«Το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός»

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ & Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ Ι. ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ ΝΑΟ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ  ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
  
 























e

Χριστιανοί μου αγαπητοί και ευλογημένοι,

ο Θεός είναι η ζωή. Η αμαρτία είναι ο θάνατος και η φθορά!

Ο άνθρωπος δεν θέλησε να μείνει πλησίον του Δημιουργού του και να μετέχει της μακαριότητάς Του. Έπεσε στην αμαρτία και υποδουλώθηκε στην φθορά και τον θάνατο. «Ηλλοτριώθη» του Θεού και «υπετάγη» στον «αλλότριον», τον εχθρό, τον Διάβολο.

 Η αλλοτρίωση από τον Θεό άνοιξε «χάσμα μέγα» (Λουκ. ιστ’, 26) μεταξύ Θεού και ανθρώπου κι όσο κι αν επεχείρισε ο άνθρωπος να γίνει Θεός, κατήντησε εν τέλει εχθρός του Θεού και γι’ αυτό υποτάχθηκε στον θάνατο δεδομένου ότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ’, 23).

Η αμαρτία όμως ήταν φορτίο δυσβάστακτο. Και ο ταλαίπωρος άνθρωπος επιθυμών διακαώς την Λύτρωση προσπαθούσε έκτοτε να εξευμενίσει τον Θεό με διαφόρους τρόπους και ιδιαίτερα με θυσίες ζώων.

Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, το κυριώτερο θύμα, η σπουδαιότερη θυσία που εξευμένιζε ήταν ο αμνός. Μάλιστα έπρεπε να είναι ενιαύσιος και αρτιμελής.

Οι θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης όμως δεν είχαν την δύναμη  της Λυτρώσεως. «Αδύνατον αίμα ταύρων και τράγων αφαιρείν αμαρτίας» (Εβρ. ι’, 4). Και του αγιωτέρου ακόμη ανθρώπου η θυσία ήταν αδύνατον να σώσει το ανθρώπινο γένος. Η θυσία του αυτή θα ίσχυε το πολύ-πολύ ως ιλασμός των ιδικών του αμαρτιών και μόνον.

Το σχέδιο και η σφοδρή επιθυμία όμως του Θεού, να καταστήσει τον άνθρωπο μέτοχο της μακαριότητάς Του, δεν ήταν δυνατό να αποτύχει. Ο άνθρωπος έπρεπε να επανεύρει «την αρχαίαν μακαριότητα». Να «επαναχθή εις το καθ’  ο­μοί­ω­σιν» και εις «το αρχαίον κάλλος» και να ελευθερωθεί «εκ της δουλείας του αλλοτρίου». Έπρεπε να «ενωθούν τα διεστώτα». Προς τούτο χρειαζόταν ο μεσίτης. Και ο μεσίτης ευρέθη στο πρόσωπο του Χριστού. Θεός, για να δύναται να διαλέγεται μετά του Θεού και άνθρωπος, για να δύνανται να δεχθούν Αυτόν οι άνθρωποι αλλά και για να μεσιτεύει υπέρ των ανθρώπων (πρβλ. Χρυσόστομον, P.G. 62, 537. 51 360). Αδελφός μας λοιπόν ο Ιησούς όμοιος κατά πάντα μ  ἐμᾶς, εκτός αμαρτίας, ο οποίος «δύναται συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών» (πρβλ. Εβρ. δ’, 15).

 Ο  Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α’ Πετρ. β’, 22), έδωκεν «εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων» (Α’ Τιμ. β’, 6), εξηγόρασε ημάς «τω τιμίω του αίματι» από της κατάρας, γενόμενος υπέρ ημών κατάρα ο Ίδιος (πρβλ. Γαλ. γ’, 13). Διότι είχε γραφεί «επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου», (Δευτ. κα’, 23). Διαμαρτύρεται κηρύσσων ο Απόστολος Πέτρος: «Δεν εξαγορασθήκατε», λέει στους Χριστιανούς, «και δεν ελευθερωθήκατε από την πατροπαραδότη μάταιη και αμαρτωλή ζωή και συμπεριφορά με λύτρα φθαρτά, με αργυρά η χρυσά νομίσματα, αλλ’ έ­χε­τε εξαγορασθή με το ατίμητο αίμα του Χριστού, ο Οποίος προσεφέρθη θυσία, ως αμόλυντος, καθαρός και ακηλίδωτος αμνός» (Α’ α’, 18). Και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος διδάσκει: «το αίμα Ιησού Χριστού…καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ α’, 7).

«Ως ενιαύσιος αμνός… εκουσίως υπέρ πάντων τέθυται» ψάλλει ο Ιερός υμνογράφος απόψε, αδελφοί μου. Με την θελήσή Του θυσιάστηκε ο Ιησούς Χριστός εξ αγάπης υπέρ του σύμπαντος κόσμου. Ο Ίδιος, ως μέγας Αρχιερεύς, προσέφερε επί του Σταυρού την μεγάλη θυσία της Λυτρώσεώς μας. Αυτός ο Ίδιος είναι το Πάσχα για  ‘μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς καθώς γράφει στους προγόνους μας ο Ιδρυτής της Τοπικής μας Εκκλησίας και Προστάτης μας Άγιος Απόστολος Παύλος: «Το Πάσχα υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α’ ε’, 7). «Πάσχα το καθαρτήριον», Πάσχα, που καθαρίζει όλους τους ανθρώπους, αφού ο Χριστός «υπέρ πάντων τέθυται», επομένως και για  ‘μας. Θυσιάστηκε για όλους ο Ιησούς Χριστός. Δεν σώζονται όμως όλοι, αλλ’ ό­σοι θέλουν και επιθυμούν την σωτηρία τους. Η Λύτρωσις χορηγείται δωρεάν, όχι όμως υποχρεωτικά! Όσοι ποθούν λαμβάνουν το Αίμα του Κυρίου και σώζωνται.

 Η Εκκλησία, ως Ταμιούχος της Θείας Χάριτος, προσφέρει δια της Θείας Λειτουργίας Αυτό το τίμιον και πανάγιον και ζωηρόν Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Τα  αγαθά της Σταυρικής θυσίας του Χριστού μεταδίδονται δια της Θείας Ευχαριστίας στους πιστούς και τους ενώνουν με το άγιο και αναστημένο Σώμα Του την Εκκλησία. Για την ίδια αιτία θα ακούσουμε απόψε τον Ιερό Χρυσόστομο με τον περίφημο «Κατηχητικό του Λόγο», που τον εδράζει στην προς Κορινθίους Αναστάσιμη διδασκαλία του Αποστόλου μας, να καλεί στην Θεία Κοινωνία τους Χριστιανούς: «Η Τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως, πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος».

Γι’ αυτό, παρά την προπαγάνδα και πανστρατιά τους, μάταια προσπαθούν ιδικά εφέτος, αγαπητά μου παιδιά, να μας πληροφορήσουν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» με τις δύο «εκδηλώσεις» τους, αυτή που πραγματοποίησαν την 14^ην Απριλίου και αυτή που θα πραγματοποιήσουν την 26^ην Απριλίου εδώ στην Κορινθία μας, «για την Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού Χριστού» (!) Εμείς γνωρίζομε εκ της Αγίας Γραφής ότι ο Ιησούς Χριστός «προσήλωσε τας αμαρτίας ημών εις το ξύλον» (πρβλ. Α’ Πετρ. β’, 24) και εθυσίασε εαυτόν (πρβλ. Ματθ. κ’, 28) για να απολυτρώσει όσους «φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ. β’, 15). Η σταυρική θυσία του απείρου Θεού έχει άπειρη αξία. Με μεγαλύτερη όμως αξία περιβάλλεται η εκ νεκρών ζωηφόρος Ανάστασή Του, την οποία μανιωδώς υποτιμούν, αιρετικώς υποβαθμίζουν και ανιστόρητα πολεμούν. Έπαθε ο Ιησούς ως άνθρωπος, ανέστη όμως ως Θεός. Και η μεν Σταύρωση εξηγείται εκ της ανθρωπίνης, η δε Ανάσταση εκ της Θείας φύσεώς Του. Έτσι η Σταύρωση και η Ανάσταση αποτελούν δύο ενέργειες, οι οποίες διαγράφουν με ενάργεια την Θεανδρική προσωπικότητα του Ιησού, ο οποίος δικαιώνει το Όνομά Του ως Σωτήρος. Αν και υπέμεινε ο Ιησούς Χριστός θάνατον, ήταν όμως αδύνατο να μείνει «εν τω θανάτω» και να κρατηθεί υπ’ αυ­τού Αυτός, που είναι ο χορηγός και αρχηγός της ζωής. Η φθορά και ο θάνατος ήταν ξένα προς την Θεία φύση του Χριστού, «εξ Ου τα πάντα το ζην» έχουν (πρβλ. Ιω. α’, 3-4). Και την αλήθεια αυτή της Αναστάσεως του Χριστού και τις συνέπειές της για τον άνθρωπο, την Εκκλησία και την σύμπασα κτίση προβάλλει αιτιολογημένα και πανηγυρικά η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Όλη η ζωή της Εκκλησίας μας αποτελεί διαρκή ύμνο προς την Ανάσταση και τον Κενό Τάφο. Δια της Αναστάσεως συνανέστη «παγγενής ο Αδάμ» και «εστερέωται» πάσα η κτίση, γι αὐ­τὸ αναμέλπομε νικητήριους παιάνες προς τον Αναστάντα Χριστό αγαλλόμενοι οι Χριστιανοί δια την «άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον».

Χριστιανοί μου ευλογημένοι, τούτο το Πάσχα επιβάλλεται να πραγματοποιήσουμε κι’ εμείς την δική μας «διάβαση». Χρήζει λοιπόν να περάσουμε από τις εξωτερικές Πασχάλιες εκδηλώσεις στο βαθύτερο και πραγματικό νόημα του Πάσχα. Εφ’ ό­σον καθαρίσαμε εαυτούς δια του Ιερού Μυστηρίου της Μετανοίας ας μετάσχωμε της Αθανάτου Τραπέζης, του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Και από τώρα και στο εξής ας πραγματοποιούμε το κάλεσμα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: «Δεύτε του καινού της αμπέλου γεννήματος, της θείας ευφροσύνης, εν τη ευσήμω ημέρα της εγέρσεως, Βασιλείας τε Χριστού, κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν ως Θεόν εις τους αιώνας». Και ας μην λησμονούμε ότι ο ιδικός μας Πασχάλιος αμνός είναι ο Χριστός, που θυσιάστηκε υπέρ ημών. Έτσι θα εορτάζουμε συνεχώς και σε όλη την ζωή μας το Πάσχα όχι με το παλαιό φρόνημα και τις παλαιές συνήθειες της κακίας και της πονηρίας αλλά με βίο καθαρό, συμμορφωμένο προς την Χριστιανική αλήθεια, ευθύτητα και ζωή (πρβλ. Α’ Κορ. ε’, 7-8).

Γένοιτο!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, αδελφοί μου!

Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριον ευχέτης

 πάντων υμών εν Πατρική αγάπη και στοργή

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο Κορίνθου, Σικυώνος, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ