Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αν δεν κάνω λάθος, ήδη από το πρώτο μνημόνιο, η Ελλάδα είχε συμφωνήσει σε ένα σχέδιο αποκρατικοποιήσεων – το οποίο δεν τηρήθηκε ποτέ.Αν επίσης δεν κάνω λάθος, η κυβέρνηση που συμφώνησε σ’ αυτό το σχέδιο με τους δανειστές της ήταν νόμιμα εκλεγμένη – και μάλιστα με δέκα μονάδες διαφορά.
Αν και πάλι δεν κάνω λάθος, την μεγαλύτερη εκλογική δύναμή της εκείνη η κυβέρνηση (Παπανδρέου, για να μην ξεχνιόμαστε), που θα τα άλλαζε όλα (για να μην ξεχνιόμαστε), άντλησε τον κύριο όγκο των ψήφων της από τον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ.
Και αν ξανά-μανά δεν κάνω λάθος, οι δανειστές υπήρξαν από την αρχή ξεκάθαροι: Για να δανείσουν τα χρήματα απαιτούσαν συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και αποκρατικοποιήσεις.
Και τέλος, αν δεν κάνω και σ’ αυτό το σημείο λάθος, έκτοτε ελήφθησαν οκτώ δόσεις δανείων, μπήκαν στο χρέος οι ιδιώτες, έγινε μια γενναία αναδιάρθρωση – και όλα αυτά από απολύτως νόμιμες κυβερνήσεις.
Σε όλα αυτά, προσθέστε και το γεγονός πως όλοι αυτοί που άναψαν πράσινο φως στον κ. Παπανδρέου και στους κηπουρούς του να προχωρήσουν σ’ αυτές τις κινήσεις, είναι οι ίδιοι που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα νεοπαγή κόμματα και… τώρα διαμαρτύρονται.
Μεταξύ αυτών και οι συνδικαλιστές που τώρα ετοιμάζουν, λέει, φασαρίες στη ΔΕΘ και οι οποίοι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στάθηκαν στο πλευρό του Παπανδρέου από τον καιρό της εσωκομματικής εκλογικής διαδικασίας (με αντίπαλο τον Βενιζέλο) μέχρι την προεκλογική περίοδο του 2009.
Με λίγα λόγια, οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι μας, παριστάνουν τώρα τους επαναστάτες.
Χωρίς φυσικά να προτείνουν κάτι, που πάντως δεν θα μας οδηγήσει στην άτακτη χρεοκοπία.
Στο μεταξύ, δεν προλαβαίνει να ανακοινωθεί μια αποκρατικοποίηση και αρχίζουν οι φασαρίες.
Πρώτα με την Αγροτική, τώρα με τα ΕΛΤΑ και την ΕΛΒΟ.
Σύμφωνα με το μνημόνιο, τα ΕΛΤΑ έπρεπε να αποκρατικοποιηθούν στο πρώτο τετράμηνο του 2012 – όταν εμείς κάναμε απανωτές εκλογές.
Όσο για την ΕΛΒΟ, έπρεπε να είχε αποκρατικοποιηθεί από το τέταρτο τρίμηνο του 2011 – όταν εμείς φτιάχναμε κυβέρνηση 52 ατόμων, μπας και μας λείψει κανείς.
Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για… αυγουστιάτικο πραξικόπημα!
Φυσικά, όλοι μιλούν για κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις – λες και τα κέρδη τους οι εισηγμένες εταιρίες τα δίνουν στο κράτος, ενώ στην πραγματικότητα απλώς πληρώνουν τους φόρους τους, τους οποίους θα πληρώνουν και οι ιδιώτες.
Στην πραγματικότητα, το μόνο που συνέβαινε μέχρι σήμερα με αυτές τις κρατικές επιχειρήσεις είναι να χρησιμοποιούνται από ρουσφετάκηδες πολιτικούς για να τοποθετούν σε θέσεις τις παρέες τους και να μοιράζουν χρήματα υπό την μορφή χορηγιών σε συλλόγους και μέσα ενημέρωσης της αρεσκείας τους – προκειμένου να επανεκλέγονται και να μην γλιτώνουμε ποτέ απ’ αυτούς.
Στο μεταξύ, για να συμβαίνουν όλα αυτά τα πελατειακά, για τα οποία διαμαρτύρονταν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σ’ αυτές τις επιχειρήσεις, λαμβάνονταν και δάνεια με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, τα οποία (κρυφά χρέη) οι Έλληνες φορολογούμενοι πλήρωναν μόλις οι εγγυήσεις κατέπιπταν.
Στα τέλη του 2003 τα εγγυημένα από το Δημόσιο δάνεια προς τις ΔΕΚΟ έφθαναν τα 11 δις ευρώ – για να μην μιλήσουμε για τη μέση μισθολογική δαπάνη που ήταν ακόμη και τριπλάσια σε σχέση με τον στενό δημόσιο τομέα.
(Παρεμπιπτόντως, μήπως ο πρόεδρος της ΛΑΡΚΟ που ζητήθηκε η παραίτησή του επειδή δεν εφάρμοσε τις μισθολογικές μειώσεις είναι και αρμοδιότητας εισαγγελέα;).
Όσο για την ΕΛΒΟ, τι να πει κανείς; Να θυμηθεί το παρ’ ολίγον σκάνδαλο με το περίφημο υλικό DETO STOP ή τις προσπάθειες για απευθείας αναθέσεις από τον ιδιώτη που κατέχει το 47,5% και το μάνατζμεντ; (Το 2000 πουλήθηκε το 43%)
Να θυμηθούμε τις απειλές για μείωση επενδύσεων και προσωπικού, προκειμένου να αναληφθούν εξοπλιστικά προγράμματα χωρίς διαγωνισμό;
Να σκεφθούμε πως ποτέ δεν επιχειρήθηκε η πλήρης αποκρατικοποίηση, ώστε να μείνει η εταιρία στον έλεγχο του Δημοσίου και να δίνονται ευκολότερα τα έργα με απευθείας αναθέσεις – αφού όλοι από την αρχή θεωρούν πως μπορούν να πλουτίζουν με μοναδικό πελάτη το κράτος;
Με αποτέλεσμα, βέβαια, να μην γίνεται η παραμικρή επέκταση στον ιδιωτικό τομέα – αφού αυτό απαιτεί και λίγη δουλίτσα – και να μετατρέπεται το κράτος σε όμηρο των ιδιωτών (βλέπε Σκαραμαγκά), υποχρεούμενο να… γεννά δουλειές και παραγγελίες για να μην μένουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι!
Μήπως να θυμηθούμε τις καταγγελίες στην ΕΕ για παραβίαση κοινοτικών κανόνων;
Μήπως να θυμηθούμε την εμπλοκή με τις μίζες της γερμανικής εταιρίας ΜΑΝ;
Για να θυμηθούμε:
Σύμφωνα με καταγγελίες, για τις οποίες διατάχθηκε δικαστική έρευνα (που κατέληξε στο αρχείο), δόθηκαν μίζες ύψους 15 εκ ευρώ για να προτιμηθούν τα λεωφορεία της ΜΑΝ σε προκήρυξη ανοιχτού διαγωνισμού από τον ΗΛΠΑΠ, το 2001.
Ο λόγος για την προμήθεια 140 νέων τρόλεϊ (90 κανονικών και 50 αρθρωτών) ενόψει των Ολυμπιακών του 2004, κόστους 85,9 εκ ευρώ – αχ, αυτοί οι Ολυμπιακοί, τι ωραίο όχημα διαφθοράς που έγιναν!
Στον διαγωνισμό μετείχαν 4 εταιρίες και τελικά μειοδότησε η ΕΛΒΟ, η οποία συνεργαζόταν με την Νεοπλάν, θυγατρική της ΜΑΝ με περίπου 90 εκ ευρώ.
Η επιτροπή τεχνοκρατών που είχε δημιουργηθεί στον ΗΛΠΑΠ εισηγήθηκε να απορριφθεί η προσφορά της κοινοπραξίας ΕΛΒΟ-Νεοπλάν, καθώς έλειπαν από τον φάκελο ο τιμοκατάλογος για τα ανταλλακτικά και η δεσμευτική δήλωση του διαγωνιζόμενου ότι ανελάμβανε την προμήθειά τους για είκοσι χρόνια.
Παρά την αρνητική εισήγηση η Διακομματική Επιτροπή (με τη Ν.Δ. να απέχει) έκρινε ότι η παραβίαση του άρθρου 2 της διακήρυξης δεν ήταν ουσιώδης και ανέδειξε την κοινοπραξία νικήτρια. Η συμφωνία υπεγράφη στις 23 Δεκεμβρίου 2002.
Στις αρχές του 2003 ο ανταγωνιστής προσέφυγε στην Επιτροπή Εσωτερικής Αγοράς της ΕΕ και με ανώνυμη καταγγελία ζήτησε να διερευνηθεί ο διαγωνισμός για έλλειψη διαφάνειας.
Τον Ιούνιο 2004, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες υπήρξε κοινοτική παρέμβαση στο υπουργείο Εξωτερικών με την οποία γινόταν λόγος για παραβίαση των αρχών της διαφάνειας και της ίσης μεταχείρισης.
Ετέθη μάλιστα και θέμα επιστροφής των κοινοτικών πόρων. Αλλά λόγω των Ολυμπιακών η υπόθεση στις πήγε στις (ελληνικές) Καλένδες και ο ΗΛΠΑΠ παρέλαβε μια χαρά τα οχήματα.
Αργότερα, ο Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς παρενέβη και πάλι με έκθεση 76 σελίδων, αλλά το θέμα αντιμετωπίστηκε με μια απλή εγκύκλιο η οποία… συνιστούσε στις υπηρεσίες των ΗΛΠΑΠ να τηρούν τις Οδηγίες και τη νομοθεσία της ΕΕ!
Η προειδοποιητική επιστολή έφθασε στην Ελλάδα στις 18 Οκτωβρίου του 2004. Η Αθήνα απάντησε ότι η σύμβαση είχε ούτως ή άλλως εκτελεστεί. Η ΕΕ απέρριψε την απάντηση της Ελλάδας και έστειλε αιτιολογημένη γνώμη στις 5 Ιουλίου 2005, καλώντας την Ελλάδα να συμμορφωθεί εντός δύο μηνών. Και η Ελλάδα απάντησε στις 13 Σεπτεμβρίου 2005, αναγνωρίζοντας την παράβαση.
Για να μην σας πολυκουράζω, με την βοήθεια της ΕΛΒΟ συνέβησαν τα ακόλουθα:
Τα 112 οχήματα που είχαν παραληφθεί επί Μαντέλη για λογαριασμό του ΗΛΠΑΠ… έβγαλαν κέρατα και μεταμορφώθηκαν σε τρόλεϊ (διότι ήσαν λεωφορεία) στο εργοστάσιο της ΕΛΒΟ.
Και τα πενήντα αρθρωτά τρόλεϊ που χρυσοπληρώσαμε για τους Ολυμπιακούς, στήθηκαν πάνω σε… σασί λεωφορείων – πάντα από την ΕΛΒΟ!
Κατόπιν τούτων, δεν αντιλαμβάνομαι για τι είδους κρατικές εταιρίες μιλάμε.
Διότι τέτοια πράγματα οι ιδιώτες δεν τα κάνουν!
Ελεύθερη Ζώνη
