Μια (ακόμη) μεγάλη επιστροφή

Το 2005, όταν ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να στηρίξει τον Κάρολο Παπούλια για την Προεδρία της Δημοκρατίας, εξασφαλίζοντας και τη σχετική στοίχιση του ΠΑΣΟΚ πίσω από την υποψηφιότητα του επιστήθιου φίλου του Ανδρέα Παπανδρέου, και άλλοτε υπουργού Εξωτερικών των κυβερνήσεων του ιδρυτή του Κινήματος, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος έχανε τη μεγάλη ευκαιρία να γίνει ο πρώτος Αριστερός «πρώτος πολίτης» της χώρας. Έκτοτε, ο άλλοτε πρόεδρος του Συνασπισμού, ο οποίος είχε διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή του, περιορίστηκε σε ρόλο παρατηρητή της δημόσιας ζωής. Χωρίς άμεση εμπλοκή με την πολιτική ζωή του τόπου.
Στις μέρες μας, με τις δυνάμεις της Αριστεράς να εμφανίζονται σε απρόσμενη ιστορικά πολιτική άνοδο, παρόλο που είναι κατακερματισμένες, με τις διαδοχικές διασπάσεις κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος επανέρχεται, μέσω συνέντευξης που παραχωρεί στο «Βήμα της Κυριακής». Και θυμίζει ότι ο πολιτικός λόγος του παραμένει συνθετικός και επίκαιρος, περισσότερο ενδεχομένως από τη ρητορική που διατυπώνουν οι σημερινοί ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, Αλέξης Τσίπρας και Φώτης Κουβέλης.
«Η Αριστερά θα έπρεπε σήμερα να προβάλει, με αξιώσεις κοινωνίας και όχι με εσωκομματικές συνταγές, την εθνική στρατηγική για την πολιτική σωτηρία της χώρας και για την προοπτική της επόμενης μέρας. Έτσι κερδίζει τους πολίτες, και όχι στεγάζοντας περιφερόμενους παραγοντίσκους προς ψηφοθηρία, με την αγωνία των δημοσκοπήσεων», είναι η πιο χαρακτηριστική αποστροφή του Νίκου Κωνσταντόπουλου, για το πώς θα έβλεπε ο ίδιος τον ρόλο της σύγχρονης Αριστεράς.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΑΡΡΗΣ/ statesmen.gr