Γράφει ο
Γεώργιος Δημητράκης
Όμως το μέλλον
ενός Λαού και η τύχη μίας χώρας εξαρτάται από τις Ηγεσίες και τις σχέσεις των
πολιτών με αυτές. Εάν θέλουμε να είμαστε αληθοφανείς, η πραγματικότητα είναι
ότι αυτές ουδέποτε ήσαν ειλικρινείς και αρμονικές. Η δυσαρμονία μεταξύ πολιτών
και Ηγεσιών καλύπτεται πάντοτε κάτω από
τον μανδύα της Δημοκρατίας μας. Η δυσαρμονία αυτή έχει ως συνέπεια τον
αποπροσανατολισμό και την απομάκρυνση του Λαού μας από την ιστορική του ευθύνη,
απέναντι του ίδιου του εαυτού του, αλλά και απέναντι του ιστορικού γίγνεσθαι
εις το παγκόσμιο περιβάλλον.
Η Ιστορία μας
διδάσκει για την μεγάλη συμβολή της Πατρίδας μας προς την Ευρώπη και την
ανθρωπότητα. Αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ακόμη μεγαλύτερη θα ήταν η
προσφορά της χώρας μας προς την Ευρώπη, εάν ο Μ. Αλέξανδρος πριν από τον πρόωρο θάνατό του κατόρθωνε να
ενσωματώσει εις την Οικουμενική ιδέα της Ένωσης των Εθνών και την Ευρώπη. Η
μετέπειτα προσπάθεια της Ρώμης δεν είχε, δυστυχώς, τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Εκτοτε η Ευρώπη
βίωνε τις βαρύτατες συνέπειες εθνικών συγκρούσεων, με αποκορύφωμα τους 2
Παγκοσμίους Πολέμους.
Μετά τα
ολέθρια αυτά δεινά, οι πρωταγωνιστές της ισοπεδωμένης Ευρώπης απεφάσισαν την
ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρώην Ε.Ο.Κ., τα δε ιδρυτικά μέλη αυτής ευθύς αμέσως με την πρώτη διεύρυνση ενέταξαν και
την Πατρίδα μας, από σεβασμό για την πολιτιστική της συνεισφορά εις την ιστορία
της Ευρώπης, και ως γενέτειρα χώρα της Δημοκρατίας. Ως ανεκτίμητο και
αναπόσπαστο μέλος για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αν η Πατρίδα μας δεν εκπλήρωνε
τις βασικές τότε οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις. Με την υπόσχεση όμως,
και βάσει Συμφωνίας, την εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, οι
οποίες θα εξασφάλιζαν την εναρμόνιση της χώρας μας εις το νέο ευρωπαϊκό
οικοδόμημα.
Όμως το
πολιτικό σύστημα της χώρας μας, εις τις ακολουθούμενες Συμφωνίες, και τις
συνδεόμενες με αυτές μεταβατικές περιόδους προσαρμογής, αθετούσε όλες τις
υποσχέσεις απέναντι των Βρυξελλών. Οι οποίες επανειλημμένως προειδοποιούσαν με μηνύματα και πρόστιμα για τις συνέπειες,
οι οποίες με την πάροδο του χρόνου απομάκρυναν την Πατρίδα μας από την πορεία
της Ευρώπης. Διότι, ως γνωστόν, όσο περισσότερο διευρύνονταν η Ευρωπαϊκή Ένωση
με την προσθήκη νέων μελών, τόσο περισσότερο υποβιβαζόταν η χώρα μας εις την
τελευταία βαθμίδα, ως η μόνη ουραγός χώρα από οικονομικής και κοινωνικής
πλευράς.
Η όλη επιδείνωση
της κατάσταση της χώρας μας από την δεκαετία του 1990 άρχισε να απασχολεί τους
Ιθύνοντες των Βρυξελλών και τις Κυβερνήσεις των Πρωταγωνιστριών χωρών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς. Εις τις μεταξύ των
παρασκηνιακές συναντήσεις συζητείται το μέγεθος της διαφθοράς του Πολιτικού
Συστήματος, ως κύριο υπαίτιο της κατάρρευσης της Ελλάδος, το οποίο αφενός μεν
κατασπαταλούσε τους εθνικούς πόρους και τα κοινοτικά κονδύλια, αφετέρου
υπερχρέωνε την χώρα με τεράστιους δανεισμούς. Τους οποίους χρησιμοποιούσε για
την «αιχμαλωσία και υποταγή των πολιτών», ως ψηφοφόρους εις τα κομματικά
άρματα, με την παροχή υπέρογκων μισθών, προνοιακών παροχών και προνομίων, τελείως
ασυμβίβαστων με την πραγματική οικονομία και τις δυνατότητες της χώρας μας.
Παράλληλα ο οικονομικός αυτός εκτροχιασμός και ηθικός εκφυλισμός είχε ως συνέπεια
την διάλυση της Δημόσιας Διοίκησης, την ραγδαία υποχώρηση της παραγωγής, την
εμπέδωση της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής.
Ταυτόχρονα η
παντελής έλλειψη της Δικαιοσύνης και η ατιμωρησία είχε ως συνέπεια και την διείσδυση
ισχυρών Πολυεθνικών Επιχειρήσεων οι οποίες όχι μόνον «λάδωναν» με τεράστιες
μίζες το Πολιτικό Σύστημα και τα παράγωγά του, αλλά ταυτόχρονα φρόντισαν να
εντάξουν την χώρα μας το έτος 2001 και εις την Ευρωζώνη, για να εξασφαλίσουν
την συνέχιση της ανεξέλεγκτης και τεράστιας αισχροκερδείας των, εις βάρος του
Ελληνικού Λαού, με την αναπόφευκτη συνέχιση της κοινωνικής και οικονομικής
διολίσθησης και την χρεοκοπία της χώρας μας.
Αν και τα
συμπτώματα της επερχόμενης εθνικής κατάρρευσης ήταν ήδη πολύ ενωρίτερα εμφανή,
μόλις το 2008 ήρθε ή ώρα της κρίσης. Όχι μόνον η κρίση χρέους, αλλά τώρα η
κρίση για τον μέλλον της Ελλάδος. Με το ξέσπασμα της κρίσης χρέους της χώρας
μας εις τα παρασκήνια των Βρυξελλών αλλά και εις τις Κυβερνήσεις πολλών χωρών
γίνονται τώρα έντονες συζητήσεις για τις
αιτίες της αποτυχίας των Μνημονίων, των προσπαθειών, των μέτρων και
προαπαιτούμενων της ΤΡΟΙΚΑ. Κοινή όμως διαπίστωση
όλων εις την Ευρώπη και του ΔΝΤ είναι ότι το Πολιτικό Σύστημα της Ελλάδος, για
την υπεράσπιση και σωτηρία της ύπαρξης του και μόνον, αντιδρά εδώ και 6 συναπτά
έτη κατά της εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών
και μεταρρυθμίσεων. Οι οποίες όμως εξαρχής αποτελούσαν τις βασικές αρχές
και επιταγές των Μνημονίων, η εφαρμογή των οποίων όχι μόνον θα εξασφάλιζαν την
έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά και το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης ή διαγραφής του χρέους, και ως
νέα αρχή τον υπό έλεγχο μελλοντικό δανεισμό της Ελλάδος.
Η Ευρώπη κατά κοινή ομολογία όλων των εμπειρογνωμόνων
και διεθνών αναλυτών, επιθυμεί για
πολλούς λόγους, την παραμονή της Ελλάδος εις την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σημαντικό
και αναπόσπαστο μέλος αυτής. Η σωτηρία όμως
της Ελλάδος δεν είναι εφικτή με εξωτερική πίεση και επέμβαση. Ουδείς Ευρωπαίος Πολιτικός
και πολίτης αμφιβάλλει ότι ο Ελληνικός Λαός πληρώνει το μάρμαρο με τα
δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα εξαιτίας της αντίδρασης και άρνησης του Πολιτικού
Συστήματος όπως εφαρμόσει εδώ και 6 χρόνια τις διαρθρωτικές αλλαγές και
μεταρρυθμίσεις.
Για τον λόγους αυτούς ο Ελληνικός Λαός
ευρίσκεται τώρα μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Μεταξύ του Πολιτικού Συστήματος το
οποίο είναι υπεύθυνο για την κατάντια του, και του δυσβάστακτου χρέους.
Εις τον εξαθλιωμένο
Ελληνικό Λαό και μόνον εναποτίθεται τώρα η ευθύνη και η απόφαση για την
απαλλαγή του από το Πολιτικό Σύστημα, και την αποκατάσταση των σχέσεων του με
την Ευρώπη με την διαγραφή του χρέους του.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη.
Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και
Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος
της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
