Η Ελληνική κοινωνία είναι βαθιά πληγωμένη. Στην πληγή της εκκολάπτεται το αυγό του σκορπιού που αν το αφήσει ακάθαρτο, θα την δηλητηριάσει στο μέλλον.
Η αίσθηση της κοινωνικής ηρεμίας που προσφέρει στον Πολίτη ένα κράτος δικαίου, με σταθερούς κανόνες και νόμους, με ισότητα απέναντι στο νόμο κατά την απονομή της δικαιοσύνης, με κίνητρα για τη νόμιμη συμπεριφορά, και αντικίνητρα για την παρανομία, στη χώρα μας απουσιάζει πλήρως.
Φαινόμενα όπως η διαφθορά και η ατιμωρησία της, με απαύγασμα την απαράδεκτη συμπεριφορά της πολιτείας απέναντι στον πολίτη και στην επιχειρηματικότητα, έχουν αποτέλεσμα την ταχύτατη αποδόμηση της όποιας μικρής εμπιστοσύνης απέναντι στην Πολιτεία έχει απομείνει μετά 5 χρόνια οικονομικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ταυτόχρονα κατρακυλήσαμε στην διεθνή βαθμολογία διαφθοράς, και κατέχουμε πλέον την 69η θέση από 70 χώρες που μετρώνται.
Η πρόσφατη έξαρση της εγκληματικότητας και της παραβατικότητας δίνει στους πολίτες την αίσθηση παρακμής και ένα άρωμα συντέλειας. Ειδικά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας, η πολιτεία δείχνει απρόθυμη, πρησμένη και ανίκανη να προσφέρει στον πολίτη ακόμη και αυτή την στοιχειώδη αίσθηση ότι περπατώντας το βράδυ από τη στάση του λεωφορείου ως το διαμέρισμά σου θα φτάσεις σώος.
Το πρόβλημα της εισρροής εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών εντείνει το φόβο που προκαλεί ο "άλλος", ο ξένος και ανοικείος. Με αυτούς τους ανθρώπους η ίδια η πολιτεία δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά, ούτε καν να τους μετρήσει να δει πόσοι είναι. Πόσο μάλλον να θέσει σε λειτουργία μηχανισμούς ενσωμάτωσης στην κοινωνία μας, ή διαφορετικά επιστροφής τους στις πατρίδες τους, με συνδρομή και κονδύλια βοηθείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια μιας πολιτισμένης κοινωνίας με ισχυρές αρχές δικαίου.
Στο ζοφερό καθεστώς απουσίας της αίσθησης δικαίου, αλλά και ατροφίας των λειτουργιών της πολιτείας που τη διασφαλίζουν, οι Έλληνες καλούνται να αντιπαρέλθουν την κρίση που ταλανίζει τη Χώρα πέντε χρόνια τώρα, χωρίς όμως να βλέπουν ορατά σημεία βελτίωσης στη καθημερινότητά τους, στη πάταξη της διαφθοράς, τη διάλυση των καρτέλ, του λαθρεμπορίου καυσίμων ή και ανθρώπων, των πιράνχας της Υγείας, των λαθροσυνταξιούχων και της ρεμούλας των κρατικών προμηθειών, αλλά σημαντικότερα την πραγματική απόπειρα έστω να μειωθεί και να ελεγχθεί
η εγκληματικότητα.
Η στάση του ίδιου του κράτους απέναντι στους πολίτες, με νόμους αντιφατικούς και φτιαγμένους για να συγκαλύπτουν τη διαφθορά ενώ τιμωρούν όποιον δεν διαθέτει πολιτικό "προστάτη", ρίχνει βενζίνη στη φωτιά της πολιτειακής αμφισβήτησης που φλέγει τον μέσο Έλληνα του 2012.
Ο Έλληνας είναι πλέον ηθικά εξουθενωμένος. Ξέρει ποιο είναι το δίκαιο, όπως ξέρει επίσης και ότι η πολιτεία αρνείται ή αδυνατεί να του το διασφαλίσει.
Η φύση απεχθάνεται το κενό. Όπου η πολιτεία αδυνατεί ή δεν θέλει να δώσει τις λύσεις που οφείλει (υπό την απειλή κάποιου δύσκολου να αντιληφθούμε οι κοινοί πολίτες "πολιτικού κόστους") εισέρχονται εξωθεσμικοί παρεμβατικοί μηχανισμοί όπως της Χρυσής Αυγής, ή οι ομάδες κρούσης του ΠΑΜΕ.
Θεσμικό είναι το δίκαιο που η απόδοσή του διαχωρίζεται από τους αντιδίκους και ακολουθεί την δίκη από αμερόληπτο δικαστή, που κρίνει με κανόνες και νόμους καταγεγραμμένους από πριν, και αποφασίζει την αναλογικότητα της ποινής προς το αδίκημα, όταν η ενοχή αποδειχθεί πέρα από αμφιβολίες. Οτιδήποτε άλλο είναι βαρβαρότητα!
Ανάλογα με την συγκυρία, οι εξωθεσμικοί μηχανισμοί και ο βιτζιλαντισμός που καμία σχέση δεν έχουν με το κράτος δικαίου, έρχονται να υποκαταστήσουν κρατικές λειτουργίες αντιμετώπισης της
ανομίας, όταν αυτές ατονούν.
Τα φαινόμενα αυτοδικίας όπου ομάδες πολιτών αποδίδουν εκείνο που στη συγκεκριμένη στιγμή μοιάζει να είναι δικαιοσύνη, είναι σημαντικός κίνδυνος για τη Δημοκρατία, πέρα από το παράπτωμα της αντιποίησης αρχής.
Όμως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Δημοκρατία είναι να αποδεχθούμε αυτά τα φαινόμενα ως θεμιτά. Να τα θεωρήσουμε φυσικά και αποδεκτά.
Η άτυπη υποκατάσταση των θεσμών της δικαιοσύνης, της επιβολής του νόμου, της απόδοσης τιμωρίας για την παραβατικότητα, ή ακόμη και ο εξωθεσμικός καθορισμός του "τί συνιστά έγκλημα" εγκυμονούν κινδύνους πολιτειακού εκτροχιασμού της Χώρας.
Αν δεν υπάρχουν κανόνες προστασίας των κατηγορούμενων, που μόνο μια πολιτεία μπορεί να ορίσει, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη αλλά μόνο τάγματα εφόδου. Σε μια πολιτισμένη κοινωνία κάθε κατηγορούμενος δικαιούται ξεχωριστή και αμερόληπτη δίκη, με δικαίωμα υπεράσπισης. Η αυτοδικία
δεν μπορεί να παρέχει αυτό τον ακρογωνιαίο λίθο του κράτος δικαίου. Σε καμία πολιτισμένη κοινωνία δεν αποδίδει τις ποινές ο θιγόμενος (ή ο μπράβος του), ούτε αυτές περιλαμβάνουν ποτέ φυσική βία.
Το τεκμήριο της αθωότητας καταργείται από την αυτοδικία. Δημοκρατικά επιτεύγματα αιώνων ακυρώνονται μονομιάς, στο όνομα αποκατάστασης της δικαιοσύνης εξωθεσμικά.
Επαναλαμβάνω: ο μέγιστος κίνδυνος για τη Δημοκρατία είναι ν'αποδεχθούμε την πάταξη της παραβατικότητας και την δήθεν αποκατάσταση του κράτους δικαίου εξωθεσμικά.
Με αυτή την αποδοχή ουσιαστικά ακυρώνουμε τον λόγο ύπαρξης της Πολιτείας. Γινόμαστε φασιστική ζούγκλα, ναζιστικής ή Σταλινικής χροιάς. Η επιστροφή από αυτή την πολιτική ύβρι δεν είναι διόλου εγγυημένη. Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό χρειάστηκε ένας Παγκόσμιος Πόλεμος και δεκάδες εκατομμύρια νεκροί για να επιστρέψουμε.
Ας σκεφτεί καθένας μας για τον εαυτό του, εάν είναι διατεθειμένος να παραδώσει τη Δικαιοσύνη σε οποιονδήποτε άλλον από την Πολιτεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Παρακολουθήστε στο twitter τον Άγη Βερούτη: @Agissilaos
