Oι φίλοι του τον είχαν χαρακτηρίσει ως «τη μουσική φωνή της πολιτικής». Πράγματι, ο Λεωνίδας Κύρκος είχε ένα τρόπο να σε γοητεύει ακόμα και αν διαφωνούσες μαζί του. Αναγνώριζες, ωστόσο, συνέπεια λόγων, έργων και
παραδείγματος ζωής. Για αυτό και έχαιρε καθολικής αποδοχής και είχε φίλους σε όλα τα κόμματα.
Ο Λεωνίδας θα έλεγα ότι εκπροσωπούσε την αριστερά που θα θέλαμε να έχουμε στην Ελλάδα. Αυτήν του επιχειρήματος και όχι της μόνιμης καταγγελίας. Του σεβασμού στη διαφορετική άποψη και όχι της διαμονοποίησης του αντιπάλου. Των αριστερών που διαβάζουν και έχουν ανοιχτούς ορίζοντες.
Τον γνώρισα καλά όταν κάναμε την κυβέρνηση ΝΔ-Ενιαίου Συνασπισμού με πρωθυπουργό τον Τζανή Τζανετάκη. Τον εκτίμησα βαθύτατα για τον τρόπο με τον οποίο συμπαραστάθηκε σε μένα και την οικογένειά μου όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος. Κατάλαβα τότε γιατί είχε τέτοιο δέσιμο με τους συντρόφους του. Μου έβγαλε το πιο ανθρώπινο πρόσωπο της πολιτικής στις πιο δύσκολες και πολωτικές στιγμές της μεταπολίτευσης. Σε μια φάση που ακόμα δεν είχαν εκλείψει τα μπλε, τα πράσινα, τα κόκκινα καφενεία. Αλλά πάντα έτσι ήταν ο Κύρκος. Θυμάμαι ακόμα τις ιστορίες που μου διηγούνταν ο πατέρας μου και με πόση ζέση μιλούσε για τον Λεωνίδα. Για τη συνάντηση που είχαν το βράδυ της 21ής Απριλίου 1967 στο Πικέρμι. Για τις κοινές αγωνίες αναφορικά με το μέλλον και τις προοπτικές του τόπου. Για το άγχος τους να πετύχει το πείραμα της συγκυβέρνησης. Κι όμως. Σε αυτούς τους (μόλις) τρεις μήνες μπήκε ένα σημαντικό λιθαράκι, αποκορύφωμα του οποίου είναι η εθνική συμφιλίωση. Νομίζω, τελικά, πως (και) ο Κύρκος ήταν μπροστά από την εποχή του!
