του Αποστόλη Θεοδωρόπουλου...
1. Σύμφωνα με αυτά που έχει τύχει να διαβάσω ως τα τώρα για το τι ακριβώς είναι η πλατεία συντάγματος καθώς και οι άλλες πλατείες, ο λόγος τους δεν είναι ούτε απολιτίκ ούτε ουδέτερος όπως έχουν κατηγορηθεί ίσαμε τα τώρα. Ας πάρουμε τα συνθήματα: «τι ώρα είναι; Ώρα να φύγουν» «να φύγουν κυβέρνηση, μνημόνιο, χρέος» έχουν καθαρή πολιτική στόχευση: ποια; Καταρχήν την κυβέρνηση και αυτό δεν πρέπει να υποτιμείται σε καμία περίπτωση. Αυτό είναι το βασικό, ο λόγος για τον οποίο για 7 ημέρες χιλιάδες κόσμου βρίσκεται στις πλατείες και θα είναι μέχρι να το καταφέρει. Η κυβέρνηση αυτή την στιγμή συμπυκνώνει τον βασικό εχθρό, έχει οδηγήσει τη φτωχοποίηση στα ύψη, έχει κόψει μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, κλείνει σχολεία και νοσοκομεία και ετοιμάζεται για έναν νέο γύρο από τα ίδια. Τι άλλο πρέπει να κάνει για να φύγει; Είναι σημαντικό η κυβέρνηση να φύγει από την λαϊκή κατακραυγή, μέσω μιας έκρηξης του λαού, ενός ξεσηκωμού. Γιατί ακόμα και να έρθει ο επόμενος (που κάποιος θα έρθει) να ξέρει ότι δεν θα μπορεί να κάνει τα ίδια. Επίσης ζητάει να φύγει το μνημόνιο. Προσοχή, δεν λέει «το μνημόνιο είναι κακό (αλλά τι να κάνουμε;)» που λέει η κυβέρνηση, ούτε λέει «θα επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο» που λέει η ΝΔ. Επίσης λέει να φύγει το χρέος και δεν μπαίνει σε καμία λογική «haircut» ή ότι άλλο συζητάνε οι τραπεζίτες και τα αρπακτικά.
2. Το επόμενο σημαντικό ζήτημα είναι το θέμα της δημοκρατίας. Το «πραγματική δημοκρατία τώρα» εννοεί ότι ως τώρα οι αποφάσεις δεν παίρνονται δημοκρατικά. Εννοεί την κυβέρνηση και την συμπεριφορά της στο θέμα του μνημονίου καθώς και η δανειακή σύμβαση η οποία δεν έχει ψηφιστεί ακόμη ενώ έρχεται η επόμενη!
3. Υπάρχει μια τεράστια απαξίωση του πολιτικού συστήματος ή καλύτερα ένα σμπαράλιασμά του. Ο δικομματισμός έχει καταρρεύσει τελείως ενώ η μπάλα παίρνει και την αριστερά, η οποία είναι στο κάδρο. Υπάρχουν δυο δρόμοι για το από δω και πέρα: ο ένας δρόμος είναι να ξανακατασκευαστούν τα κόμματα του δικομματισμού με κάποια από τα παλιά υλικά ανακατεμένα με καινούργια ή να βγει ένας καινούργιος σωτήρας τύπου Μπερλουσκόνι. Οι μνηστήρες ετοιμάζονται. Και εδώ και φαντάζομαι και αλλού έχουν γραφτεί διάφορα για συνταγματική αναθεώρηση κλπ. (Μια παρατήρηση εδώ. Το να είναι μαζί ατάκτως εριμμένα η συνταγματική αναθεώρηση μαζί με την κατάργηση των επιταγών δεν αποτελεί πρόγραμμα.) Ο άλλος είναι να περάσουμε σε μια νέα οργάνωση πολιτική, κοινωνική, οικονομική. Οι πλατείες και ό, τι σηματοδοτούν με τις συνελεύσεις τους κ.λ.π. ενέχουν σπόρους από αυτή την καινούργια οργάνωση και γι’ αυτό είναι σημαντικές.
4. Ποιες είναι οι αιτίες του χρέους; Υπάρχουν δυο διαφορετικές προσεγγίσεις που αντανακλούν δυο διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Ο ένας δείχνει τους δημόσιους υπαλλήλους, τον κρατισμό. Ο άλλος δείχνει τη φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου, τις εξοπλιστικές δαπάνες, τις αποικιοκρατικές δημόσιες συμβάσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις. Σαφώς και τάσσομαι υπέρ του δεύτερου.
5. Τελικά οι κρίσεις είναι δομικά στοιχεία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής – αναπόσπαστο κομμάτι από τη σάρκα του; Ή είναι απλές «στρεβλώσεις», αποτέλεσμα της μη ορθόδοξης εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού; Σύμφωνα με τους μαρξιστές η κρίση είναι αποτέλεσμα της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Ενώ για τους νεοφιλελεύθερους σε ένα ιδεατό σύστημα δεν υπάρχουν κρίσεις. Άρα ή κρίση δεν έπρεπε να υπάρχει ή δεν έχουμε πλήρως νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Από κει ξεπηδάει η ιδεοληψία τους. Σαν τους χριστιανούς του μεσαίωνα ζητούν να καούμε όλοι στην πυρά – περισσότερο κέρδος, περισσότερη ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, περισσότερη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Όπως όμως δεν υπήρχε ο θεός του μεσαίωνα – αιμοσταγής και βλοσυρός, έτσι και δεν υπάρχει η «ιδεατή νεοφιλελεύθερη οικονομία». Είναι μια φούσκα, ένα άδειο μπαλόνι στα κεφάλια των γκουρού της παγκόσμιας οικονομίας. Και τελικά έχουμε καπιταλισμό ή όχι; Γιατί στο τέλος θα μας πουν ότι όλη η γη ήταν ένα Σοβιέτ και δεν το ξέραμε.
6. Το σχέδιο που λέει: έξω το μνημόνιο, παύση πληρωμών – επαναδιαπραγμάτευση – διαγραφή του χρέους, έξοδος από το ευρώ, κρατικοποίηση τραπεζών και άλλων βασικών τομέων της οικονομίας, παραγωγική ανασυγκρότηση με στήριξη πρωτογενούς δευτερογενούς τομέα, φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου, είναι νομίζω ένα σχέδιο που μπορεί να απαντήσει στο αδιέξοδο της χώρας. Μαζί με πραγματική δημοκρατία, υγεία, παιδεία, εργασία για όλους. Αυτή τη στιγμή αυτό το πράγμα δεν μπορεί να εξειδικευτεί περισσότερο. Αυτό το λέω επειδή ζητούν μερικοί εχέγγυα και όχι μόνο το «όχι» και άλλα τέτοια διάφορα. Αυτή τη στιγμή δεν έχει κανένας μα κανένας κάποιο πρόγραμμα έτοιμο με την έννοια κάποιου σχεδίου για την κοινωνία. Μάλλον αυτό μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία, ως πολιτικοί φορείς της κοινωνίας και αυτό έχει γίνει. Αλλά το θέμα είναι: τα παραπάνω συγκροτούν ένα σωστό σκελετό ή είναι σε τελείως λάθος κατεύθυνση; Εκεί πρέπει να είναι οι απαντήσεις.
7. Όσο αφορά το ευρώ, είναι πια φανερό ότι είναι ένας κύριος λόγος για την σημερινή κατάντια. Σε αυτό οφείλεται η τεράστια πτώση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Όλα αυτά τα χρόνια το ευρώ αποτέλεσε έναν μηχανισμό απόσπασης υπεραξίας από τις χώρες του νότου και μεταφοράς της στον πλούσιο βορρά. Αυτό έχει ειπωθεί από πολλούς οικονομολόγους και είναι λίγο πολύ γνωστό. Από την άλλη θα ήταν πολύ εύκολο για την Γερμανία να διώξει την Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ και πράγματι ένα κομμάτι της πολιτικής τάξης της Γερμανίας το θέλει. Τι την εμποδίζει; Μα φυσικά η σωτηρία του ευρώ το οποίο θα υποστεί ένα τεράστιο κερδοσκοπικό κύμα που μάλλον θα το γονατίσει. Γι’ αυτό και προτίμησαν να δώσουν το μνημόνιο και γι’ αυτό ετοιμάζουν και το μνημόνιο 2 τώρα. Έτσι νομίζω ότι το να βγούμε από το ευρώ και συνεπακόλουθα να «κάψουμε» το μεγάλο σχέδιο της Γερμανίας για την οικονομική της επέκταση (αυτό λέγεται ιμπεριαλισμός) είναι ένας άλλος σοβαρός λόγος για να το επιχειρήσουμε.
Αποστόλης Θεοδωρόπουλος
Πολιτικός Μηχανικός
