Είναι
απίστευτο πως ένα επίθετο και μόνο μπορεί να προσδώσει τόση αλαζονεία,
τόση έπαρση, τόση αμετροέπεια. Είναι απίστευτο πως μία ομάδα αυλικών
συντηρείται από τις δυσλεκτικές σκέψεις ενός ατάλαντου κατ’ επάγγελμα
πολιτικού. Του Γιώργου Παπανδρέου, του διαδικτυακού GAP, που η πρόσφατη
ιστορία τον κατέγραψε ως εθνικά καταστροφικό και που σήμερα ετοιμάζεται
να στήσει άλλο ένα πολιτικό βατερλό για το χώρο της λεγόμενης
κεντροαριστεράς και γιατί όχι και της χώρας.
Αν ο παππούς και ο πατέρας του Γιώργου Παπανδρέου απέδειξαν πως είχαν περισσότερα προτερήματα από ελαττώματα, αυτό δεν σημαίνει πως αυτό το DNAμε τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά έχει «φωτοτυπηθεί» σε όλο το γενεαλογικό δέντρο των Παπανδρέου. Αυτό δεν σημαίνει πως ο φέρων ένα επίθετο και μόνο, έχει αξίες και προσόντα που επιτρέπουν τον πολιτικό κανιβαλισμό στη θύμηση και μόνο, όσων έπραξαν οι πρόγονοι.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η περίπτωση του κακομαθημένου γόνου που μεγάλωσε σε μία οικογένεια η οποία κατ’ επάγγελμα κυβερνούσε – πάντα με την ψήφο του Ελληνικού λαού. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου τα τελευταία 50 χρόνια τουλάχιστον διαδραματίστηκε και αποφασίστηκε η ιστορία του τόπου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρεί ως δεδομένο πως αυτό το δικό του DNA, έχει ένα θεϊκό άγγιγμα και πως η Ελλάδα χρωστά σε ένα επίθετο, σε μία οικογένεια.. και όχι στα εκατομμύρια των Ελλήνων που συνέβαλαν στα όποια θετικά ή αρνητικά της χώρας.
Όμως ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν έχει καταλάβει πως η αλυσίδα των οικογενειακών επιτυχιών διακόπηκε, όχι από τον ίδιο (μόνο), αλλά από τον πατέρα του (τον οποίο και μισούσε), όταν «πρόδωσε» τη μεγάλη εμπιστοσύνη και λατρεία του Ελληνικού λαού και δεν χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη, για να κάνει την Ελλάδα έναν παράδεισο ανάπτυξης και ευημερίας της Μεσογείου. Τότε που οι εποχές ήταν άλλες και που το Ευρωπαϊκό χρήμα έρεε άφθονο. Μιλούμε για τις ίδιες ευκαιρίες που «έχασε» με τη σειρά της και η ΝΔ. Μιλούμε για τις διαχρονικές ευθύνες όλων.
Σήμερα λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου, πιο διαλυτικός από ποτέ, πιο εριστικός από ποτέ, επανέρχεται να «συγκλονίσει εκείνο το 1% που ζει ακόμη με τις μνήμες από το θρυλικό Καστρί.
Επάνω σε αυτό το επίθετο «κάθεται» ο Γιώργος και θέλει όχι μόνο να ξεχάσουμε πώς μπήκαμε στο μνημόνιο (τότε που υπογείως συνομιλούσε με το ΔΝΤ, ενώ άλλα έταζε), αλλά και πως ο ίδιος είναι ικανός να βγάλει την Ελλάδα από όλο αυτό... που μας έβαλε.
Είναι αδιανόητο πως αυτή την ώρα της κρίσης, που ο χώρος του κέντρου, δεξιά του και αριστερά του χρειάζεται ομόνοια αυτός ο διαλυτικός γόνος πολιτικής οικογένειας, θέλει να ξανα-επιβάλλει το ΕΓΩ του πάνω από το καλό της χώρας.
Θα είναι πραγματικά ένα ΓΑΠ-ΣΟΚ, αυτό μπορεί να συμβεί. Αν οι πολίτες του επιτρέψουν να επανέλθει στην πολιτική σκηνή με μόνο άρμα το επίθετό του. Θα είναι πραγματικά ένα ΣΟΚ για τη χώρα που θα συνεχίσει να αναμασά τις θλιβερές σκηνές του Καστελόριζου. Που θα έχει το χώρο της κεντροαριστεράς, μόνιμα διασπασμένο.
Όλοι οι ρομαντικοί με το επίθετο «Παπανδρέου» θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά, αν θα εμπιστευόντουσαν την τύχη της επιχείρησής τους, του μαγαζιού τους, σε ένα «τύπο» σαν το Γιώργο. Σίγουρα όχι! Τότε γιατί να ξανα-εμπιστευτούν τις τύχες τους;
Επαμεινώνδας Στεργιόπουλος
www.tokentro.gr
Αν ο παππούς και ο πατέρας του Γιώργου Παπανδρέου απέδειξαν πως είχαν περισσότερα προτερήματα από ελαττώματα, αυτό δεν σημαίνει πως αυτό το DNAμε τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά έχει «φωτοτυπηθεί» σε όλο το γενεαλογικό δέντρο των Παπανδρέου. Αυτό δεν σημαίνει πως ο φέρων ένα επίθετο και μόνο, έχει αξίες και προσόντα που επιτρέπουν τον πολιτικό κανιβαλισμό στη θύμηση και μόνο, όσων έπραξαν οι πρόγονοι.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η περίπτωση του κακομαθημένου γόνου που μεγάλωσε σε μία οικογένεια η οποία κατ’ επάγγελμα κυβερνούσε – πάντα με την ψήφο του Ελληνικού λαού. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου τα τελευταία 50 χρόνια τουλάχιστον διαδραματίστηκε και αποφασίστηκε η ιστορία του τόπου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρεί ως δεδομένο πως αυτό το δικό του DNA, έχει ένα θεϊκό άγγιγμα και πως η Ελλάδα χρωστά σε ένα επίθετο, σε μία οικογένεια.. και όχι στα εκατομμύρια των Ελλήνων που συνέβαλαν στα όποια θετικά ή αρνητικά της χώρας.
Όμως ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν έχει καταλάβει πως η αλυσίδα των οικογενειακών επιτυχιών διακόπηκε, όχι από τον ίδιο (μόνο), αλλά από τον πατέρα του (τον οποίο και μισούσε), όταν «πρόδωσε» τη μεγάλη εμπιστοσύνη και λατρεία του Ελληνικού λαού και δεν χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη, για να κάνει την Ελλάδα έναν παράδεισο ανάπτυξης και ευημερίας της Μεσογείου. Τότε που οι εποχές ήταν άλλες και που το Ευρωπαϊκό χρήμα έρεε άφθονο. Μιλούμε για τις ίδιες ευκαιρίες που «έχασε» με τη σειρά της και η ΝΔ. Μιλούμε για τις διαχρονικές ευθύνες όλων.
Σήμερα λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου, πιο διαλυτικός από ποτέ, πιο εριστικός από ποτέ, επανέρχεται να «συγκλονίσει εκείνο το 1% που ζει ακόμη με τις μνήμες από το θρυλικό Καστρί.
Επάνω σε αυτό το επίθετο «κάθεται» ο Γιώργος και θέλει όχι μόνο να ξεχάσουμε πώς μπήκαμε στο μνημόνιο (τότε που υπογείως συνομιλούσε με το ΔΝΤ, ενώ άλλα έταζε), αλλά και πως ο ίδιος είναι ικανός να βγάλει την Ελλάδα από όλο αυτό... που μας έβαλε.
Είναι αδιανόητο πως αυτή την ώρα της κρίσης, που ο χώρος του κέντρου, δεξιά του και αριστερά του χρειάζεται ομόνοια αυτός ο διαλυτικός γόνος πολιτικής οικογένειας, θέλει να ξανα-επιβάλλει το ΕΓΩ του πάνω από το καλό της χώρας.
Θα είναι πραγματικά ένα ΓΑΠ-ΣΟΚ, αυτό μπορεί να συμβεί. Αν οι πολίτες του επιτρέψουν να επανέλθει στην πολιτική σκηνή με μόνο άρμα το επίθετό του. Θα είναι πραγματικά ένα ΣΟΚ για τη χώρα που θα συνεχίσει να αναμασά τις θλιβερές σκηνές του Καστελόριζου. Που θα έχει το χώρο της κεντροαριστεράς, μόνιμα διασπασμένο.
Όλοι οι ρομαντικοί με το επίθετο «Παπανδρέου» θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά, αν θα εμπιστευόντουσαν την τύχη της επιχείρησής τους, του μαγαζιού τους, σε ένα «τύπο» σαν το Γιώργο. Σίγουρα όχι! Τότε γιατί να ξανα-εμπιστευτούν τις τύχες τους;
Επαμεινώνδας Στεργιόπουλος
www.tokentro.gr
