"Θα αλλάξουν τα πράγματα". Όχι... μόνα τους, όμως

 

 

 Γράφει η ΗΡΩ ΤΕΝΤΕ

Ειναι κατι στο DNA μας που θα αφήνει παντα τους γνώστες της ανθρώπινης ιστορίας βαθια αποσβολωμένους: πώς γίνεται στην εξίσωση “εξελίσσομαι αλλιως πεθαίνω” η μία σταθερά να ειναι παντα ο Πόνος; Ας το δούμε και φωτογραφικά: πρόσφατες απεικονίσεις του εγκεφάλου που έγιναν μέσω μαγνητικων τομογραφιων έδειξαν οτι, κάθε φορά που ένας ανθρωπος βιώνει ενα ερέθισμα Αλλαγής, ενεργοποιούνται οι ίδιοι νευρώνες που “παίρνουν φωτιά” οταν ο οργανισμός βιώνει σωματικό πόνο.

Θυμάμαι για παράδειγμα, οταν ήμουν μικρη, τη τραγωδία του να μου φέρνουν δωρο καινουρια παπουτσάκια: γοερος σπαραγμός. Αδύνατον να με πείσουν οτι τα λαμπερά λουστρινακια ειναι πιο ωραία απο τα χιλιοταλαιπωρημενα μποτακια που αρνιομουν να βγάλω. Λιγο βέβαια κράταγε η πυρκαγιά των νευρωνων που λέγαμε: κάποια ώρα μετά, τα φοραγα, τα συνήθιζα και σταδιακά αρνιομουν να τα αποχωριστω ακόμα και οταν τα κακόμοιρα ήταν ενα βήμα πριν την ανακύκλωση. Μέχρι την επόμενη φορά, μέχρι τα επόμενα παπουτσάκια.
Το τι λέει η γνωστική νευροεπιστημη και μια τυχαία παιδική ανάμνηση με λουστρινακια, ποσώς θα μας ενδιέφεραν μέρες που ειναι. “Ασε μας κουκλιτσα μου”, που λέει και το κλασσικό δόγμα του twitter.
Δεν ξέρω αν ανήκετε σε αυτούς που η χρυσόσκονη των γιορτών τους κουράζει, τους δραπετεύει, τους ενθουσιάζει, τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Όπου ομως και αν ανήκουμε, απέναντι στο κλασσικό κλείσιμο των βιβλίων της χρονιάς που φεύγει, ειναι λιγο δύσκολο να μην εστιάσουμε στις στιγμές που μας κάνουν να λέμε “να μείνουν πίσω αυτές, να μην τις βρω μπροστά μου στη νέα χρονιά”.
Φυσικά και θα τις βρούμε. Ίσως με αλλο αμπαλαζ, οχι ίδιες. Αλλα θα ειναι εκει – θα απαιτούν πεισματικά να πονεσουμε, να κάνουμε ρυτίδες θυμού και θλίψης, να σιχτιρισουμε. Μέσα μας, έξω μας, γύρω μας, κοντά μας, μακρια μας: θα έρθουν οι αφορμές. Μπορεί και να πάμε εμείς να τις συναντησουμε. Κατι σαν το σύνδρομο του πιστού ψηφοφόρου: ψήφος στα ίδια, ακόμα και οταν η ψήφος αποδεικνύεται ψοφος.
Στο ιδιο κόμμα, στους ίδιες επιλογές, στους ίδιους ανθρώπους, στις ίδιες πεποιθήσεις, στις ίδιες σχέσεις.
Παράλογο;
Καθολου.
Η αποφυγή πόνου ειναι ο αυτόματος πιλότος στις ζωές μας. Και κάπως έτσι λατρεψαμε τη στασιμότητα και το “θα δούμε, θα αλλάξουν τα πράγματα”. Μόνο που τα πράγματα δεν αλλάζουν. Δεν ειναι δική τους δουλειά. Ούτε “τα καλύτερα θα ‘ρθουν” (συγνώμη Χαρουλα). Τα ουδέτερα δεν ξέρουν κανένα δρόμο “για να έρθουν”. Μόνο τα ενεργά υποκείμενα έχουν αυτο το προνόμιο επιλογής.
Διόδια σε αυτή τη διαδρομή ειναι το κόστος της Αλλαγής. Οχι των άλλων. Της δικής μας. Κάπου εκει στον προμετωπιαίο φλοιό του εγκεφάλου (ξέρετε, αυτο το έρμο το μέτωπο, που συνήθως το κρατάμε με το χέρι μας τις ώρες που σκεφτόμαστε) κρύβεται το στοίχημα.
Σου ζητάει: “ασε με όπως ειμαι, μη με κανεις να πονεσω, δε θέλω να αλλάξω”.
Του λες: α) “σύμφωνοι, αστο όπως ειναι, τζάμπα κόπος έτσι κι αλλιως”, β) “σύμφωνοι, ασε να περιμένουμε, ίσως να αλλάξουν οι άλλοι”, γ) “σύμφωνοι, ας νικήσει ο καλύτερος – εγω έφυγα”.
Μεταξύ μας τωρα, το όλο σκηνικό φέρει πινελιές απο σχιζοφρενικους εσωτερικους μονολόγους –> Να συζητάς με τον εαυτό σου. Να διαπραγματευσαι το κόστος της Αλλαγής. Να παζαρευεις τις συνέπειες του Αποχωρισμού απο το οικείο, το γνωστό, το βολικό.
Ποιος ειπε οτι η αυθεντική αξιοπρέπεια ειναι εύκολη ιστορία;
Καλή Χρονιά. Εύχομαι να ψηφίσουμε την τριτη – ήτοι (γ) – επιλογή το 2014. Θα ειναι μια καλή αρχή.

 ysterografa.gr