Tου ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ
Ο προπονητής σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, βρίσκεται παραδοσιακά στην πιο δύσκολη και άχαρη θέση. Όταν έρχονται νίκες, οι παίκτες είναι εκείνοι που εισπράττουν τα πρώτα και μεγαλύτερα εύσημα. Όταν το αποτέλεσμα είναι ατυχές, οι ευθύνες βαρύνουν πρωτίστως εκείνον.Αυτή η ιστορικά άδικη μοίρα των προπονητών, είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Γνωρίζουν ότι θα κληθούν να τη διαχειριστούν πολλές φορές, από τη στιγμή που επιλέγουν το συγκεκριμένο επάγγελμα. Άλλοι το αντέχουν, άλλοι όχι. Οι αντοχές, είναι και η διαχωριστική γραμμή της καταξίωσης και της επιτυχίας από την καταβαράθρωση και την αποτυχία.
Μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη Μέταλιστ, αναπάντεχα, απρόσμενα και δραματικά, όπως εξελίχτηκε η αναμέτρηση της Πέμπτης, ο Ερνέστο Βαλβέρδε επανήλθε στο επίκεντρο επικριτικών σχολίων.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ισπανός τεχνικός έχει αποδειχθεί ευχή αλλά και… κατάρα για τον Ολυμπιακό. Επί ημερών του, οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν το θεαματικότερο ποδόσφαιρο της σύγχρονης ιστορίας τους, τουλάχιστον από την εποχή του Ντούσαν Μπάγεβιτς και εντεύθεν. Μόνο που, την ίδια περίοδο, ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε είναι ένα σύνολο μισθοφόρων, με ελάχιστη επένδυση και υπομονή στην ανάδειξη Ελλήνων και του ταλέντου τους.
Οι «ερυθρόλευκοι» στα χέρια του Βαλβέρδε, μοιάζουν με ομάδα… μιας χρήσης, που ο εκάστοτε πρόεδρος, στην προκειμένη περίπτωση ο Βαγγέλης Μαρινάκης, θα πρέπει κάθε καλοκαίρι να πληρώνει εκατομμύρια ευρώ, για να ανανεώσει το έμψυχο δυναμικό τους. Επομένως, να ξαναχτίζονται από την αρχή και πάλι.
Το σημαντικότερο ωστόσο μειονέκτημα του Ερνέστο Βαλβέρδε είναι… ο εαυτός του. Η θητεία του στο ισπανικό πρωτάθλημα με μικρομεσαίες ομάδες, έστω και ανώτερες των ελληνικών, δεν τον μπόλιασε ποτέ με τη νοοτροπία του νικητή. Του απόλυτου κυρίαρχου. Εκείνου που σαρώνει τα πάντα.
Αυτό φαίνεται κάθε φορά που ο Ολυμπιακός χάνει έναν αγώνα στον οποίο έχει προηγηθεί, όπως συνέβη για παράδειγμα στην τελευταία αναμέτρηση με τη Μέταλιστ. Είναι θέμα νοοτροπίας. Νοοτροπίας νικητή. Που είχε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και την είχε περάσει και στους ποδοσφαιριστές. Μια νοοτροπία νικητή, την οποία δεν έχει ο Ερνέστο Βαλβέρδε.
statesmen.gr
Ο προπονητής σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, βρίσκεται παραδοσιακά στην πιο δύσκολη και άχαρη θέση. Όταν έρχονται νίκες, οι παίκτες είναι εκείνοι που εισπράττουν τα πρώτα και μεγαλύτερα εύσημα. Όταν το αποτέλεσμα είναι ατυχές, οι ευθύνες βαρύνουν πρωτίστως εκείνον.Μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη Μέταλιστ, αναπάντεχα, απρόσμενα και δραματικά, όπως εξελίχτηκε η αναμέτρηση της Πέμπτης, ο Ερνέστο Βαλβέρδε επανήλθε στο επίκεντρο επικριτικών σχολίων.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ισπανός τεχνικός έχει αποδειχθεί ευχή αλλά και… κατάρα για τον Ολυμπιακό. Επί ημερών του, οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν το θεαματικότερο ποδόσφαιρο της σύγχρονης ιστορίας τους, τουλάχιστον από την εποχή του Ντούσαν Μπάγεβιτς και εντεύθεν. Μόνο που, την ίδια περίοδο, ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε είναι ένα σύνολο μισθοφόρων, με ελάχιστη επένδυση και υπομονή στην ανάδειξη Ελλήνων και του ταλέντου τους.
Οι «ερυθρόλευκοι» στα χέρια του Βαλβέρδε, μοιάζουν με ομάδα… μιας χρήσης, που ο εκάστοτε πρόεδρος, στην προκειμένη περίπτωση ο Βαγγέλης Μαρινάκης, θα πρέπει κάθε καλοκαίρι να πληρώνει εκατομμύρια ευρώ, για να ανανεώσει το έμψυχο δυναμικό τους. Επομένως, να ξαναχτίζονται από την αρχή και πάλι.
Το σημαντικότερο ωστόσο μειονέκτημα του Ερνέστο Βαλβέρδε είναι… ο εαυτός του. Η θητεία του στο ισπανικό πρωτάθλημα με μικρομεσαίες ομάδες, έστω και ανώτερες των ελληνικών, δεν τον μπόλιασε ποτέ με τη νοοτροπία του νικητή. Του απόλυτου κυρίαρχου. Εκείνου που σαρώνει τα πάντα.
Αυτό φαίνεται κάθε φορά που ο Ολυμπιακός χάνει έναν αγώνα στον οποίο έχει προηγηθεί, όπως συνέβη για παράδειγμα στην τελευταία αναμέτρηση με τη Μέταλιστ. Είναι θέμα νοοτροπίας. Νοοτροπίας νικητή. Που είχε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και την είχε περάσει και στους ποδοσφαιριστές. Μια νοοτροπία νικητή, την οποία δεν έχει ο Ερνέστο Βαλβέρδε.
statesmen.gr
