Ο Ερντογάν μετά την απόφαση του ακυρωτικού δικαστηρίου στην Τουρκία αναφώνησε με ξέφρενη χαρά «Νενίκηκά σε Κεμάλ Ατατούρκ». Στον δρόμο του Μωάμεθ του Πορθητή, εγώ θα μετατρέψω την Αγιά Σοφιά και πάλι σε τζαμί. Εγώ θα ανασυστήσω την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εγώ θα αλλάξω τη Συνθήκη της
Λωζάνης. Εγώ θα ξαναζωντανέψω τη «γαλάζια πατρίδα» από τη Θράκη στη Συρία, την Κύπρο και αγνάντι στο Μουσουλμανικό τόξο της Αφρικής, από την Αίγυπτο μέχρι την Αλγερία. Οι σκέψεις και οι επιδιώξεις αυτές διατυπώνονται καθαρά από τον Ερντογάν και προκαλεί τους πάντες λέγοντας ότι στη Μεσόγειο και την Άπω Ανατολή επιδιώκει να γίνει το «αφεντικό». Επιδιώκει να καταγραφεί στην ιστορία ως ο μικρός Μωάμεθ ο Πορθητής. Δεν είναι καθόλου απρόβλεπτος. Εφαρμόζει με διάφορους ελιγμούς και γεγονότα συγκεκριμένη στρατηγική και προσπαθεί να κάνει πράξη τους στόχους του. Με μικρούς και μεγάλους πολέμους, αερομαχίες, θαλάσσια γυμνάσια, γεωτρήσεις, και αμφισβήτηση βραχονησίδων, βήμα – βήμα προσπαθεί να υλοποιήσει τις επιδιώξεις του. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το «πανηγύρι» ή η φιέστα έξω από την Αγία Σοφία για τη μεγάλη προσευχή του «νέου κατακτητή». Την ίδια στιγμή ανοίγει και νέο μέτωπο για τα κοιτάσματα στο Καστελόριζο. Οι ενέργειες αυτές έχουν πρωτίστως έντονο πολιτικό χαρακτήρα για Ελλάδα, Κύπρο και τη διεθνή κοινότητα και ταυτόχρονα θρησκευτικό για τη συσπείρωση των οπαδών του στο εσωτερικό της χώρας. Οι δράσεις αυτές ξυπνάνε τραυματικές μνήμες για τον ελληνισμό. Είναι βασανιστικός και τραυματικός ο ιστορικός χρόνος στον 20ο αιώνα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Τα τραύματα στη σύγχρονη ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι νωπά. Οι απελευθερωτικοί αγώνες από το 1821 έως τους βαλκανικούς και τους Α’ και Β’ παγκόσμιους πολέμους είχαν ορόσημο δύο καθοριστικές συνθήκες, που σηματοδότησαν την παρουσία του ελληνισμού στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Η Συνθήκη των Σεβρών (1920) με την Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών ήταν η πραγματοποίηση της «μεγάλης ιδέας» του ελληνισμού που καλλιεργήθηκε για πολλές δεκαετίες. Το όνειρο κράτησε μόλις τρία χρόνια. Η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) με την ανασύσταση του Τουρκικού κράτους σήμανε τον ξεριζωμό του ελληνισμού τριών και πλέον εκατομμυρίων που ζούσαν στα μικρασιατικά παράλια, τη Σμύρνη, τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη. Στην πρώτη συνθήκη οι σύμμαχοί μας (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) ήταν μαζί μας. Στη δεύτερη Συνθήκη μείναμε μόνοι και οι σύμμαχοι άλλαξαν ρότα, αγκάλιασαν το νεοτουρκικό κράτος, αφού ανάμεσα μας βασίλευαν οι έχθρες.
Ο διχασμός του πολιτικού προσωπικού της χώρας, ο φανατισμός στο κοινωνικό σώμα και η πολιτική ρευστότητα (βασιλευόμενης ή μη Δημοκρατίας) αφενός διευκόλυναν τους συμμάχους να αλλάξουν θέσεις και αφετέρου αποδυνάμωσαν το στρατιωτικό μέτωπο στη Μικρά Ασία. Τα αποτελέσματα γνωστά: σφαγές, γενοκτονία και ξεριζωμός του ελληνισμού. Ο ίδιος διχασμός και η πολιτική ανωμαλία της χούντας των συνταγματαρχών μας οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου το 1974. Αυτά τα ιστορικά γεγονότα πρέπει να μας διδάξουν, να μας νουθετήσουν για την πορεία μας στο μέλλον. Να αποκτήσουμε συλλογική συνείδηση Ελλάδας.
Ο Ερντογάν μεθοδικά σε όλα τα μέτωπα δημιουργεί συνεχώς γεγονότα. Η στρατηγική του για την υλοποίηση των επιδιώξεών του έχει μια αρχή: «Πάντα δύο βήματα μπροστά από τις εξελίξεις και ένα βήμα πίσω» αν χρειασθεί. Αυτή την αρχή εφάρμοσε στη Συρία, στα ενεργειακά κοιτάσματα στο Αιγαίο και την Κύπρο και τελευταία στη Λιβύη. Αφού κράτησε ζωντανό τον Σαράτζ, δημιουργεί βάσεις στη Λιβύη και απειλεί Αίγυπτο και όσους πολεμούν την εξουσία της Τρίπολης. Για τα μάτια του κόσμου κάνει και ένα βήμα πίσω για κάποιας μορφής διαλόγου…
Η πατρίδα μας συνεχίζει να διχάζεται πολιτικά θαρρείς και ο ιός της διχόνοιας είναι στο DNA του πολιτικού μας προσωπικού.
Η διπλωματία μας λειτουργεί πυροσβεστικά πίσω από τις εξελίξεις και τα γεγονότα. Κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω σε πολλά μέτωπα, χωρίς πολιτικό στίγμα στην εθνική στρατηγική άμυνας και ασφάλειας για το σήμερα και το μέλλον της χώρας. Τα ιστορικά αυτά γεγονότα και οι συνέπειες είναι γνωστά.
Σήμερα όμως, οι μνήμες που σιγοκαίνε από γενιά σε γενιά ξαναζωντανεύουν. Η Αγιά Σοφιά αποτέλεσε για χίλια χρόνια το κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Χριστιανοσύνης. Στους χρόνους αυτούς η ελληνική γλώσσα, η νομική σκέψη, οι βυζαντινοί ήχοι και η ορθόδοξη χριστιανοσύνη άνθησαν και προσέφεραν πολλά στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Η παρακμή στη βασιλεύουσα ξεκίνησε με την άλωση της Πόλης και τη λεηλασία της Αγίας Σοφίας το 1204 από τους Λατίνους, τους σταυροφόρους της Δύσης. Το 1453 οι Τούρκοι κατέκτησαν μια παρακμιακή κατάσταση της άλλοτε κραταιάς βυζαντινής αυτοκρατορίας και η Αγιά Σοφιά έγινε τζαμί. Ο Κεμάλ Ατατούρκ τη μετέτρεψε σε πολιτιστικό ιστορικό μνημείο και η UNESCO στη δεκαετία του 1980 την αναγνώρισε ως παγκόσμιο μνημείο.
Ο Ερντογάν με τα «πανηγύρια» του σκαλίζει τις στάχτες της ιστορίας. Οι μνήμες των Ελλήνων σαν αναμμένα κάρβουνα καλά κρυμμένα έρχονται στο προσκήνιο. Σίγουρα, η μετατροπή σε τζαμί της Αγίας Σοφίας ως πολιτιστικό μνημείο αναγνωρισμένο από την UNESCO, αποτελεί πράξη «βεβήλωσης» και προσβολής της διεθνούς κοινότητας. Για την Ελλάδα όμως σημαίνει πολλά, διότι το τραύμα του ελληνισμού μας ακολουθεί και η πληγή στην Κύπρο είναι ακόμα ανοιχτή. Η ιστορική της διαδρομή και η υποταγή σε έναν σκληρό κατακτητή από το 1453 έως το 1821 και τα γεγονότα του 20ου αιώνα, έχει αφήσει πολλές πληγές – φωτιές που σιγοκαίνε.
Η Αγιά Σοφιά είναι το κερασάκι στην τούρτα για τον Ερντογάν, με μεγάλο όμως πολιτικό-θρησκευτικό συμβολισμό. Χλιαρές είναι οι αντιδράσεις της Ε.Ε.. Ο κ. Μπορέλ στρογγυλεύει τα γεγονότα. Η Γερμανία χαϊδεύει τα αυτιά του Ερντογάν για διάλογο. Η Γαλλία και ορισμένες μικρές χώρες της Ε.Ε. εκφράζουν πιο έντονα τις αντιδράσεις του αλλά μόνο με δηλώσεις και όχι με κυρώσεις.
Ο κ. Πούτιν στέλνει ένα καθαρό μήνυμα ότι δεν θα χαλάσει τις ρωσοτουρκικές σχέσεις για την Αγιά Σοφιά και σε τελευταία ανάλυση, οι Ρώσσοι τουρίστες για την επίσκεψη στο ναό δεν θα πληρώνουν εισιτήριο!! Για τον κ. Τραμπ δεν χρειάζεται να κάνουμε συζήτηση, ο «τραμπισμός» είναι αδελφός του «ερντογανισμού».
Τα «πανηγύρια» του Ερντογάν έξω από την Αγιά Σοφιά έχουν πρωτίστως σημαντικό πολιτικό συμβολισμό έναντι κύρια της Ελλάδας, αλλά και της Ε.Ε. Στέλνει το μήνυμα προς Ανατολή και Δύση, ότι «εγώ είμαι το αφεντικό της Μεσογείου».
Η οικονομική αγορά των ογδόντα εκ. πολιτών της Τουρκίας, οι τουρκογενείς χώρες και το μουσουλμανικό τόξο, μαζί με τον στρατιωτικό εξοπλισμό σε μια ευαίσθητη και γεμάτη από συρράξεις περιοχή (Συρία, Κούρδοι, Λιβύη, ISIS, Παλαιστίνη, Ισραήλ και τα φαινόμενα της αραβικής άνοιξης) είναι τα μεγάλα όπλα της Τουρκίας, τα οποία διαμορφώνουν την επεκτατική της πολιτική στη Μεσόγειο.
Μάλιστα, με τρόπο αυταρχικό, δεσποτικό η σχολή του «ερντογανισμού» αφενός στο εσωτερικό παραμένει η ισχυρότερη δύναμη την τελευταία 20ετία και αφετέρου προκαλεί πρωτίστως Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη.
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, η Τουρκία παράγει γεγονότα και εμείς τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις να βρούμε συμμάχους και να σβήσουμε φωτιές. Στη Θράκη με τη μουσουλμανική κοινότητα. Στον πόλεμο των ψαράδων και τα ξερονήσια (ΙΜΙΑ). Στις εναέριες παραβιάσεις και τις αερομαχίες πάνω από τον εθνικό χώρο. Και τώρα ο πόλεμος για τα ενεργειακά κοιτάσματα με το μήνυμα: «Ελάτε να κάνουμε τη μοιρασιά στο Αιγαίο, την Κύπρο, Καστελόριζο, Ρόδο και Κρήτη. Αυτά είναι γεγονότα και όχι υποθέσεις. Στο δημόσιο διάλογο, οι διεθνολόγοι μας, οι διπλωμάτες και οι αναλυτές αρκούνται να σχολιάζουν τις εξελίξεις και να διατυπώνουν υποθέσεις για το αν θα γίνει ή όχι πόλεμος με την Τουρκία. Αλλά και οι κυβερνώντες, περιορίζονται στο να γίνουν κυρώσεις, θαρρείς και είναι αρκετές για να συγκρατήσουν τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας. Η άμυνα και η ασφάλεια των συνόρων φυλάσσεται με αξιόμαχες στρατιωτικές δυνάμεις και όχι απλά με κυρώσεις. Τα σύνορα είναι ευρωπαϊκά και η Ε.Ε. έχει χρέος έναντι της ιστορίας της, αλλά και για το μέλλον να πάρει μέτρα.
Δεν είμαι φιλοπόλεμος, ούτε εθνικιστής, είμαι ένας απλός πολίτης που αγαπώ την πατρίδα μου και δεν αντέχω να την ταπεινώνουν. Μέσα σε όλο αυτό το αρνητικό κλίμα μια σοβαρή, ιστορική λάμψη φωτός έλαμψε στην Ε.Ε.
Ο Νότος αναφώνησε:
«Νενικήκά σε Βορρά για το Ταμείο Ανάκαμψης της Ε.Ε.». 750 δισ. θα δανεισθεί πρώτη φορά η Ευρώπη για να βοηθήσει κύρια τα κράτη του Νότου, να ξεπεράσουν την κρίση του covid -19 και να σταθούν στα πόδια τους οι οικονομίες. Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν ιστορικό βήμα και γυρίζουν σελίδα και πορεία για την Ομόσπονδη Ευρώπη. Θα ήταν ευχής έργο, παρόμοιο ιστορικό βήμα να γίνει στον πυλώνα της κοινής Άμυνας και Ασφάλειας της Ε.Ε. Μόνο τότε η Ελλάδα θα προστατέψει αποτελεσματικά τα σύνορά της και ο κάθε ταραχοποιός ηγέτης στην περιοχή θα βρει τον δάσκαλό του.
Δύσκολος δρόμος, αλλά αναγκαίος. Μάλιστα, την κρίσιμη αυτή περίοδο με όσα συμβαίνουν στη Μεσόγειο και με τον covid-19, καθώς και τα μεταναστευτικά ρεύματα, η ασφάλεια και άμυνα των ευρωπαϊκών συνόρων και των πολιτών, είναι ζήτημα πρωταρχικό. Για τη χώρα μας είναι ζήτημα ζωτικό και υψίστης εθνικής σημασίας.
Εμείς πρέπει να πρωτοστατήσουμε σε αυτές τις κατευθύνσεις, διότι είμαστε το μόνο κράτος – μέλος της Ε.Ε. που απειλούμαστε άμεσα με πόλεμο σε πολλά μέτωπα. Η συγκρότηση μιας πρώτης ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης είναι μονόδρομος και δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Ο ευρωστρατός μονάχα μπορεί να προστατεύσει τα ευρωπαϊκά σύνορα και να αναχαιτίσει αποτελεσματικά τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας.
Η ενοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας της Ε.Ε, θα είναι η βάση για ένα αξιόμαχο στρατιωτικό σώμα της Ε.Ε. Γαλλία και Γερμανία προωθούν ήδη βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.
Η Ε.Ε. χωρίς άμυνα και ασφάλεια μοιάζει με γίγαντα οικονομικό, που στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Η παρουσία της όπως καταγράφεται σήμερα στις διεθνείς εξελίξεις και με όσα συμβαίνουν στη Μεσόγειο, είναι περιορισμένη και εμφανώς βαίνει να περιθωριοποιηθεί. Το μόνο που μένει ζωντανό είναι οι εθνικές πολιτικές (Γερμανία – Γαλλία) και αυτές είναι αδύναμες στο να επηρεάσουν σοβαρά τις εξελίξεις.
Η προκλητικότητα του Ερντογάν έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου έχει αποδέκτη και την Ευρώπη. Έξω από την Αγιά Σοφιά υπήρχε μια κρήνη με το μήνυμα «Νήψον ανομήματα μη μόναν όψη». Οι ισχυροί της γης πρέπει «να πλύνουν πρώτα τα αμαρτήματά τους και όχι μόνο το πρόσωπο». Το ίδιο πρέπει να πράξουν οι Ευρωπαίοι και προπάντων εμείς οι Έλληνες.
