Twitter@EmOikonomidis
Η πολιτική συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με το βαθύ, παλαιό ΠΑΣΟΚ, ήταν μια από τις παραμέτρους που καθόρισαν το εκλογικό αποτέλεσμα της αναμέτρησης του 2012, όταν η Κουμουνδούρου μετεξελίχτηκε αίφνης σε κόμμα διεκδίκησης της εξουσίας, από κόμμα που καρδιοχτυπούσε να ξεπεράσει το όριο του 3%, προκειμένου να εξασφαλίσει την είσοδό του στην επόμενη Βουλή.
Από τότε, και στο περιθώριο της πάγιας προσμονής της εκάστοτε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση, η Κουμουνδούρου έχει γεμίσει… ΠΑΣΟΚ. Όπως μάλιστα φάνηκε και από τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την Εξεταστική Επιτροπή περί υποβρυχίων, η στρατηγική του επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα δεν αφορά μονάχα και στενά το λεγόμενο “παπανδρεϊκό”, αλλά το “όλον ΠΑΣΟΚ”. Χωρίς ωστόσο τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Σε αντίθεση με τις προβλέψεις, η ρητορική για τα υποβρύχια κινήθηκε σε… συμβιωτικούς τόνους. Και περισσότερο επικεντρώθηκε στην απόπειρα προσωπικής αποδόμησης του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αντιπροέδρου και Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει δίκιο να ομιλεί περί στοχοποίησης. Η στρατηγική “εφόδου” του ΣΥΡΙΖΑ για την οποία εύστοχα… διαμαρτυρήθηκε, περνάει εκ των πραγμάτων μέσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Με την “Πρωτοβουλία των 58″ να στερείται δυναμικής και αύρας ανανέωσης, και τη Δημοκρατική Αριστερά να είναι εγκλωβισμένη στην αδιέξοδη επιμονή του “μοναχικού λύκου”, το ΠΑΣΟΚ (του Βενιζέλου) αποτελεί την παράμετρο αιχμής που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις επόμενες εκλογές.
Χαμηλώνοντας τους τόνους προς το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι επιδιώκει τη σύνθεση μιας ευρείας Κεντροαριστεράς γύρω από τον ίδιο. Χωρίς να εξαιρεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά να λειτουργεί συμβιωτικά μαζί του. Όχι ωστόσο και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που παραμένει το μεγάλο εμπόδιο στα σχέδια αυτά.
Η πολιτική συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με το βαθύ, παλαιό ΠΑΣΟΚ, ήταν μια από τις παραμέτρους που καθόρισαν το εκλογικό αποτέλεσμα της αναμέτρησης του 2012, όταν η Κουμουνδούρου μετεξελίχτηκε αίφνης σε κόμμα διεκδίκησης της εξουσίας, από κόμμα που καρδιοχτυπούσε να ξεπεράσει το όριο του 3%, προκειμένου να εξασφαλίσει την είσοδό του στην επόμενη Βουλή.
Από τότε, και στο περιθώριο της πάγιας προσμονής της εκάστοτε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση, η Κουμουνδούρου έχει γεμίσει… ΠΑΣΟΚ. Όπως μάλιστα φάνηκε και από τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την Εξεταστική Επιτροπή περί υποβρυχίων, η στρατηγική του επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα δεν αφορά μονάχα και στενά το λεγόμενο “παπανδρεϊκό”, αλλά το “όλον ΠΑΣΟΚ”. Χωρίς ωστόσο τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Σε αντίθεση με τις προβλέψεις, η ρητορική για τα υποβρύχια κινήθηκε σε… συμβιωτικούς τόνους. Και περισσότερο επικεντρώθηκε στην απόπειρα προσωπικής αποδόμησης του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αντιπροέδρου και Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει δίκιο να ομιλεί περί στοχοποίησης. Η στρατηγική “εφόδου” του ΣΥΡΙΖΑ για την οποία εύστοχα… διαμαρτυρήθηκε, περνάει εκ των πραγμάτων μέσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Με την “Πρωτοβουλία των 58″ να στερείται δυναμικής και αύρας ανανέωσης, και τη Δημοκρατική Αριστερά να είναι εγκλωβισμένη στην αδιέξοδη επιμονή του “μοναχικού λύκου”, το ΠΑΣΟΚ (του Βενιζέλου) αποτελεί την παράμετρο αιχμής που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις επόμενες εκλογές.
Χαμηλώνοντας τους τόνους προς το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι επιδιώκει τη σύνθεση μιας ευρείας Κεντροαριστεράς γύρω από τον ίδιο. Χωρίς να εξαιρεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά να λειτουργεί συμβιωτικά μαζί του. Όχι ωστόσο και με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που παραμένει το μεγάλο εμπόδιο στα σχέδια αυτά.
