Από την εποχή που ο Νίκος Γκάλης υποχρέωσε τον… πολιτισμένο αθλητικό κόσμο να στρέψει το ενδιαφέρον του στην Ελλάδα, και για περισσότερο από μια δεκαετία να παρακολουθεί τις ομάδες της χώρας μας να διαπρέπουν και να κυριαρχούν, το μωσαϊκό παικτών και προπονητών που πέρασαν από τα μέρη της, εξαναγκάζει τους λάτρεις του… ντόπιου ποδοσφαίρου, να ζηλεύουν.
Προσωπικότητες σαν τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που αμφότεροι ανακοίνωσαν την απόφασή τους να αποχωρίσουν από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό αντίστοιχα, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν γνώρισε ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες. Με την αυτονόητη εξαίρεση του “πρίγκιπα” Ντούσαν Μπάγεβιτς, που ωστόσο απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Κι αν ο “Ζοτς” έφυγε ενοχλημένος με όσα συμβαίνουν στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός, ο “Ντούντα” επέλεξε μια χορογραφία μεγαλείου για το “αντίο”. Αφοσιώνεται στην Εθνική Σερβίας, αφού πρώτα πήρε από το χέρι ένα… νηπιαγωγείο, και το οδήγησε στην πρόωρη και θυελλώδη ενηλικίωση. Πρωταθλητές Ευρώπης και Ελλάδας, από τους πρόποδες της γης. Χωρίς κανείς να τους υπολογίζει ή να τους περιμένει. Τους έκανε άνδρες. Και εκείνοι πίνουν νερό στο όνομά του.
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αποχαιρετά τον Ολυμπιακό που κάποτε τον πλήγωσε, ότι επέλεξε αντί εκείνου τον Γιάννη Ιωαννίδη, με τις γνωστές… συνέπειες: Ο Παναθηναϊκός έχτισε ανενόχλητος τη δική του αυτοκρατορία. Επέστρεψε όμως, και αποκατέστησε την τάξη στο ελληνικό μπάσκετ. Βάζοντας τα θεμέλια για μια νέα, “ερυθρόλευκη” αυτοκρατορία.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, επέλεξε να σταματήσει. Να τραβήξει χειρόφρενο στο μέλλον. Να αποχωρίσει στην κορυφή. Όπως μόνο οι πραγματικά μεγάλοι ξέρουν να κάνουν. Και εκείνος, υπήρξε ο μεγαλύτερος όλων. Το “ευχαριστούμε”, είναι λίγο, κόουτς.
statesmen.gr
