ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι ένα ιδιαίτερα δύσκολο πρόβλημα. Συνηθίζεται σε υπό ανάπτυξη λαούς. Η εύκολη λύση του εδράζεται σε μία αρχή και μόνο. Την κλοπή του δημοσίου χρήματος. Το σεβασμό του συνόλου μίας κοινωνίας, του άγνωστου συνεπιβάτη στο μετρό, σε βαθμό μεγαλύτερο από το ίδιο άτομο που την απαρτίζει. Η εφαρμογή αυτής της μοναδικής λύσης βέβαια είναι ιδιαίτερα δύσκολη όπως αποδεικνύεται από το 2009 και μετά και παρά την προσπάθεια όλης της πολιτισμένης οικουμένης.

Την παραπάνω λύση την εφάρμοσαν εύκολα στην Ιστορία της χώρας τα ολοκληρωτικά στρατιωτικά καθεστώτα με θεαματικά αποτελέσματα που δυστυχώς δικαιολογούν εν μέρει το εκρηκτικό για την κοινωνία μας εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Ο παππούς και συνονόματος του Θεόδωρου Πάγκαλου εφάρμοσε τη λύση άμεσα με την κρεμάλα δυο επίορκων αξιωματικών που συνελήφθησαν με την κότα στην πλάτη. Τότε όλα έφτιαξαν σύντομα και βίαια στην κοινωνία καθόσον τα δημόσια ταμεία γέμισαν γρήγορα. Η εύκολη βέβαια εφαρμογή όμως της λύσης αυτής, που χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα, προϋποθέτει την απώλεια της σωτήριας δημοκρατίας από το πολίτευμα της χώρας.

Η εφαρμογή της ίδιας λύσης σε καθεστώς δημοκρατίας που είναι και το αναγκαίο αντιμετωπίζει δομικές δυσκολίες και απροσδιόριστο χρόνο θεραπείας. Το τεκμήριο της αθωότητας, οι ατέρμονες δικαστικές δυσπραγίες, η διαφθορά σε θεσμούς και πρόσωπα, η πολιτική αποσταθεροποίηση, η κοινωνική σύμπνοια στο αρπάζειν είναι μόνο λίγοι από τους παράγοντες που επιτρέπουν την κλοπή του δημοσίου χρήματος σε καθεστώς δημοκρατίας αλλοιώνοντας τη φύση της.

Η δημοκρατία ορίστηκε με την προϋπόθεση στόχευσης προς το βέλτιστο, με την αξιοποίηση των βέλτιστων που διαθέτει μία κοινωνία. Τι γίνεται όμως όταν οι πολλοί επιθυμούν το ανώμαλο, τη στόχευση προς το κατώτερο. Με λίγα λόγια όπως είπε πρόσφατα και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ομπάμα στη συνέντευξή του στους New York Times "μία κοινωνία και κάθε πολίτης οφείλει να διαλέξει μεταξύ της δημοκρατίας και ενός λογαριασμού στην Ελβετία". Οι Έλληνες επί δεκαετίες διαλέγουν το δεύτερο και φυσιολογικά η Ελλάδα οφείλει 319 δις ευρώ με εκτιμώμενα κοιτάσματα στις εκτός Αιγαίου περιοχές 200 δις ευρώ. Για άλλη μία φορά ανταλλάσσει την ύπαρξή της και την έκφυλη παρουσία της με τον πλούτο της με την επικερδή ανοχή των εκμεταλλευτών της εντός και εκτός των τειχών.

Πώς μπορεί να αλλάξει μία κοινωνία χωρίς να καταφύγει σε ακραία ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν είναι κάτι εύκολο. Η κλοπή δημοσίου χρήματος σε πολιτικές, δικαστικές, επιχειρηματικές, θρησκευτικές και στρατιωτικές θέσεις είναι ένας πειρασμός και ουδείς αναμάρτητος σε αυτή τη ζωή. Αυτό που διαχωρίζει τη μία κοινωνία από την άλλη και την καθιστά ισχυρή ή εξαρτώμενη όπως η Ελλάδα βρίσκεται στον πόνο. Στον πόνο του κάθε μέλους της ή της πλειοψηφίας που διαμορφώνει και την τάση της κοινωνίας και την οδηγεί στην τελική της κατάταξη. Στα κράτη παρίες ή στα κράτη ηγέτες. 

Ο πόνος μπορεί να είναι ολοκληρωτικός όπως τον ένιωσε η Γερμανία το 1945 ή τα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης το 1990 και συμβολικός όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία και πολλά άλλα δυτικά κράτη στα πεδία των μαχών των τελευταίων δεκαετιών. Οι ανάπηροι πολέμου του 1940 στα βουνά της Βορείου Ηπείρου γαλούχησαν τις γενεές μέχρι το 1970 και αποτέλεσαν καταλύτη για τις δημοκρατικές εξελίξεις στη χώρα. Τον εκδημοκρατισμό της και την απεμπόληση της ξενόφερτης βασιλείας. Μετά κάποιοι επέβαλαν συνειδητά τις αρχές του κομμουνισμού με την ετικέτα του σοσιαλισμού μέχρι το 2009 όπου με κύριο άξονα το κομματικό κράτος των συντρόφων γαλούχησαν διακομματικά μία κοινωνία στη κλοπή του δημοσίου χρήματος χωρίς τιμωρία.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται για άλλη μία φορά στο σταυροδρόμι της Ιστορίας. Η επιβολή του σεβασμού του δημόσιου χρήματος, η υιοθέτηση των δημοκρατικών αρχών των βέλτιστων, η ενσωμάτωση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, η αποδοχή της θυσίας για το εθνικό συμφέρον και η παραγωγή πλούτου και ευημερίας για τους πολλούς σε ένα σταθερά ανοδικό περιβάλλον ζωής των ελλήνων είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς πόνο, συνολικό ή συμβολικό. 

Η πολιτική αποσταθεροποίηση και η καταστροφή ή η συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων σε διεθνείς επιχειρήσεις με τη δημιουργία ηρώων είναι η μία λύση. Η άλλη λύση δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί σε δρόμους όπως εκείνους του Θεόδωρου Πάγκαλου του παλαιότερου σε καθεστώς δημοκρατίας. Το ζητούμενο είναι ποιος θα την εφαρμόσει σε μία κοινωνία που αλληλοσπαράσσεται για τις αντικρουόμενες αξίες της μέχρι τελικής νίκης ή πτώσης. Του κλέβειν ή του δημιουργείν.

Όλα τα ενδιάμεσα μέτρα βέβαια, όπως αυτά του Μνημονίου, είναι απλές ασπιρίνες περιορισμένης χρονικά επήρειας, σε έναν λαό παιδαγωγούμενο στην κλεπτομανία της ζωής… 

thedayaftergr.blogspot.gr