Της Μαρίας Dawkinson
Ο Γάμα ήταν πάντα το καλόβολο παιδί. Ο 'μαλακός' της οικογένειας. Ποτέ δεν πατούσε πόδι, σεβόταν τις ιδιοτροπίες των δικών του και καμιά φορά έκανε τα στραβά μάτια όταν ο αδερφός του - ο οποίος ήταν πολύ κωλοπετσωμένος, καλοπερασάκιας και εαυτούλης - τον αδικούσε για το προσωπικό του συμφέρον. 'Δε βαριέσαι. Κάποια στιγμή θα με βοηθήσει όταν το χρειαστώ', έλεγε ο Γάμα.
Είχε σπουδάσει μηχανικός σε καλά σχολεία και μετά βρήκε δουλειά, μισθωτός σε κάποιο μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση με έναν πολύ χαμηλό για τα προσόντα του μισθό. Δε διεκδικούσε ο Γάμα. Βολευόταν κουτσά-στραβά με τη ζωή κι ας τον στένευε πότε-πότε. Ο μικρός του αδερφός, ο Χι, ο καλοζωϊσμένος, ακριβώς επείδη είχε μάθει να τα έχει όλα, τα αποκτούσε κιόλας κι ας τα στερούσε από τους άλλους. 'Όλοι οι καλοί χωράνε' ο ένας, 'Ο σκοπός αγειάζει τα μέσα' ο άλλος, τελικά ήταν πολύ συμπληρωματικά τα αδέρφια. Όσο απλωνόταν ο μεν, τόσος συρρικνωνόταν ο δε, για να κρατιέται η νομοτελειακή ισορροπία της συνδυαστικής τους ύπαρξης.
Κάποια μέρα παντρεύτηκε ένα 'καλό κορίτσι', επιστήμονα και δασκάλα από την επαρχία, την Άλφα. Ωραία δε θα την έλεγες, μιλούσε και με το gli, αλλά είχε ταχπινιά και τσαγανό και έλεγες 'καλό θα του μάνει του Γάμα μια γυναίκα με τον δυναμισμό που του έλειπε εκείνου'.
Είχαμε βγει μια φορά πριν 10 χρόνια και είχαμε πάει σε μια ουζερί. Καραφάκι-καραφάκι γίναμε όλοι λιώμα, αλλά θυμάμαι ότι είχαμε γελάσει πολύ, είχαμε περάσει καλά.
Χαθήκαμε από τότε και βρισκόμασταν μόνο σε κάτι βαφτίσια, γάμους και κηδείες. Τα συνηθισμένα status updates για τις σύγχρονες, πολυάσχολες οικογένειες.
Μια μέρα, την προηγούμενη βδομάδα τον βρήκαν στην είσοδο της πολυκατοικίας του στα Πατήσια, όπου διέμενε τον τελευταίο καιρό σε ένα διαμέρισμα που του είχε παραχωρήσει κάποιος από τότε που έχασε τη δουλειά του πριν 10 μήνες, αφού πρώτα είχε χάσει τα παιδιά του. Η δασκάλα του τα πήρε νύχτα και έφυγε ανεπιστρεπτί για το πατρικό της κάπου στην Πελοπόννησο. Ήταν σχεδόν αναίσθητος, αγνώριστος κάτω από τα μούσια και τις λιγοστές πια αλλά μακριές τρίχες του κεφαλιού του, απλυτος από μέρες, ίσως και εβδομάδες. Με όλα τα στερητηκά 'α' τον βρήκαν πεταμένο στις σκάλες της πολυκατοικίας, σαν όλους τους άστεγους που βλέπουμε πια κάθε μερά, παντού. Από το ποτό έχει χάσει τα λογικά του και δε θυμόταν τι, πως, πότε και γιατί. Αμέσως ειδοποιήθηκε ο αδερφός του, που στην αρχή προσπαθησε να αποποιηθεί κάθε ευθύνη, αλλά στη συνέχεια αναγκάστηκε να ασχολήθεί ως μοναδικός πρώτου βαθμού συγγενής ( οι γονείς τους έχουν πέθανει και οι δύο μέσα στα 4 τελευταία χρόνια). Ήρθε με το ζόρι, φώναξε και το ΕΚΑΒ. Όταν ανέβηκε στον τρίτο όροφο η μπόχα τον πήρε από το ασανσέρ. Όταν άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός του Γάμα, για να πάρει κάποια απαραίτητα για το νοσοκομείο, ο Χι που δεν ήταν συνηθισμένος στα δύσκολα, έκανε εμετό.
Τον πήγαν στην 'Παμμακάριστο', το νοσοκομείο της Θείας Πρόνοιας, όπου διαγνώστηκε τελευταίο στάδιο αλκοολισμού, με πειραγμένο το κεντρικό νευρικό σύστημα. Με άλλα λόγια, Ο Γάμα δε θα ξαναμιλήσει λογικά ποτέ, ούτε και θα ξαναπερπατήσει. Ο αδερφός του θα τον αφήσει εκεί μέχρις ότου τον διώξουν. Μετά κοιτάει για το Άσυλο Ανιάτων. Δεν υπάρχει και άλλο δημόσιο ίδρυμα αποκατάστασης και δε θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί έχει τη δική του οικογένεια, γυναίκα, παιδιά, υποχρεώσεις. έχει μια καλή ζωή γενικά, γιατί κληρονόμησε κάποια διαμερίσματα, παντρεύτηκε και λεφτά και δε θέλει να θέσει σε κίνδυνο το status quo του. Οι γιατροί πάντως του λένε του Χι να προσεύχεται να μη ζήσει σε αυτή την κατάσταση και χωρίς βοήθεια από πουθενα, γιατί είναι μόλις 49.
Δε βαριέσαι. Η ζωή συνεχίζεται.
Ο Γάμα είναι 49 χρονών, από μεγαλοαστική οικογένεια, με σπουδές στο εξωτερικό και οικογενειακό εξοχικό στο Λαγονήσι, που θα αναλάβει 'αναγκαστικά' ο μικρός του αδερφός.
Στο ζώδιο είναι Ιχθύς. Το Μάρτιο κλείνει τα 50. Ευτυχώς που δε ζούν οι δικοί του. Γάμα τα.
http://thedawkinsonsyndrome.blogspot.gr/
