Τα ψέματα τελείωσαν. Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ίσως το πιο αμφιλεγόμενο στην ιστορία του, ρίχνει τίτλους τέλους, απόψε (22.00 ANT1), στο Γουέμπλεϊ.
Το σενάριο που γράφτηκε επί ένα μήνα θα έχει για πρωταγωνιστές την Αγγλία και την Ιταλία. Αμφότερες έκαναν καλά παιχνίδια, δίκαια έφθασαν στον τελικό, με κύριο κοινό χαρακτηριστικό το πείσμα και τη χαλύβδινη άμυνα. Πρόκειται για δύο μεγαθήρια της διεθνούς ποδοσφαιρικής σκηνής που θα αναμετρηθούν για πρώτη φορά σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης εθνικών ομάδων.
» ΑΓΓΛΙΑ
Οτιδήποτε κι αν συμβεί στον αποψινό τελικό, αυτή η εθνική ομάδα της Αγγλίας δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις προκατόχους της. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, έχει χτίσει μια ομάδα που ήδη έχει αμφισβητήσει αυτές του παρελθόντος. Μιλάμε για Αγγλία. Μεγάλη και σημαντική ποδοσφαιρική οντότητα στη διεθνή σκηνή. Κι όμως δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Και μόλις 1 σε αυτόν του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το 1966, ξανά στο Γουέμπλεϊ, σε παιχνίδι που ακόμη αμφισβητείται, επικράτησε με 4-2 της (τότε) Δυτικής Γερμανίας στην παράταση. Ακολούθησαν χρόνια μιζέριας, 55 χρόνια δεν κατάφερε να γευτεί τη χαρά ενός τίτλου, η γκρίνια δε, μόνιμη. Μαγκανοπήγαδο. «Δεν είμαστε αρκετά δημιουργικοί. Δεν είμαστε αρκετά θετικοί. Συνηθίσαμε να έχουμε μόνο άσχημα αποτελέσματα. Ασχημα αποτελέσματα. Ασχημα αποτελέσματα». Αυτό ήταν το ποιηματάκι των Αγγλων για περισσότερο από μισό αιώνα ζωής. Η Αγγλία ήταν πάντα σχεδόν πλήρης, σχεδόν μια καλή ομάδα, αλλά ουδέποτε καθαρή και λευκή σαν το χιόνι. Πιο λευκά ήταν τα γάντια της βασίλισσας. Και ήρθε τώρα αυτή η νεανική ομάδα να σηκώσει στο πόδι ολόκληρο το νησί.
Βλέπει ξανά έναν τίτλο, όπως αυτόν του 1966. Και συμπτωματικά θα είναι κι αυτός (αν έρθει) αμφιλεγόμενος. Σε μια διοργάνωση χωρίς οικοδέσποινα να κάνει αυτή κουμάντο στο Γουέμπλεϊ, χωρίς φιλάθλους, παρά μόνο με Αγγλους κατοίκους (για λόγους υγιεινής) δεν ακούγεται και τόσο καλά. Σίγουρα τα «τρία λιοντάρια» δείχνουν χαλύβδινα αμυντικά με παθητικό μόλις ενός γκολ. Αυτό από τη Δανία. Στα τρία παιχνίδια, που ακολούθησαν αυτά των ομίλων, έχει να επιδείξει ένα σύνολο τερμάτων 8-1. Υπάρχει λοιπόν η αίσθηση πως έχει γίνει σωστή δουλειά. Αυτή είναι η Αγγλία και όχι ομάδα σαν την Αγγλία. Είναι το είδος της αλλαγής, τακτικής και υφής που φαινόταν απομακρυσμένο μέχρι και λίγες ημέρες πριν. Οι παίκτες της εθνικής είναι δεινόσαυροι – όχι βέβαια ευκίνητοι, αρπακτικοί, αλλά αδέξιοι διπλόδοκοι δεινόσαυροι. Γυρίζοντας πίσω στο 2012, στο Κίεβο, η Αγγλία αποκλείστηκε με οικτρό τρόπο από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ηταν σαν να έπαιζε σκάκι οπλισμένη με μια χούφτα πέτρες.
Ολα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Η νέα φουρνιά της είναι αξιόλογη. Παιδιά με πειθαρχία κι άψογη επαγγελματική συμπεριφορά στέκονται δίπλα στους λίγους της παλιάς φρουράς. Μια διοργάνωση είναι μια δοκιμασία. Η Αγγλία είναι αδυσώπητη και δύσκολα εξαντλείται. Δεν έχει προκαταλήψεις και τουλάχιστον θα απολαύσει τον τελικό.
» ΙΤΑΛΙΑ
Να την ξανά σε έναν τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά το 2012, όταν είχε ηττηθεί με 4-0 από την Ισπανία σ’ έναν εφιαλτικό αγώνα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Κιέβου. Νωρίτερα, δηλαδή το 2000, είχε σταθεί ξανά άτυχη στον τελικό του Ρότερνταμ, καθώς έχασε 2-1 στην παράταση από τη Γαλλία.
Η μοναδική από τις τρεις φορές που διεκδίκησε πετυχημένα το ευρωπαϊκό τρόπαιο ήταν η πρεμιέρα της στη διοργάνωση. Γυρίζουμε δηλαδή πίσω στο 1968, όταν επικράτησε με 2-0 της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας στο Ολίμπικο της Ρώμης. Δηλαδή μέσα πάει καλά, αλλά έξω συναντάει δυσκολίες. Ωστόσο, η τελευταία φορά που κέρδισε διεθνές τρόπαιο ήταν το 2006, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, όταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο επικράτησε 5-3 στα πέναλτι της Γαλλίας. Πέρασε πολλά τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό της από τα τελικά του Μουντιάλ το 2018. Επανήλθε στη διοργάνωση αυτή και μάλιστα όχι τυχαία.
Αναμορφωτής της είναι αναμφίβολα ο 56χρονος τεχνικός της Ρομπέρτο Μαντσίνι. Την ανέλαβε μετά το ναυάγιο του 2018 και με συστηματική δουλειά, οξυδέρκεια και πείσμα κατάφερε όχι μόνο να την κάνει ανταγωνιστική, αλλά και να τη βοηθήσει να παίξει στον τελικό. Τώρα πια η «Σκουάντρα Ατζούρα» διαθέτει πολυτέλεια στη μεσαία γραμμή και δύναμη στην οπισθοφυλακή. Μην ξεχνάμε πως προκρίθηκε από τους ομίλους με μηδέν παθητικό. Εχει δεχτεί τρία γκολ (Αυστρία, Βέλγιο και Ισπανία), αλλά αυτά δεν στάθηκαν ικανά για να τη στείλουν πίσω στη Ρώμη. Εκτός αυτών έδειξε και τις αρετές της στη διαδικασία των πέναλτι εναντίον της Ισπανίας. Ολα τα (αγωνιστικά) πρόσωπα που επέδειξε προκάλεσαν φόβο και άγχος. Το παραμύθι συνεχίζεται γι’ αυτήν, ίσως κανείς να μην περίμενε πως θα έφθανε στον τελικό, αλλά βέβαια ποιος πίστευε στον πρόωρο αποκλεισμό των Πορτογαλίας, Γαλλίας και Βελγίου;
Ο τερματοφύλακας Τζανλούκα Ντοναρούμα και οι έμπειροι κεντρικοί αμυντικοί Τζόρτζο Κιελίνι και Λεονάρντο Μπονούτσι δίνουν δυναμική, ξεχωριστή οντότητα στην αμυντική γραμμή. Αυτή τη στιγμή είναι αήττητη επί 32 αγώνες, ένα επίτευγμα που άρχισε το Σεπτέμβριο του 2018. Ο Μαντσίνι βρήκε και τρόπο να σκοράρει, εκτός από το να αμύνεται η Ιταλία. Ο μέσος όρος της ανέβηκε στα 2,8 γκολ ανά αγώνα. Αυτή τη στιγμή θεωρείται ο κορυφαίος ομοσπονδιακός της ομάδας. Κανένας άλλος δεν κατάφερε να δημιουργήσει μεγάλος αριθμούς στις νίκες. Κι όταν λέμε κανείς, θα πρέπει να τον συγκρίνει κάποιος με τους μυθικούς Αρίγκο Σάκι και Μαρτσέλο Λίπι (ο προπονητής της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου). Πλέον η Ιταλία παίζει μοντέρνο ποδόσφαιρο. Ανεβάσματα ψηλά, άμεση μεταβίβαση, πίεση και συνάμα αντεπιθέσεις και βέβαια ακραίους αμυντικούς «επιδρομείς». Παρά την γκρίνια για τον τελικό στο Γουέμπλεϊ, ο Μαντσίνι χαίρεται που θα παίξει εκεί, έχει όμορφες αναμνήσεις από το 2011, όταν ως προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι είχε κερδίσει το Κύπελλο Αγγλίας.
Euro 2020: Η παράδοση υπέρ της «Σκουάντρα Ατζούρα»
Η προϊστορία ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιταλία είναι καταστροφική για τα «τρία λιοντάρια». Μόνο σε επίσημες διοργανώσεις επί συνόλου οκτώ αγώνων η Ιταλία έχει να επιδείξει μια πρόκριση στα ημιτελικά του ΕΥΡΩ 2012 και την τρίτη θέση στο Μουντιάλ 1990. Σε αυτά τα οκτώ παιχνίδια η Αγγλία έχει μόλις 1 νίκη κι αυτή στα προκριματικά για το Μουντιάλ 1978. Πιο αναλυτικά: 2012, Ευρωπαϊκό: Η Ιταλία πέρασε στα ημιτελικά με 4-2 στα πέναλτι. • 2014, Μουντιάλ: Ιταλία – Αγγλία 2-1 στους ομίλους • 1998, προκριματικά Μουντιάλ: Αγγλία – Ιταλία 0-1 και 0-0 • 1990, Μουντιάλ: Η Ιταλία ήταν τρίτη με 2-1 • 1980, Ευρωπαϊκό, όμιλοι: Αγγλία – Ιταλία 0-1 • 1978, προκριματικά Μουντιάλ: Ιταλία – Αγγλία 2-0 και 0-2
Η πορεία των δύο φιναλίστ μέχρι τον τελικό, είναι η εξής:
ΙΤΑΛΙΑ
Ομιλοι
3-0 την Τουρκία
3-0 την Ελβετία
1-0 την Ουαλία
Φάση των 16 : 2-1 την Αυστρία (παρ, κ.α. 1-1)
Προημιτελικός : 2-1 το Βέλγιο
Ημιτελικός : 4-2 την Ισπανία (στα πέναλτι, κ.α. και παρ. 1-1)
Αποτελέσματα : Πέντε νίκες και μία ισοπαλία, με γκολ 12-3
ΑΓΓΛΙΑ
Ομιλοι
1-0 την Κροατία
0-0 με την Σκωτία
1-0 την Τσεχία
Φάση των 16 : 2-0 την Γερμανία
Προημιτελικός : 4-0 την Ουκρανία
Ημιτελικός : 2-1 την Δανία (παρ, κ.α. 1-1)
Αποτελέσματα : Πέντε νίκες και μία ισοπαλία, με γκολ 10-1.
Στο παρελθόν οι δύο αντίπαλοι έχουν συναντηθεί 27 φορές με την «σκουάντρα ατζούρα» να μετρά 11 νίκες και την Αγγλία οκτώ, ενώ οκτώ ματς έχουν λήξει χωρίς νικητή.
Για πρώτη φορά, συναντήθηκαν στις 13 Μαϊου 1933 σε φιλικό αγώνα που έληξε ισόπαλος 1-1, ενώ με το ίδιο σκορ, ολοκληρώθηκε και η τελευταία αναμέτρηση τους, που διεξήχθη -επίσης σε φιλικό επίπεδο- στις 27 Μαρτίου 2018. Οσον αφορά στην νίκη με το μεγαλύτερο εύρος στο σκορ, σημειώθηκε στις 16 Μαϊου 1948, όταν οι Αγγλοι, συνέτριψαν με 4-0 τους Ιταλούς.
Τέλος, οι επιτυχίες των δύο «μονομάχων» σε διεθνές επίπεδο, έχουν μεγάλη… απόσταση, καθώς οι Αγγλοι έχουν κατακτήσει μόλις ένα τρόπαιο (σ.σ. το Μουντιάλ του 1966), ενώ οι Ιταλοί, μετρούν τέσσερα παγκόσμια κύπελλα (1934, 1938, 1982, 2006), δύο χαμένους τελικούς σε Μουντιάλ (1970, 1994), ένα EURO (1968) και δύο ήττες σε τελικό EURO (2000, 2012).
