Πρωθυπουργοί μαριονέτες ή
εντεταλμένοι εκτελεστές; Ο Έλληνας ιστορικός του μέλλοντος αν υπάρξει ποτέ και αφεθεί
να καταγράψει τη σύγχρονη γενοκτονία των αγέννητων Ελλήνων, κοιτώντας στο
παρελθόν τη μιαρή μεταπολιτευτική γενιά του Πολυτεχνείου που ακόμα μας δαμάζει
φυσικά ή ιδεολογικά με τους νεώτερους γενίτσαρους της, θα σταθεί σε μία
ιστορική μορφή δυσδιάκριτης πολιτικής και εθνικής αξίας.
Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο Έλληνας
που απέτρεψε τη διακυβέρνηση της χώρας από έναν εγκληματία και νυν έγκλειστο
στις φυλακές Κορυδαλλού που γεμάτος πατριωτικές φανφάρες διαχειριζόταν την
άμυνα της χώρας, καθόριζε την αξιοκρατία της και καταλήστευε το Κράτος που
κατείχε. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα συνέβαινε εάν ο ένοχος Άκης
Τζοχατζόπουλος, ένας σκληρός μποέμ του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, αναλάμβανε τα
ηνία αυτής της προδομένης χώρας κατά τη διάρκεια της διαδρομής του από τον Άγιο
Ανδρέα Αττικής προς την Πλατεία Συντάγματος.
Ασφαλώς οι ημέρες ντροπής
της πολιτικής διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη στιγμάτισαν τη νεώτερη ελληνική
ιστορία: Από το επαίσχυντο βράδυ των Ιμίων που ξέπλυναν μερικώς όμως οι τρεις
ψυχές των Ελλήνων Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού μας και το εθνικό δόγμα
του "Δεν διεκδικούμε τίποτα", που διέλυσε το αιώνιο μύθο της
απελευθέρωσης της Πόλης, μέχρι τα καμπαναριά του Χρηματιστηρίου που σήμαιναν
στα χωριά, τις πόλεις και την τερατόμορφη πρωτεύουσα, καλώντας τους Έλληνες
ιθαγενείς στην εύκολη ζωή της εθνικής απάτης και του επιχειρηματικού
"τσαρλατανισμού".
Ο Κώστα Σημίτης υπήρξε ο
μόνος Πρωθυπουργός της Ελλάδας που διέθετε ένα σοβαρό ακαδημαϊκό υπόβαθρο και
εισήγαγε το τεχνοκρατικό μοντέλο της κρατικής εξουσίας, μακριά από τα μπαλκόνια
της εθνικής παραζάλης και των διαγωνιστικών κελευσμάτων της κρατικής λαίλαπας.
Παρ' όλες τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της Ελλάδας και τεχνοκρατικής αλλαγής
του κυβερνητικού μοντέλου άσκησης της εξουσίας, τελικά το αποτέλεσμα μάλλον
ήταν ο πολιτικός ευνουχισμός της ηγεσίας μας, εμφυσώντας στην πολιτική και την κοινωνική
σκέψη μας την ισοπεδωτική αξία του κλητήρα ως το μέγιστο των δημοκρατικών διαδικασιών
και αποτελεσμάτων.
Όλα τα παραπάνω αν και
μοναδικά δεν θα έδιναν στον Κώστα Σημίτη το μέγιστο της ιστορικής
μεταπολιτευτικής πολιτικής και εθνικής αξίας ανεξάρτητα από ποια πλευρά το
νόμισμα της Ελλάδας τελικά πέσει στο έδαφος. Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο Έλληνας
Πρωθυπουργός που σε μία νύχτα με τη βοήθεια της γερμανικής πολιτικής ισχυρής
τάξης, συγγενών και φίλων, εξομοίωσε τη δραχμή με το ευρώ. Οι 100 δραχμές με
μία και μόνο φωτογραφία ταυτίστηκαν με
το 1 ευρώ και οι Έλληνες ξύπνησαν ένα πρωί αισθανόμενοι τη δύναμη της
γερμανικής ηγεμονίας, άκοπα και ασύστολα. Αν σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στο
σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής αυλής και απειλεί κιόλας με περίσσεια θρασύτητα
και αφέλεια τη σχάση του, αυτό οφείλεται στον Κώστα Σημίτη.
Μπορεί κάποιος στην απέναντι
όχθη του Βόλγα να ισχυριστεί ορθώς ότι επί Κώστα Σημίτη το ψέμα μίας ανύπαρκτης
εθνικής μας ισχύος ντύθηκε με αμέτρητα δάνεια και κυρίως με την εθνική
ιδεολογία της διασκέδασης και με μία ψευδαίσθηση ανεξάντλητων κρατικών πόρων
και άκρατου δανεισμού. Αρχαιοελληνικοί συμβολισμοί διοργάνωσης Ολυμπιακών
Αγώνων προς τέρψη της εθνικής ψυχοσύνθεσής μας και λαίμαργοι εργολάβοι
χρησιμοποιήθηκαν για να σηματοδοτήσουν και να εγγυηθούν την παρακμή μας. Ακόμα
και η σημερινή μας αφύσικη υποθήκευση θα είχε γίνει ίσως νωρίτερα αντιληπτή και
αδύνατη να πραγματοποιηθεί με την παρούσα ελεεινή υποτίμηση της ζωής μας, εάν
δεν υπήρχε ο μανδύας μίας επίπλαστης ισχύος τους ενός ευρώ που έφερε
χαμογελώντας μειλίχια ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Χωρίς όμως το ευρώ
ομολογουμένως στην παγκόσμια καταιγίδα των συντρόφων της Lehman Brothers ίσως και να μην υπήρχε
Ελλάδα σήμερα πιο πάνω από το μυσταγωγικό Λιτόχωρο και αυτό το οφείλουμε στον
Κώστα Σημίτη που μας θωράκισε με τη γερμανική πανοπλία, πλην της περίπτωσης αν
ήξερε από τότε πως δεν υπάρχει λύση και απλά μας αιχμαλώτισε.
Ακόμα και με όλα τα παραπάνω
όμως ο Κώστας Σημίτης θα μπορούσε να αμφισβητηθεί ως η κυρίαρχη μορφή της ελληνικής
πολιτικής σκηνής ίσως με την εξαίρεση του Ιωάννη Καποδίστρια που θεμελίωσε τη
χώρα μας μετά από χιλιάδες χρόνια ανυπαρξίας με την εγγύηση ασφαλώς της
οικογένειας Ρότσιλντ, που τόσο ύπουλα
συνάντησε ο νυν Πρωθυπουργός μας Αλέξης Τσίπρας πρόσφατα εις Παρισίους
ως εθνικό σωτήρα. Ο Κώστας Σημίτης δεν υπήρξε Εθνάρχης, δεν υπήρξε γητευτής του
λαού, δεν υπήρξε ο δικτάτορας που ένωσε το λαό, δεν υπήρξε ένας ισάξιος των
ισχυρών συνομιλητής, δεν κυβέρνησε επί δεκαετίες στη Χαριλάου Τρικούπη.
Το μείζον και ασύλληπτο όμως
της πολιτικής και εθνικής συνεισφοράς του Κώστα Σημίτη κατά την ενάσκηση της
απόλυτης εξουσίας του υπήρξε το σφιχταγκάλιασμα της Ελλάδας και το άνοιγμα των
θυρών της διάπλατα στην Ενωμένη Γερμανία του 21ου αιώνα, στο σύγχρονο Ράιχ, που
διέγραψε με μία κοντυλιά το αντίτιμο των Συμμάχων του τελευταίου παγκοσμίου
Πολέμου που μέχρι τότε μας καταβαλλόταν με σεβασμό, προσδένοντας το ελληνικό
προτεκτοράτο στη γερμανική ιδεολογία του Μπίσμαρκ. Τα υπόλοιπα στη συνέχεια
μέχρι τις ημέρες μας ήταν διαδικαστικές προετοιμασίες ενός εκτελεστικού
αποσπάσματος στο οποίο, όπως σύντομα θα φανεί, ίσως και το 2018, αν θα στηθεί η
Ελλάδα ή αν υπάρχει λύση σωτηρίας.
Οι αποικίες παραδοσιακά
έχουν τρεις τρόπους διαχείρισης. Ο πρώτος και πιο ασύμφορος είναι η κατάκτηση. Ό,τι
συνέβη το 1941-45 από τους γονείς και εγγονούς των σημερινών Γερμανών όπου η
διατήρηση και απομύζηση της Ελλάδας απαιτούσε στρατεύματα, αντιμετώπισε αντιστασιακή
φθορά και τελικά απέτυχε παγκόσμια. Ακόμα και σήμερα αναζητούνται τα λάφυρα της
τότε εθνικής λεηλασίας χωρίς όμως ασφαλώς να υπάρχουν οι έλληνες ηγέτες να τα διεκδικήσουν
με το σωστό τρόπο. Ο δεύτερος και ο κατά κόρον προσφιλής τρόπος των ισχυρών
τρόπων είναι η δωροδοκία των αποίκων, η γνωστή μας μίζα που ρέει ακόμα και στις
μέρες μας με όλες τις μορφές της στο κοινωνικό και πολιτικό μας γίγνεσθαι και
γελοίως καταδικάζεται στην "energa
Βουλή"
μας. Στον επερχόμενο, επί ανάληψης της εξουσίας από τον Κώστα Σημίτη, αιώνα της
ψηφιοποίησης η γερμανική SIEMENS
και
η μίζα της έγινε το τρένο κατάκτησης και άσκησης της γερμανικής αποικιοκρατικής
της εξουσίας. Μέχρι τις ημέρες μας δημιούργησε μία κάστα εξουσίας που
αλλάζοντας πολιτικά ενδύματα συνεχίζει να απολαμβάνει την προστασία των
κατακτητών με ένα μικρό επιμίσθιο ξεπουλήματος της χώρας, επισκεπτόμενη όποτε
απαιτείται τη μητρόπολη για οδηγίες διαχείρισης του ελληνικού λαού και των
γερμανικών κατακτήσεων.
Τηλεπικοινωνίες, αεροδρόμια,
άρματα, πληροφοριακά συστήματα και εν τέλει οι ίδεις οι ζωές μας αλώθηκαν εις
το όνομα της γερμανικής σύγκλησης, μίας ανίερης συναλλαγής που ο φυγάς
Χριστοφοράκος και η κα Μέρκελ που τον υποθάλπει ακόμα γνωρίζουν καλύτερα από
όλους μας. Σε αυτή την εθνική μετάλλαξη ήρθε γρήγορα και η διακυβέρνηση του
Κώστα Καραμανλή με την ομόδοξη Ρωσία να εκχύσει και αυτή σε μία στρατηγική
συνεργασία το εθνικό της αυταρχισμό, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα
παγκόσμιο ζόμπι που συνεχίζει και σήμερα να διψά για αίμα ρουφώντας το μεδούλι
των αγέννητων εμβρύων της για να λιπάνει το τερατόμορφο κορμί της.
Ο τρίτος τρόπος διαχείρισης
αποικιών αποτελεί η υιοθέτηση της ιδεολογίας του κατακτητή μέχρι την εξομοίωση
και ενσωμάτωσή τους. Απαιτεί χρόνο και κόπο, χαρακτηριστικά που είναι πλέον σε ανύπαρκτα
στις ελληνικές ψυχές. Οι ΗΠΑ με το σχέδιο Μάρσαλ και την εποχή του Ψυχρού Πολέμου
επιχείρησαν να το εφαρμόσουν χωρίς όμως να το ολοκληρώσουν, παραδίδοντας τη χώρα
στη γερμανική νομενκλατούρα με τα σημερινά αποτελέσματα. Ευτυχώς τουλάχιστον οι
Ελληνίδες πρόλαβαν να κάνουν ποδήλατο πριν μάθουν τα παιδιά μας ότι υπάρχουν
και άλλοι Έλληνες ιθαγενείς που κρύβουν το πρόσωπό τους και κολυμπάνε με τα
ρούχα γιατί απλά είναι γυναίκες υπηρετώντας τη γερμανική εσωτερική πολιτική που
αναζητά εργατικά χέρια.
Το μέλλον γαρ εγγύς και η
εθνική μας σύνταξη που παρέχεται πλέον σε κάθε νεογέννητο έχει αναμφισβήτητα τη
σφραγίδα του Κώστα Σημίτη μένοντας μόνο να δούμε αν αυτή θα εξομοιωθεί τελικά
με τη γερμανική ή την αλβανική τις
επόμενες δεκαετίες, κατατάσσοντας τον Κώστα Σημίτη, με τον αδελφικό εξέχοντα
ινστρούχτορα του στη Γερμανία, ανάλογα ως τον μεγαλύτερο πολιτικό ήρωα του
αιώνα μας. Ή στην απέναντι όχθη του Βόλγα μαζί με την Όλγα;
Προσεχώς
Οι αυτοκρατορικές αυλές της
Ευρώπης, οι Έλληνες διοικητές τους και ο σύγχρονος ελληνικός σκοταδισμός. Η
επόμενη ημέρα;
