Γεννήθηκε ως Νικήτας Σταματελόπουλος αλλά έζησε με το … αιμοσταγές ψευδώνυμό που είναι δύσκολο να το διαβάσουμε στα σημερινά σχολικά βιβλία.
Μιλάμε φυσικά για τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο τον οποίο οι σύντροφοί χαρακτηρίζουν ως «Λέων βρυχόμενον κατά των πολεμίων, αλλά αρνίον ήμερον μεταξύ των συμπολιτών του».
Δυστυχώς γι αυτόν όμως, αποφάσισαν εκείνοι που είναι «αρνιά κατά των πολεμίων και λέοντες κατά των συμπολιτών τους», με αποτέλεσμα στα τελευταία χρόνια της ζωής του κάθε άλλο παρά να θυμίζει τον αγέρωχο οπλαρχηγό των ημερών της επανάστασης.
Ο λόγος δεν είναι μόνο η ηλικία, αλλά και η πίκρα του από την περιφρόνηση που συναντά από τους Φράγκους του Όθωνα, που κυβερνούν τη γη που αυτός έχει ελευθερώσει.
Μέχρι τα τελευταία του χρόνια της ζωής του αγωνίζεται για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας- Ηπείρου και Μακεδονίας, κάτι που αντιβαίνει στους σχεδιασμούς των Βαυαρών. Η συμμετοχή του το 1839 στην «Ίδρυση της Φιλορθοδόξου Εταιρίας» που σκοπό της έχει την απελευθέρωση και άλλων εδαφών της χώρας και το ανέβασμα στο θρόνο ορθόδοξου βασιλιά, τον οδηγεί του στην φυλακή.
Στη δίκη που γίνεται το καλοκαίρι του 1840, φαίνεται καταβεβλημένος από τις άθλιες συνθήκες κράτησης και τα βασανιστήρια :«Η θέα του κατωχριωμένου εκ της φυλακής και της ασθένειας προσώπου του στρατηγού Νικήτα και η μνήμη των ενδόξων υπέρ της πατρίδος αγώνων του ένυξε την καρδίαν του ακροατηρίου» γράφει η εφημερίδα «Αιών» τις ημέρες της δίκης. Το δικαστήριο τον αθωώνει, άλλα τον καταδικάζει το παλάτι, και παρά την αθωωτική απόφαση παραμένει σε περιορισμό στην Αίγινα.
Ο Μακρυγιάννης διαμαρτύρεται στον Όθωνα για την εξαθλίωση του πρώην οπλαρχηγού που τον βρήκε «Ρέστο και χωρίς μιστόν» καταφέρνει την αποφυλάκιση του, παίρνει μια άδεια επαιτείας έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας, αλλά πλέον τίποτα δεν είναι ίδιο για τον στρατηγό Νικήτα που φεύγει από τη ζωή τυφλός στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 σε ηλικία 62 ετών….
