Κράτος και παρακράτος καταλαμβάνουν και χάνουν
διαδοχικά, με λυσσαλέες μάχες, το ύψωμα που ελέγχει την επόμενη ημέρα της
Ελλάδας. Ο πενταετής εμφύλιος πόλεμος έχει φθάσει πλέον στο καθοριστικό σημείο του.
Μετά από πέντε χρόνια νικηφόρων μαχών για τους Ευρωπαϊστές
το στρατόπεδο των Αντιμνημονιακών Δραχμιστών έχει καταφέρει να σταματήσει την πρόοδο των
φιλελεύθερων. Η διάσπαση του αντιπάλου με αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις και η
αποφυγή τήρησης των χρονοδιαγραμμάτων είναι η τακτική που χρησιμοποιούν οι
καταθέτες της Ελβετίας και δείχνουν να πετυχαίνουν το σκοπό τους, αποσυντονίζοντας
την εκλεγμένη Κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.
Κάθε
άνθρωπος και
μία άποψη και μία επικίνδυνη φιλοσοφία ντυμένη εθνικά και ενωτικά
διεισδύει στην
κοινή γνώμη με σκοπό να ελέγξει τις αποφάσεις της εξουσίας. Να κάτσει ο
ΣΥΡΙΖΑ στο ενωτικό τραπέζι
της συνδιαλλαγής με προαπαιτούμενο όμως την παραβίαση του Συντάγματος
και τη
διεξαγωγή εκλογών εντός του 2015. Το 2016 είναι πολύ μακριά για την
πολιτική
επιβίωση του παρακράτους μέσα από τις ελάχιστες μεμονωμένες
διακομματικές και κοινωνικές φωνές και η εμμονή
σε πολιτική αναταραχή υπό το πνεύμα της εθνικής σωτηρίας η μόνη σωτηρία
για αυτό. Γιατί ο κ.Τσίπρας δεν προσέρχεται σε ενωτικές συνομιλίες άραγε
για το χρέος και την ήδη χαμένη για αυτόν εκλογή του Προέδρου,
αποδεχόμενος
το Σύνταγμα της χώρας και τις βουλευτικές εκλογές του 2016.
Πέρα
από την παγίδα των Δραχμιστών στην οποία σπρώχνεται έντεχνα
ο κ.Σαμαράς, υπάρχει σαφής σκόπιμος αποσυντονισμός του στρατοπέδου του,
όπου επίδοξοι
σωτήρες εκτός Κυβέρνησης έχουν αναλάβει αυτοβούλως τη χάραξη εθνικής
στρατηγικής, εκτός
του προβλεπομένου από τη δημοκρατία Υπουργικού Συμβουλίου, κινούμενοι
αφελώς και σκοτεινώς και
με έτοιμη φυσικά την αποποίηση ευθυνών μόλις οι απώλειες είναι μεγάλες.
Το χειρότερο
είναι ότι επέλεξαν μία θνησιγενή επιθετική στρατηγική προς τους
δανειστές που
σαφώς είναι πιο ισχυροί οδηγώντας τον κ.Σαμαρά σε ηττογενή πόλεμο με δύο
μέτωπα. Ένα με το
εξωτερικό και ένα με τον διαρκή εχθρό του δηλαδή το παρακράτος, με τις
offshore στα εξωτικά νησιά ως αποθήκες των πολεμοφοδίων του.
Πιο επικίνδυνο είναι βέβαια το χτύπημα που δέχεται η κυβέρνηση
στην συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όπου λαοφιλείς σοσιαλιστές πατριώτες, απομεινάρια της
γενιάς του '80, οδηγούν τον κ.Βενιζέλο στην απώλεια της ιστορικής αλήθειας της
προσπάθειας διόρθωσης του κακού που επέφερε στη χώρα η άσωτη άσκηση της
πολιτικής του ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες της ντροπής. Είναι αδύνατο να κερδίσεις τον πόλεμο της
Ευρώπης μαχόμενος με τα ιδανικά των πλουσίων δημοσίων υπαλλήλων, των παχυλών
συντάξεων, της κρατικής οικονομίας, των κλαδικών καρτέλ.
Πολλαπλά τα χτυπήματα στον κ.Σαμαρά που προφανώς αδράνησε μετά
από όσα είχε επιτύχει, καταλήφθηκε από το φόβο του αόρατου εχθρού της Αριστεράς
και επέτρεψε σε παράλογες σαγηνευτικές εξωκοινοβουλευτικές φωνές γύρω του να αλλοιώσουν την επιθετική
μορφή του αγώνα του, οδηγώντας τον άδικα στο τέλος του 2014 σε έναν αγώνα επιβίωσης.
Η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αν θέλει να καταλάβει το
ύψωμα της επόμενης ημέρας της Ελλάδας και της ζωής των επόμενων γενεών από αυτή
του Πολυτεχνείου, οφείλει να αντεπιτεθεί με σύμμαχο την Ευρώπη, υπερασπιζόμενος
τις μέχρι τώρα θυσίες των Ελλήνων που δεν ανήκουν στην κάστα της μίζας, με άμεσα χτυπήματα
στην προπαγάνδα και ραδιουργία του παρακράτους. Ο χρόνος σε μία μάχη είναι πάντα
καθοριστικός και υπάρχουν στιγμές που ο ηγήτωρ οφείλει να μπει μπροστά ακόμα και αν κινδυνεύσει να
πέσει στο πεδίο της μάχης.
Είναι προτιμότερο ένας ένδοξος θάνατος εξάλλου παρά μία
ατιμωτική παράδοση σε ένα αμυντικό λαγούμι πατριωτισμού...
thedayaftergr.blogspot.gr
