Twitter@EmOikonomidis
Ακόμη
και σε μια περίοδο βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης σαν και
αυτή που βιώνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα, υπάρχουν photo
opportunities που μπορεί κανείς να ανακαλέσει στη μνήμη από το
εκκωφαντικό ηχηρό ιστορικό παρελθόν του τόπου μας, για να κατανοήσει ότι
ζούμε σε έναν τόπο ευλογημένο, ακόμη και με τις… στρεβλώσεις και τις
εθνικές παθογένειές του.
Το ιστορικό αποτύπωμα του ονόματος της Ελλάδας, παραμένει φωτεινά ευδιάκριτο, και χωρίς να έχει υποστεί τη φθορά που αναπόφευκτα θα συνόδευε μια εθνική διαδρομή αιώνων.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τη βαριά σκιά της Αθήνας, της πόλης η ηχώ του ονόματός της προκαλεί ρίγη συγκίνησης σε όσους έχουν στοιχειωδώς ανατρέξει στα tipping points της εξέλιξης του ανθρωπίνου πολιτισμού. Και εκ των πραγμάτων κοντοστέκονται, για να θυμηθούν, να σκεφτούν και να θαυμάσουν.
Αυτή η Αθήνα λοιπόν, προφανώς και ντρέπεται, αν δεν αγανακτεί κιόλας, με το κατάντημα της μίζερης διαχείρισής της από τον Γιώργο Καμίνη. Τον άνθρωπο που επελέγη από την κυβέρνηση Σημίτη το 2003 ως Συνήγορος του Πολίτη, και έμεινε στη θέση του μέχρι το 2010, όταν και διεκδίκησε και κέρδισε τον Δήμο Αθηναίων. Επτά ολόκληρα χρόνια, στα οποία προφανώς και οι πολίτες κάθε άλλο παρά αισθάνθηκαν τον Συνήγορο στο πλευρό τους, απέναντι στις στρεβλώσεις της κεντρικής εξουσίας, πολύ περισσότερο δεν ήταν βήματα ανάσχεσης αυτής της αρνητικής πραγματικότητας, και ουσιαστικές βελτιώσεις προόδου.
Η Αθήνα της πρώτης τετραετίας Καμίνη ήταν μια Αθήνα που βίωσε προχωρημένη μελαγχολία και απαξίωση, εκ παραλλήλου με την εθνική μελαγχολία του Μνημονίου. Μια πόλη που αυτοακυρώθηκε, και περιορίστηκε σε νοοτροπίες… συσσιτίων και λογιστικής απεικόνισης της βιωματικής πραγματικότητάς της.
Μια πόλη η οποία έδειξε στον Γιώργο Καμίνη ότι δεν τον ήθελε, γι’ αυτό και η επανεκλογή του στις εκλογές του φετινού Μαϊου ήταν οριακή και “τσαλακωμένη”.
Ο ίδιος ο Δήμαρχος Αθηναίων, μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τίποτα από τα παραπάνω, και θεωρώντας ότι η ελληνική κοινωνία ζει ακόμη τους… προ Μνημονίου μύθους της, τότε που υπήρχε ζωτικός χώρος για “ροζ συννεφάκια” και “δήθεν” αυτοπροσδιορισμούς, ανά περιόδους επιχειρεί να χαρτογραφήσει τη δική του περπατησιά ως πρωταγωνιστική στην κεντρική πολιτική. Και στις ζυμώσεις του πάντοτε ενδιαφέροντος χώρου της Κεντροαριστεράς.
Είναι προφανές ότι η Αθήνα αξίζει πολύ περισσότερα. Και έχουμε μπροστά μας σχεδόν πέντε χρόνια για να απολογηθούμε για την… ανοχή μας.
ysterografa.gr
Ακόμη
και σε μια περίοδο βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης σαν και
αυτή που βιώνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα, υπάρχουν photo
opportunities που μπορεί κανείς να ανακαλέσει στη μνήμη από το
εκκωφαντικό ηχηρό ιστορικό παρελθόν του τόπου μας, για να κατανοήσει ότι
ζούμε σε έναν τόπο ευλογημένο, ακόμη και με τις… στρεβλώσεις και τις
εθνικές παθογένειές του.Το ιστορικό αποτύπωμα του ονόματος της Ελλάδας, παραμένει φωτεινά ευδιάκριτο, και χωρίς να έχει υποστεί τη φθορά που αναπόφευκτα θα συνόδευε μια εθνική διαδρομή αιώνων.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τη βαριά σκιά της Αθήνας, της πόλης η ηχώ του ονόματός της προκαλεί ρίγη συγκίνησης σε όσους έχουν στοιχειωδώς ανατρέξει στα tipping points της εξέλιξης του ανθρωπίνου πολιτισμού. Και εκ των πραγμάτων κοντοστέκονται, για να θυμηθούν, να σκεφτούν και να θαυμάσουν.
Αυτή η Αθήνα λοιπόν, προφανώς και ντρέπεται, αν δεν αγανακτεί κιόλας, με το κατάντημα της μίζερης διαχείρισής της από τον Γιώργο Καμίνη. Τον άνθρωπο που επελέγη από την κυβέρνηση Σημίτη το 2003 ως Συνήγορος του Πολίτη, και έμεινε στη θέση του μέχρι το 2010, όταν και διεκδίκησε και κέρδισε τον Δήμο Αθηναίων. Επτά ολόκληρα χρόνια, στα οποία προφανώς και οι πολίτες κάθε άλλο παρά αισθάνθηκαν τον Συνήγορο στο πλευρό τους, απέναντι στις στρεβλώσεις της κεντρικής εξουσίας, πολύ περισσότερο δεν ήταν βήματα ανάσχεσης αυτής της αρνητικής πραγματικότητας, και ουσιαστικές βελτιώσεις προόδου.
Η Αθήνα της πρώτης τετραετίας Καμίνη ήταν μια Αθήνα που βίωσε προχωρημένη μελαγχολία και απαξίωση, εκ παραλλήλου με την εθνική μελαγχολία του Μνημονίου. Μια πόλη που αυτοακυρώθηκε, και περιορίστηκε σε νοοτροπίες… συσσιτίων και λογιστικής απεικόνισης της βιωματικής πραγματικότητάς της.
Μια πόλη η οποία έδειξε στον Γιώργο Καμίνη ότι δεν τον ήθελε, γι’ αυτό και η επανεκλογή του στις εκλογές του φετινού Μαϊου ήταν οριακή και “τσαλακωμένη”.
Ο ίδιος ο Δήμαρχος Αθηναίων, μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τίποτα από τα παραπάνω, και θεωρώντας ότι η ελληνική κοινωνία ζει ακόμη τους… προ Μνημονίου μύθους της, τότε που υπήρχε ζωτικός χώρος για “ροζ συννεφάκια” και “δήθεν” αυτοπροσδιορισμούς, ανά περιόδους επιχειρεί να χαρτογραφήσει τη δική του περπατησιά ως πρωταγωνιστική στην κεντρική πολιτική. Και στις ζυμώσεις του πάντοτε ενδιαφέροντος χώρου της Κεντροαριστεράς.
Είναι προφανές ότι η Αθήνα αξίζει πολύ περισσότερα. Και έχουμε μπροστά μας σχεδόν πέντε χρόνια για να απολογηθούμε για την… ανοχή μας.
ysterografa.gr
