Η άποψη ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ή μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ των τελεταίων εβδομάδων και ειδικότερα του διαστήματος που ακολούθησε τις εκλογές της 6ης Μαϊου, μοιάζει με… φωτοτυπία του “βαθέως ΠΑΣΟΚ”, δηλαδή του πολιτικού μορφώματος που ταλαιπώρησε επί δεκαετίες την Ελλάδα, παρεμβαίνοντας βιαίως, καταλυτικά και αρνητικά στη διαμόρφωση του dna της χώρας, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Η… αύρα Λαλιώτη είναι διάχυτη στην εκλογική φυσιογνωμία της Κουμουνδούρου. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που μετέτρεψαν τον συνδικαλισμό σε κυρίως επάγγελμα, και μάλιστα κλειστό και πλουσιοπάροχο, ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να χειροκροτήσουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, και διαρκούς φλερτ με την προοπτική επιστροφής της Ελλάδας στο καθεστώς της δραχμής.
Όσοι παρακολούθησαν τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα για το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματός του την Παρασκευή, δυσκολεύτηκαν να μην επισημάνουν το γεγονός ότι τα λιγότερα χειροκροτήματα τα εισέπραξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μίλησε για την πάταξη της διαφθοράς. Το… “όλον ΠΑΣΟΚ” ήταν προφανώς εκεί, και φυσικά δεν είχε καμία διάθεση να χειροκροτήσει πολιτικές που οδηγούν στην ιστορική περιθωριοποίησή του.
Το βέβαιο είναι ότι η άποψη πως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι… εκείνο το ΠΑΣΟΚ, είναι εξαιρετικά επιεικής. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πραγματικότητα πολύ χειρότερος από το ΠΑΣΟΚ που καταδίκασε το μέλλον του τόπου στη σημερινή εθνική μελαγχολία και μιζέρια. Επομένως, είναι και περισσότερο επικίνδυνος.
Το 1981 για παράδειγμα, η ελληνική κοινωνία είχε ένα στοιχείο… άγνοιας και συστημικής αφέλειας, όταν χειροκροτούσε και, ακόμη χειρότερα, πίστευε τις εξαγγελίες του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα “θα”, που θα περνούσαν στην Ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή, για έναν λαό που εξαπατήθηκε και… καταχειροκροτούσε εκείνους που τον ξεγέλασαν.
Τότε, η Ελλάδα ξεκινούσε μια ανέφελη εθνική διαδρομή στη νέα μεγάλη πατρίδα μας, την ευρωπαϊκή οικογένεια. Όπου περίσσευαν η αλληλεγγύη, η κοινοτική στήριξη, η προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον, και φυσικά τα… λεφτά. Σήμερα, τίποτα από τα παραπάνω δεν υπάρχει. Και κυρίως, δεν υπάρχουν λεφτά. Γι’ αυτό οι υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα ξεπερνούν σε… πλάνη τα “θα” του Ανδρέα Παπανδρέου. Εξοργίζουν ως προς τον αυθορμητισμό που τις συνοδεύουν. Δίνουν σκληρή μάχη με την κοινή λογική.
Απέναντι σε αυτή την εθνική πλάνη, η ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς μεγιστοποιείται. Γιγαντώνεται. Αποκτά διαστάσεις ιστορικού χρέους, απέναντι στο παρελθόν , το παρόν και το μέλλον του τόπου. Η μάχη αυτή θα κερδιθεί μονάχα με πολιτικά “πυρομαχικά”. Όχι με απολιτίκ προσεγγίσεις και καθωσπρεπισμούς. Απέναντι σε μια θύελλα λαϊκισμού, δεν συγχωρείται ο πολιτικός και ιδεολογικός ευνουχισμός. Το μέλλον και οι γενιές που το εκπροσωπούν, δεν θα χαριστούν στην ετυμηγορία τους.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ/ statesmen.gr
