Επομένως, ακόμη και με τα τόσο πρακτικά μαθηματικά, δύσκολα μπορείς να εντοπίσεις την αντικειμενική αλήθεια. Ειδικά όταν πρόκειται για τη χώρα η οποία έχει εξελιχθεί στην ηγέτιδα δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Την ατμομηχανή της Ευρώπης, όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τη γερμανική οικονομία.
Τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας για το δεύτερο τρίμηνο του 2012, επιβεβαιώνουν ότι η γερμανική οικονομία είναι η μόνη που δεν έχει περιπέσει σε συνθήκες ύφεσης. Αυτή βέβαια είναι η μια ανάγνωση των αριθμών. Η μια, η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή εστιάζει στο γεγονός ότι η γερμανική οικονομία έχει ανοίξει ρότα για την ύφεση, από την οποία πολύ δύσκολα θα γλιτώσει ως το τέλος του 2012, ή έστω στις αρχές του 2013. Ο ρυθμός ανάπτυξης έχει υποχωρήσει στο 0,3%, από 0,5% που ήταν το πρώτο τρίμηνο του 2012, και η κρίση της ευρωζώνης… χαϊδεύει πλέον το Βερολίνο.
Αν μάλιστα δεν ήταν οι παραδοσιακά ισχυρές γερμανικές εξαγωγές σε χώρες εκτός ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Άνγκελα Μέρκελ θα είχε ήδη κληθεί από τη Μπούντεσταγκ να υποβάλλει την παραίτησή της.
Βυθισμένη στην αυτοκαταστροφική και μονοδιάστατα εμμονική στρατηγική της λιτότητας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, η Γερμανία μοιάζει να παρακολουθεί αβοήθητη το αναπόφευκτο που έρχεται: Η κρίση θα τη συμπαρασύρει, έστω και λιγότερο από κάθε άλλη χώρα της ευρωζώνης, και μάλιστα στην πιο κρίσιμη για τη Μέρκελ πολιτική συγκυρία, μερικούς μήνες πριν από τις βουλευτικές εκλογές του φθινοπώρου του 2013.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία θα βρεθεί πολύ σύντομα μπροστά σε μια επιλογή, η απόφαση για την οποία δεν θα μπορεί να καθυστερήσει άλλο. Είτε θα χαλαρώσει τον… ζυγό που έχει επιβάλλει στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Είτε θα πρέπει να επιστρέψει στο λατρεμένο της μάρκο.
