Toυ ΜΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
Η “περίεργη” εποχή που διέρχεται η χώρα τα τελευταία τρία χρόνια, με αφετηρία το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο, και κορυφογραμμές το Μνημόνιο, τη λιτότητα, την τρόικα, τις δόσεις και κάθε άλλη “ξενική” έννοια που εισήλθε βιαίως στην εθνική καθημερινότητα, μας χάρισε και μερικές εξαιρέσεις. Έστω και… από σπόντα.
Μια τέτοια εξαίρεση είναι ο Παναγιώτης Πικραμμένος, κορυφαίος δικαστικός επί σειρά ετών, που δεν είχε απασχολήσει ωστόσο ποτέ τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να μην λάβει τη δημοσιότητα που θα δικαιολογούσε η κιβωτός ιδέων την οποία κομίζει, ακόμη και σήμερα, στην εποχή της μεγάλης σύγχυσης και του αποπροσανατολισμού.
Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός, που διαδέχτηκε τον Λουκά Παπαδήμο, πέτυχε σε σχέση με τον προκάτοχό του να αφήσει μονάχα θετικές εντυπώσεις. Και φυσικά, να μην βρίσκεται σήμερα… στο εξωτερικό, αλλά εντός συνόρων, δίνοντας με τις δικές του δυνάμεις και από το μετερίζι που ανά περίσταση του αναλογεί, τη μάχη για να ξεφύγουμε από το εθνικό αδιέξοδο. Όπως κάνουν όσοι συνειδητά επέλεξαν να μείνουν στην Ελλάδα και να είναι παρόντες, αντί να απέχουν, μέσω της βολικής ασφάλειας της “μετανάστευσής” τους και της κατά συνέπεια αποστασιοποίησης από τα δρώμενα.
Η οδός της εξόδου από την κρίση, είναι εκ των πραγμάτων μια ρηξικέλευθη Συνταγματική Αναθεώρηση. Επειδή, σε αντίθεση με τις αφελείς διαπιστώσεις ότι το Σύνταγμα… δεν τρώγεται, ούτε δίνει θέσεις εργασίας, το Σύνταγμα μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο δράσης και δέσμευσης όλων, ώστε να δρομολογηθούν οι σωστές εθνικές προτεραιότητες, και κυρίως να μην επαναληφθούν τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ. Στο χείλος του γκρεμού.
Αυτή τη ρηξικέλευθη Αναθεώρηση βέβαια δεν μπορούν να την κάνουν… δικηγόροι. Όσο θεσμικό κι αν είναι το συγκεκριμένο λειτούργημα, όση υπεραξία γνώσης και ικανοτήτων κι αν το συνοδεύει (ή τουλάχιστον το συνόδευε), στον πυρήνα του υπάρχει το γράμμα του νόμου. Ενώ η εθνική επανεκκίνηση μπορεί να δρομολογηθεί μονάχα μέσα από μια “επανάσταση” πραγματισμού, κοινής λογικής και συνειδησιακής ηθικής, που περισσότερο φλερτάρει με το… πνεύμα του νόμου.
Κάθε μεγάλη αλλαγή στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους άλλωστε, προήλθε από την ανατροπή όσων ίσχυαν μέχρι τότε. Όχι από το… μπότοξ ξεπερασμένων πλαισίων, ιδεών και προτεραιοτήτων. Πολύ περισσότερο, των… φορέων τέτοιων στρεβλώσεων, που θεωρούν ως περίπου δεδομένο ότι θα πρέπει να βρίσκονται και την επόμενη μέρα εκεί. Έστω κι αν το “εκεί” προϋποθέτει ότι η επόμενη Ελλάδα θα έχει προσπεράσει το δικό τους, μοιραίο και διαβρωτικό για τη χώρα “εδώ”…
Η Αναθεώρηση του Συντάγματος λοιπόν μπορεί να αποτελέσει το tipping point μιας μεγάλης αλλαγής. Της αλλαγής που θέλουμε να δούμε, παραφράζοντας τον Γκάντι. Δεν μπορεί ωστόσο να εξαντληθεί σε… διαχείριση μετριοτήτων. Πρέπει να αποτελέσει τη βάση για την Ελλάδα των εξαιρέσεων, που θα ανακτήσει την περηφάνια και την αυτοπεποίθησή της.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει να είναι βιαστική. Και κάπου εδώ… επιστρέφουμε στην περίπτωση του Παναγιώτη Πικραμμένου. Ο οποίος, μιλώντας σε εκδήλωση της Περιφέρειας Αττικής για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, είπε μια μεγάλη αλήθεια. Μεγάλη, επειδή είναι αυτονόητη, και επομένως… διαφεύγει συνήθως της προσοχής.
“Μπορεί να γίνει Συνταγματική Αναθεώρηση σε τόσο φορτισμένο κλίμα”; Το πρόσημο της απάντησης είναι προφανές. Επειδή μια τέτοια Αναθεώρηση θα κινδύνευε να παραδοθεί στα πάθη και τον λαϊκισμό. Ενώ αποτελεί τη θεσμική μεθοδολογία για να απαλλαγεί η Ελλάδα από αμφότερους τους συγκεκριμένους “δυνάστες”. Ή έστω, να τους βάλει στο περιθώριο.
ysterografa.gr
Μια τέτοια εξαίρεση είναι ο Παναγιώτης Πικραμμένος, κορυφαίος δικαστικός επί σειρά ετών, που δεν είχε απασχολήσει ωστόσο ποτέ τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να μην λάβει τη δημοσιότητα που θα δικαιολογούσε η κιβωτός ιδέων την οποία κομίζει, ακόμη και σήμερα, στην εποχή της μεγάλης σύγχυσης και του αποπροσανατολισμού.
Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός, που διαδέχτηκε τον Λουκά Παπαδήμο, πέτυχε σε σχέση με τον προκάτοχό του να αφήσει μονάχα θετικές εντυπώσεις. Και φυσικά, να μην βρίσκεται σήμερα… στο εξωτερικό, αλλά εντός συνόρων, δίνοντας με τις δικές του δυνάμεις και από το μετερίζι που ανά περίσταση του αναλογεί, τη μάχη για να ξεφύγουμε από το εθνικό αδιέξοδο. Όπως κάνουν όσοι συνειδητά επέλεξαν να μείνουν στην Ελλάδα και να είναι παρόντες, αντί να απέχουν, μέσω της βολικής ασφάλειας της “μετανάστευσής” τους και της κατά συνέπεια αποστασιοποίησης από τα δρώμενα.
Η οδός της εξόδου από την κρίση, είναι εκ των πραγμάτων μια ρηξικέλευθη Συνταγματική Αναθεώρηση. Επειδή, σε αντίθεση με τις αφελείς διαπιστώσεις ότι το Σύνταγμα… δεν τρώγεται, ούτε δίνει θέσεις εργασίας, το Σύνταγμα μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο δράσης και δέσμευσης όλων, ώστε να δρομολογηθούν οι σωστές εθνικές προτεραιότητες, και κυρίως να μην επαναληφθούν τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ. Στο χείλος του γκρεμού.
Αυτή τη ρηξικέλευθη Αναθεώρηση βέβαια δεν μπορούν να την κάνουν… δικηγόροι. Όσο θεσμικό κι αν είναι το συγκεκριμένο λειτούργημα, όση υπεραξία γνώσης και ικανοτήτων κι αν το συνοδεύει (ή τουλάχιστον το συνόδευε), στον πυρήνα του υπάρχει το γράμμα του νόμου. Ενώ η εθνική επανεκκίνηση μπορεί να δρομολογηθεί μονάχα μέσα από μια “επανάσταση” πραγματισμού, κοινής λογικής και συνειδησιακής ηθικής, που περισσότερο φλερτάρει με το… πνεύμα του νόμου.
Κάθε μεγάλη αλλαγή στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους άλλωστε, προήλθε από την ανατροπή όσων ίσχυαν μέχρι τότε. Όχι από το… μπότοξ ξεπερασμένων πλαισίων, ιδεών και προτεραιοτήτων. Πολύ περισσότερο, των… φορέων τέτοιων στρεβλώσεων, που θεωρούν ως περίπου δεδομένο ότι θα πρέπει να βρίσκονται και την επόμενη μέρα εκεί. Έστω κι αν το “εκεί” προϋποθέτει ότι η επόμενη Ελλάδα θα έχει προσπεράσει το δικό τους, μοιραίο και διαβρωτικό για τη χώρα “εδώ”…
Η Αναθεώρηση του Συντάγματος λοιπόν μπορεί να αποτελέσει το tipping point μιας μεγάλης αλλαγής. Της αλλαγής που θέλουμε να δούμε, παραφράζοντας τον Γκάντι. Δεν μπορεί ωστόσο να εξαντληθεί σε… διαχείριση μετριοτήτων. Πρέπει να αποτελέσει τη βάση για την Ελλάδα των εξαιρέσεων, που θα ανακτήσει την περηφάνια και την αυτοπεποίθησή της.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει να είναι βιαστική. Και κάπου εδώ… επιστρέφουμε στην περίπτωση του Παναγιώτη Πικραμμένου. Ο οποίος, μιλώντας σε εκδήλωση της Περιφέρειας Αττικής για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, είπε μια μεγάλη αλήθεια. Μεγάλη, επειδή είναι αυτονόητη, και επομένως… διαφεύγει συνήθως της προσοχής.
“Μπορεί να γίνει Συνταγματική Αναθεώρηση σε τόσο φορτισμένο κλίμα”; Το πρόσημο της απάντησης είναι προφανές. Επειδή μια τέτοια Αναθεώρηση θα κινδύνευε να παραδοθεί στα πάθη και τον λαϊκισμό. Ενώ αποτελεί τη θεσμική μεθοδολογία για να απαλλαγεί η Ελλάδα από αμφότερους τους συγκεκριμένους “δυνάστες”. Ή έστω, να τους βάλει στο περιθώριο.
ysterografa.gr
