Γράφει ο Μενέλαος Αυτόλυκος
Αυτό, δεν είναι ένα επίκαιρο άρθρο. Πριν από 73 χρόνια, βρισκόμασταν σε πόλεμο με την Ιταλία. Σήμερα βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση ; Δυστυχώς ο γράφων έχει την αίσθηση ότι βρισκόμαστε πάλι σε κατάσταση πολέμου. Το χειρότερο είναι ότι ο εχθρός δεν είναι ορατός, δεν είναι σκοπεύσιμος, δεν πυροβολεί πατώντας μία σκανδάλη όπλου. Βρισκόμαστε σε συνθήκες οικονομικού πολέμου. Ο "εχθρός" διακινεί τεράστια χρηματικά ποσά, πιέζει και κλείνει συμφωνίες μέσω δικηγορικών γραφείων και επηρεάζει ψηφοφορίες κοινοβουλίων και εκλογικά αποτελέσματα για της επικοινωνίας (τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδες). Και όπως η ιστορία έχει διδάξει, όσους την θυμούνται και ανατρέχουν σε αυτή, ο πόλεμος φέρνει δυστυχία, πείνα, μιζέρια, εξαθλίωση και θάνατο. Αυτά υπάρχουν σήμερα, ή μήπως βρισκόμαστε σε μία εποχή ανάπτυξης, όπως τόσες φορές έχουν υποσχεθεί και "προβλέψει" οι Έλληνες πολιτικοί ;
Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου για το 2013, ανέδειξε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την διάσταση θέσεων μεταξύ κοινωνίας και πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς, την ανέδειξε σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιόμαστε αν τελικά το πολίτευμα μας είναι ακόμα πραγματικά δημοκρατικό ή όχι, καθώς με την λογική και την επι-ταγή του Συντάγματος, η εξουσία πηγάζει από τον λαό, και η πολιτική που ασκείται πρέπει να επιδοκιμάζεται από τον λαό, τουλάχιστον από την πλειοψηφία του.
Οι τάχα διαφωνίες του Ευάγγελου Βενιζέλου με τις δηλώσεις Τζιτζικώστα που έγιναν αφορμή για να μην παραστεί ο ίδιος στην τελετή της παρέλασης, είναι παιδαριώδεις. Μετά τα όσα έχουν προηγηθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι Έλληνες πολιτικοί εμφανίζονται μόνο στα τηλεοπτικά κανάλια και αποφεύγουν τις ζωντανές εμφανίσεις. Ακόμα και όταν συμβαίνει αυτό, τα μέτρα ασφαλείας είναι ασφυκτικά για τον φόβο επεισοδίων.
Γιατί υπάρχει ο φόβος επεισοδίων, εφ' όσον οι δημοσκοπήσεις που ανακοινώνονται, εμφανίζουν συνεχώς μία σχετική επιδοκιμασία των πράξεων της κυβέρνησης και στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού ; Προφανώς όχι και επομένως τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ. Άλλωστε, όποιος παρακολουθήσει με προσοχή τις τηλεοπτικές συζητήσεις μεταξύ πολιτικών, θα διαπιστώσει ότι πλέον ο πολιτικός λόγος διακατέχεται μόνο από υπεκφυγές και σαθρά επιχειρήματα, χωρίς καμία ουσία.
Παρά τις δεσμεύσεις και τις υποσχέσεις των προηγούμενων ετών, η χώρα έχει περιέλθει στον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας και τριών υπαλλήλων. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα κατάφερε πάλι να μετατρέψει την Ελλάδα σε υποχείριο. Από μία οπτική πλευρά, αυτό το επίτευγμα ήταν αναμενόμενο, καθώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ήδη από το 1822 και μετά, κυριαρχείται από φιλογερμανούς πολιτικούς και πολιτευτές που από τότε είχαν αναπτύξει σχέσεις με τον βαυαρικής προέλευσης βασιλέα Όθωνα. Από την άλλη, επίσης είναι φυσικό να λειτουργούν με τόση αρνητισμό για την Ελλάδα, γιατί δυστυχώς βρισκόμαστε πάλι σε μία εποχή μετρίων πολιτικών. Έχουμε ξανατοποθετηθεί σχετικά, δεν έχουμε την αίσθηση πως σήμερα υπάρχουν ηγέτες στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αν υπήρχαν, ίσως θα είχαμε ακούσει πάλι το "ΟΧΙ" πριν τέσσερα χρόνια και θα είχαμε δει τον λαό να ξεχύνεται στους δρόμους. Αντιθέτως ακούσαμε και είδαμε πολλά που αποδείχθηκαν ψέμματα.
Στην Ελλάδα προς τον δρόμο του 2014, ακόμα δεν έχουμε δει την περιβόητη "ανάπτυξη" να εμφανίζεται στην στροφή του δρόμου, διότι ακόμα δεν έχει εμφανισθεί ένα πραγματικό σχέδιο κινητοποίησης της πραγματικής οικονομίας. Οι πρωτογενείς δυνάμεις της χώρας διατηρώνται σε αδράνεια, καθώς η φορολογία και η κατευθυνόμενη ανεργία, έχει βυθίσει την χώρα σε ύφεση.
Προσωπικά, δεν δεχόμαστε και ότι η ανεργία ανέρχεται στο 27%, καθώς είναι γνωστό ότι ως άνεργος δεν λογίζεται όποιος λαμβάνει το οποιοδήποτε επίδομα ή έχει εργασθεί μία μόλις ημέρα στον προηγούμενο μήνα. Επιπλέον, ο αμειβόμενος με 300 και 400 ευρώ μηνιαίως, δεν είναι σε θέση να καλύψει ούτε τα βασικά έξοδα διατροφής, καθώς οι φόροι είναι πολλαπλάσια περισσότεροι από τον μέσο μηνιαίο μισθό. Και σύμφωνα με την αρχαία ελληνική γραμματεία (βλ. Αριστοτέλης) ένα κράτος που επιβάλει υπερβολικούς φόρους στους πολίτες για να συντηρεί την εξουσία του, είναι τυραννικό).
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μία δίνη άκρατου φιλελευθερισμού. Η αφορμή σαφώς δόθηκε από την ασυδοσία που περιήλθε η ελληνική κοινωνία μετά την μεταπολίτευση και την αποστασία των πολιτών από τους δημοκρατικούς θεσμούς. Όμως πλέον έχουμε περάσει σε μία περίοδο κυριολεκτικά χρηματικής ολιγαρχίας. Δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν η δήλωση του ΔΝΤ ότι "δεν θα φορολογηθούν επιπλέον οι πλούσιοι" ; Αυτό σημαίνει ότι όλο το βάρος των πολιτικών λιτότητας θα συνεχίζει να πέφτει μόνο στα μεσαία και χαμηλά στρώματα. Χάνεται δηλαδή η αρχή της ισοτιμίας και της αναλογικότητας ως προς την φοροδοτικότητα. Και αυτή την δήλωση την έκανε ένας μη πολιτικός χρηματοπιστωτικός οργανισμός και όχι ένα πολιτικό κόμμα εξουσίας εκλεγμένο από έναν λαό. Είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει.
Μία λοιπόν σφαιρική αναψηλάφηση του πολιτικού σκηνικού της σημερινής Ελλάδας, είναι αρκετή για να ερμηνεύσει την απουσία του κοινού από τις παρελάσεις και τις αποδοκιμασίες των πολιτικών. Το χειρότερο είναι ότι το πολιτικό σύστημα γνωρίζει ότι έχει ξεφύγει από την οδό της λαϊκής βούλησης και όμως συνεχίζει την ίδια πολιτική. Άρα δικαιούται να σκεφτεί κάποιος ότι το πολιτικό σύστημα υποχρεώνεται σε αυτές τις πολιτικές και να αναρωτηθεί για τον λόγο.
Φυσικά δεν μπορούμε να δεχτούμε τις κενές αιτιάσεις του 2010 και 2011 ότι μία έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ θα σημάνει κατάρρευση της Ευρωζώνης, ούτε ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί αν την εκδιώξουν από την Ευρωζώνη. Πρώτον, διότι μόνο με την θέλησή του ένα μέλος της Ευρωζώνης μπορεί να αποχωρήσει - αποκαλύπτονται δηλαδή τα ψέμματα που ειπώθηκαν εκείνη την περίοδο - και δεύτερον διότι το Ελληνικό ΑΕΠ αντιστοιχεί μόλις στο 2,5% του συνολικού ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Σήμερα δε, είναι ακόμα μικρότερο καθώς ήδη το ελληνικό ΑΕΠ έχει πέσει από τα 260 δις που ήταν το 2009, στα 187 δις.
Δηλαδή, σε μία οικονομία που κατηγορήθηκε ότι δεν παράγει τίποτα, επιβλήθηκαν φόροι αντί να ξεκινήσει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της παραγωγής σε όλους τους τομείς. Το επίσης τραγελαφικό, προς γνώση και συμμόρφωση της κρίσης των πολιτών, είναι ότι κατά τις εκλογές του 2012, διακινήθηκε η άποψη ότι αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο "αριστερό" κόμμα, θα κατασχέσει τα χρήματα και τα σπίτια των ελλήνων.......Τελικά όμως οι δεξιές συγκυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και της ΔΗΜΑΡ, χωρίς να ξεχνάμε, πράτουν ακριβώς αυτό. Οδηγούν δια τις υπέρμετρης φορολογίας, την ιδιωτική περιουσία σε κατάσχεση από το Κράτος. Και προφανώς το επόμενο βήμα είναι να περάσει η κατασχεμένη ιδιωτική περιουσία στο ΤΑΙΠΕΔ και μετά σε ιδιωτικά χέρια του εξωτερικού. Δηλαδή μεθοδεύτεται μία τεράστια αρπαγή της περιουσίας των Ελλήνων.
Φυσικά δεν μπορούμε να δεχτούμε τις κενές αιτιάσεις του 2010 και 2011 ότι μία έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ θα σημάνει κατάρρευση της Ευρωζώνης, ούτε ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί αν την εκδιώξουν από την Ευρωζώνη. Πρώτον, διότι μόνο με την θέλησή του ένα μέλος της Ευρωζώνης μπορεί να αποχωρήσει - αποκαλύπτονται δηλαδή τα ψέμματα που ειπώθηκαν εκείνη την περίοδο - και δεύτερον διότι το Ελληνικό ΑΕΠ αντιστοιχεί μόλις στο 2,5% του συνολικού ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Σήμερα δε, είναι ακόμα μικρότερο καθώς ήδη το ελληνικό ΑΕΠ έχει πέσει από τα 260 δις που ήταν το 2009, στα 187 δις.
Δηλαδή, σε μία οικονομία που κατηγορήθηκε ότι δεν παράγει τίποτα, επιβλήθηκαν φόροι αντί να ξεκινήσει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της παραγωγής σε όλους τους τομείς. Το επίσης τραγελαφικό, προς γνώση και συμμόρφωση της κρίσης των πολιτών, είναι ότι κατά τις εκλογές του 2012, διακινήθηκε η άποψη ότι αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο "αριστερό" κόμμα, θα κατασχέσει τα χρήματα και τα σπίτια των ελλήνων.......Τελικά όμως οι δεξιές συγκυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και της ΔΗΜΑΡ, χωρίς να ξεχνάμε, πράτουν ακριβώς αυτό. Οδηγούν δια τις υπέρμετρης φορολογίας, την ιδιωτική περιουσία σε κατάσχεση από το Κράτος. Και προφανώς το επόμενο βήμα είναι να περάσει η κατασχεμένη ιδιωτική περιουσία στο ΤΑΙΠΕΔ και μετά σε ιδιωτικά χέρια του εξωτερικού. Δηλαδή μεθοδεύτεται μία τεράστια αρπαγή της περιουσίας των Ελλήνων.
Υπάρχουν ακόμα μία μερίδα Ελλήνων που δεν πιστεύουν ότι συμβαίνουν όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα. Η τηλεόραση και γενικότερα η επιστημονική επικοινωνιακή πολιτική που ασκείται, έχει επιτύχει να στρέψει το ενδιαφέρον και την σκέψη του λαού σε ανούσιες τηλεοπτικές σαπουνόπερες, άχρηστα δελτία ειδήσεων και αθλητικά θεάματα. Ενώ το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια του πολίτη.
Είναι λοιπόν αναμενόμενο η ελληνική κοινωνία να βρίσκεται σε σύγχυση και να αντιδρά τουλάχιστον με αποδοκιμασία κατά των πολιτικών που εφαρμόζονται. Και δεν μιλάμε με την έννοια των "αντικοινωνικών" πολιτικών που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ και άλλα δογματικά "αριστερά" κόμματα. Αναφερόμαστε στην υποχρέωση του κάθε πολιτικού συστήματος μίας χώρας που θέλει να λέγεται δημοκρατική και έχει ένα Σύνταγμα ως οδηγό, να τηρεί τις αρχές του διεθνούς δικαίου ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις λειτουργίες ενός ανεξάρτητου Κράτους. Όταν βλέπεις τριγύρω σου ότι το χρήμα κινείται μόνο προς τεράστιους τραπεζικούς κολοσσούς και αφαιρείται από την καθημερινή πραγματική οικονομία, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά......
Και πάλι, σύμφωνα και με άρθρα που έχουν προηγηθεί, θεωρούμε ότι την μέγιστη ευθύνη για την συντήρηση στην εξουσία του ίδιου πολιτικού συστήματος, την έχουμε όλοι οι πολίτες ψηφοφόροι. Μα όλοι οι πολίτες. Γιατί ακόμα και στην επίφαση δημοκρατικότητας, οι πολίτες έχουν παρουσία. Είτε στην διαδικασία της ψηφοφορίας στο εκλογικό κέντρο, είτε στην διαδικασία της ειρηνικής και κριτικής διαμαρτυρίας στην Πλατεία. Αλλά δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι μέρα με την μέρα οι πολίτες απουσιάζουν και από τις δύο αυτές διαδικασίες. Οι μεμονωμένες αντιδράσεις δεν είναι τίποτα άλλο από μία ατομική εκτόνωση. Η δύναμη μετατροπής μία πολιτικής είναι η κοινή και συντεταγμένη, η αλληλέγγυα, μαζική κοινωνική τοποθέτηση. Με βάση την λογική και το Εθνικό Συμφέρον.
Οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα με βάση το εθνικό συμφέρον, το συλλογικό συμφέρον και το κοινό μέλλον που αφορά και τις επόμενες γενεές.
Σε μία τέτοια ώριμη κοινωνική τοποθέτηση, θα επιστρέψει πάλι η ταύτιση μεταξύ ασκούμενων πολιτικών και κοινής γνώμης. Γιατί, όπως σημειώσαμε και στην αρχή, σήμερα, κάτι τέτοιο, δεν υφίσταται.
Γρηγορείτε !
Μενέλαος Αυτόλυκος
