβατικών
περιόδων, αμφότερες οι οποίες κατεγράφησαν εις τις τότε Συμφωνίες, και
οι οποίες έθεταν ήδη τότε ως προαπαιτούμενα για την πλήρη ένταξη εις τους
Ευρωπαϊκούς Θεσμούς τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Έννοιες βέβαια
ύψιστης σημασίας από οικονομικής πλευράς, αλλά άγνωστες εις τις Ελληνικές
Κυβερνήσεις και τον αυτάρκη Λαό μας, ο οποίος είχε συνηθίσει να περιορίζεται
εις τα ολίγα και να διαχειρίζεται με εγκράτεια
όλα αυτά που προέρχονταν από τις
δικές του δυνάμεις, μόχθο και εργατικότητα του.
Όμως η όλως απρόσμενη πλήρης ένταξη της
χώρας μας εις την Ε.Ο.Κ. (νυν Ε.Ε.) το 1981, χωρίς την εκπλήρωση των
προϋποθέσεων διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, σήμαινε ήδη τότε την
έναρξη της κρίσης εις την Ελλάδα, η οποία ως σπυρί άρχισε να διογκώνεται, και
ως αναμενόμενο έσκασε το 2008/09. Διότι
η Ε.Ε., εν γνώσει των ολέθριων συνεπειών διοχέτευσης τεραστίων κεφαλαίων εις
την χώρα μας, γνώριζε ήδη τότε το αποτέλεσμα και την κατάληξη της Ελλάδος. Με
όλα τα Όργανα της, τα οποία επί δεκαετίες είναι εγκατεστημένα εις την Αθήνα,
αλλά και οι Πρεσβείες των Ευρωπαϊκών χωρών, κατέγραφαν καθημερινώς τις
αιφνίδιες αλλαγές των συμπεριφορών των
Ελληνικών Κυβερνήσεων, των Πολιτικών και Κομμάτων. Την τεράστια τώρα διόγκωση του στενού και
ευρύτερου Δημοσίου Τομέα. Τις τεράστιες αυξήσεις σε μισθούς του Δημοσίου και σε
αμοιβές του ιδιωτικού τομέα, όλως δυσανάλογες με την παραγωγικότητα, η οποία
άρχισε να υποχωρεί εις την χώρα μας, αλλά σε σύγκριση και δυσανάλογες και με
εκείνες των παραγωγικών Χωρών/Μελών της Ε.Ε. Η τεράστια αύξηση εισαγωγής
καταναλωτικών αγαθών δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, με παράλληλη και επικίνδυνη
για την χώρα μας υποχώρηση των εξαγωγών, η οποία αποτυπώνεται ακόμη και εις την
αιφνίδια εμφάνιση και πρωτόγνωρη δημιουργία χιλιάδων χωματερών, για τις οποίες
εισέπραττε και εισπράττει η χώρα μας και τεράστια πρόστιμα από τις Βρυξέλλες. Η δημιουργία χιλιάδων κρατικοδίαιτων
επιχειρήσεων εις το ιδιωτικό τομέα ως αποτέλεσμα της διαπλοκής και της
διαφθοράς, οι οποίες αποκαλούμενες ως «θαλασσοδάνεια» είτε έκλειναν λίγο μετά ή
μεταφέρονταν εις το εξωτερικό. Οι τεράστιες υπερκοστολογήσεις δημοσίων έργων
και παραγγελιών εις τις οποίες ενέχονται όχι μόνον επιχειρήσεις της διαπλοκής,
αλλά και μερικών χωρών της Ε.Ε. κυρίως της Γερμανίας. Οι οποίες χρησιμοποιούσαν
μίζες για να διαφθείρουν το πολιτικό σύστημα με επίσης υπέρμετρες
υπερκοστολογήσεις των έργων και προϊόντων, και οι οποίες αναμφίβολα ενεργούσαν
κατά παράβαση των Διεθνών Νόμων και Κανόνων και εν γνώσει των δικών των Κυβερνήσεων,
οι οποίες όχι μόνον τις διευκόλυναν και προστάτευαν, αλλά παράλληλα τις
κάλυπταν, αρνούμενες ακόμη την έκδοσή εις την χώρα μας των υπαιτίων διαφθοράς αλλά και εξαπάτησης
του Λαού μας. Γνωστά εις τους υπαιτίους της κατάρρευσης της χώρας μας είναι και
ο δεκαπλασιασμός της εισαγωγής αυτοκινήτων, αλλά και της αξίας των ακινήτων,
ευθύς αμέσως με την ένταξή μας εις την
Ευρωζώνη.
Όμως όλα αυτά
τα φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής, φοροδιαφυγής
έχουν άμεση σχέση με το χρήμα, το οποίο ως γνωστόν χρησιμοποιείται από
τους κατέχοντες αυτό για να χρεοκοπήσουν μία χώρα, και ως συνέχεια αυτού να
γίνουν και απόλυτα και εσαεί κυρίαρχοι του εθνικού της πλούτου. Ο πολύ γνωστός
σε όλους μας, και περιέργως συμπαθής Jean-Claude Juncker, Πρόεδρος
της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραδέχθηκε δημοσίως προ 2 ετών τα κάτωθι: «γνώριζε
από πολλά χρόνια πριν τις συνέπειες αυτής της «χρηματοδότησης(!)» της Ελλάδος,
και που κατέληγαν τα κεφάλαια αυτά, και ότι δεν έκανε τίποτε, μέσω των
Βρυξελλών, για να το σταματήσει, εξαιτίας των αντιδράσεων!»
Με την ένταξή της χώρας μας εις την Ε.Ε.
και την Ευρωζώνη ο Ελληνικός Λαός εμπιστεύτηκε το οικονομικό του μέλλον εις
τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Όμως με όλα αυτά τα οποία αποκαλύπτονται και βγαίνουν
κάθε τόσο εις την δημοσιότητα, ο Λαός μας αισθάνεται όχι μόνον προδομένος, αλλά
και απέχθεια απέναντι σε όλους εκείνους οι οποίοι τον απειλούνε. Διότι ο
Αρμαγεδδών δεν φοβίζει εμάς τους Έλληνες, αλλά πρέπει να φοβίζει εκείνους οι
οποίοι δια της εγκληματικής συμπεριφοράς τους θα φέρουν τον Αρμαγεδδώνα εις
τους Λαούς της Ευρώπης.
Γεώργιος Εμ.
Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο
αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την
Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια εις
την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας
