Λένε ότι η ζωή κάνει κύκλους, με την άκρη του νήματος να
τελειώνει πολλές φορές εκεί από όπου άρχισε. Στην περίπτωση του Ταγίπ
Ερντογάν, η θυελλώδης αναρρίχησή του στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, και
στη σημερινή απόλυτη πολιτική ηγεμονία του, κινδυνεύει να τελειώσει
εκεί από όπου άρχισε: Στην Κωνσταντινούπολη.
Με τη βαριά ιστορική σημειολογία της επετείου της Άλωσης του 1453, ο σύγχρονος “Κεμάλ” της τουρκικής πολιτικής ζωής ζει εσχατολογικές στιγμές στην πλατεία Ταξίμ, εξαιτίας ενός μάλλον… διαπλεκόμενου οικιστικού νομοσχεδίου.
Στην Κωνσταντινούπολη από την οποία ξεκίνησε ως δήμαρχος, για να βρεθεί στη φυλακή, και στη συνέχεια να… πάρει παραμάζωμα όσους πολιτικούς και όχι μόνο αντιπάλους βρέθηκαν στον δρόμο του. Κατάφερε να βάλει φυλακή το πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο, και να εμφανίζεται προνομιακός συνομιλητής των ΗΠΑ, σε ρόλο “χωροφύλακα” των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή.
Οι μέρες που ο Ταγίπ Ερντογάν κουνούσε το δάχτυλο στη Συρία, το Ισραήλ… σε όλους, φαντάζουν πλέον πολύ μακρινές, καθώς η μάχη μεταφέρθηκε στο εσωτερικό της Τουρκίας. Και μάλιστα στην πόλη-σύμβολο, στην οποία έχει επενδύσει το καθεστώς Ερντογάν για να “πουλήσει” την εικόνα μιας Τουρκίας που εκσυγχρονίστηκε, ευημερεί και κυριαρχεί.
Είναι η ίδια Τουρκία για την οποία ο μάλλον γραφικός Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Εγκεμέν Μπαγίς, υποστήριζε πριν από μερικές μέρες ότι μπορεί να έχει ρόλο… ηγεμόνα της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπροστά και πάνω ακόμη και από την ίδια τη Γερμανία.
Τα ακραία γεγονότα της Κωνσταντινούπολης θυμίζουν ότι η Τουρκία δεν ανήκει στην Ευρώπη. Δεν ανήκε ποτέ. Και δεν μπορεί να αποτελεί κομμάτι του ευρωπαϊκού μέλλοντος. Στην Κωνσταντινούπολη, γκρεμίζεται το όραμα της “οθωμανικής Τουρκίας”, όπως τη φανταζόταν ο Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ήδη το Foreign Office εξέδωσε ταξιδιωτική οδηγία με την οποία καλεί τους Βρετανούς να αποφεύγουν την Τουρκία, ενώ και ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα μάλλον… καλωσορίζει το δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτύρονται. Τόσο απλά…
Όσο για τον Ταγίπ Ερντογάν, υποπίπτει στο λάθος της ηγετικής αλαζονείας, εκείνων που θεωρούν ότι δεν έχουν αντίπαλο, και χάνουν σταδιακά την επαφή τους με την κοινωνική πραγματικότητα. Με δηλώσεις του, κάνει λόγο για εξτρεμιστές, δεσμεύεται να αποκαταστήσει την τάξη, απειλεί, κουνάει το δάχτυλο, φωνάζει.
Είναι προφανές ότι έχασε την ψυχραιμία του. Τόσο πολύ, που παρέβλεψε να κατηγορήσει και για τις ταραχές στην Κωνσταντινούπολη… τον Μπασάρ αλ Άσαντ και το καθεστώς της Συρίας.
Ένας ηγέτης που φεύγει. Αργά ή γρήγορα… Όσο γρήγορα “έκοψε” την πρόσβαση των διαδηλωτών της Κωνσταντινούπολης στο Twitter και το Facebook, προσδοκώντας να σταματήσει την “Αραβική Άνοιξη”… στα τουρκικά.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Με τη βαριά ιστορική σημειολογία της επετείου της Άλωσης του 1453, ο σύγχρονος “Κεμάλ” της τουρκικής πολιτικής ζωής ζει εσχατολογικές στιγμές στην πλατεία Ταξίμ, εξαιτίας ενός μάλλον… διαπλεκόμενου οικιστικού νομοσχεδίου.
Στην Κωνσταντινούπολη από την οποία ξεκίνησε ως δήμαρχος, για να βρεθεί στη φυλακή, και στη συνέχεια να… πάρει παραμάζωμα όσους πολιτικούς και όχι μόνο αντιπάλους βρέθηκαν στον δρόμο του. Κατάφερε να βάλει φυλακή το πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο, και να εμφανίζεται προνομιακός συνομιλητής των ΗΠΑ, σε ρόλο “χωροφύλακα” των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή.
Οι μέρες που ο Ταγίπ Ερντογάν κουνούσε το δάχτυλο στη Συρία, το Ισραήλ… σε όλους, φαντάζουν πλέον πολύ μακρινές, καθώς η μάχη μεταφέρθηκε στο εσωτερικό της Τουρκίας. Και μάλιστα στην πόλη-σύμβολο, στην οποία έχει επενδύσει το καθεστώς Ερντογάν για να “πουλήσει” την εικόνα μιας Τουρκίας που εκσυγχρονίστηκε, ευημερεί και κυριαρχεί.
Είναι η ίδια Τουρκία για την οποία ο μάλλον γραφικός Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Εγκεμέν Μπαγίς, υποστήριζε πριν από μερικές μέρες ότι μπορεί να έχει ρόλο… ηγεμόνα της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπροστά και πάνω ακόμη και από την ίδια τη Γερμανία.
Τα ακραία γεγονότα της Κωνσταντινούπολης θυμίζουν ότι η Τουρκία δεν ανήκει στην Ευρώπη. Δεν ανήκε ποτέ. Και δεν μπορεί να αποτελεί κομμάτι του ευρωπαϊκού μέλλοντος. Στην Κωνσταντινούπολη, γκρεμίζεται το όραμα της “οθωμανικής Τουρκίας”, όπως τη φανταζόταν ο Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ήδη το Foreign Office εξέδωσε ταξιδιωτική οδηγία με την οποία καλεί τους Βρετανούς να αποφεύγουν την Τουρκία, ενώ και ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα μάλλον… καλωσορίζει το δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτύρονται. Τόσο απλά…
Όσο για τον Ταγίπ Ερντογάν, υποπίπτει στο λάθος της ηγετικής αλαζονείας, εκείνων που θεωρούν ότι δεν έχουν αντίπαλο, και χάνουν σταδιακά την επαφή τους με την κοινωνική πραγματικότητα. Με δηλώσεις του, κάνει λόγο για εξτρεμιστές, δεσμεύεται να αποκαταστήσει την τάξη, απειλεί, κουνάει το δάχτυλο, φωνάζει.
Είναι προφανές ότι έχασε την ψυχραιμία του. Τόσο πολύ, που παρέβλεψε να κατηγορήσει και για τις ταραχές στην Κωνσταντινούπολη… τον Μπασάρ αλ Άσαντ και το καθεστώς της Συρίας.
Ένας ηγέτης που φεύγει. Αργά ή γρήγορα… Όσο γρήγορα “έκοψε” την πρόσβαση των διαδηλωτών της Κωνσταντινούπολης στο Twitter και το Facebook, προσδοκώντας να σταματήσει την “Αραβική Άνοιξη”… στα τουρκικά.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
