Στην αρχή έφταιγε ο ΓΑΠ, μετά ο Σαμαράς και στο τέλος οι Τσίπρας
Καμένος. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε. Μία κοινωνία δομημένη όπως τα ομόλογα του
Κώστα Καραμανλή, οι μετοχές του Κώστα Σημίτη, τα εξοπλιστικά του Άκη και οι
κλαδικές του Ανδρέα αναζητεί "τις πταίει", αρνούμενη να κοιτάξει στον καθρέπτη
της ιστορίας, να ξεφύγει του θηριοδαμαστή της που τη δαμάζει.
Μία χώρα σκλαβωμένη και παραδομένη στους δανειστές ξεπουλά
το έδαφός της, τους στρατώνες της, γεμάτη περηφάνια και κηρύττει τη σωτηρία
της αυτο-γελοιοποιούμενη διεθνώς. Ευτελίζοντας την Ελλάδα.
Η κοινωνία της ελάχιστης προσπάθειας, της ασέλγειας στα
νιάτα της, της εμπορευματοποίησης μεταναστών για δεκαετίες, των χαρτιών υγείας
του Παναμά, αναζητά τους λόγους της δυστυχίας της.
Η κοινωνία που τρώει τις σάρκες, χωρίς καμία συνείδηση, διαβάζει βιβλία γεμάτα μίζες και ηδονίζεται με το μαρτύριό της. Γεμάτη
σύνδρομα εξάρτησης με το θηριοδαμαστή της απελπισμένα ζητά να μαστιγώνεται αδιαφορώντας
για οτιδήποτε άλλο εκτός από το τομάρι της.
Χώρα χωρίς ήρωες, χωρίς αγάλματα, χωρίς πίστη, χωρίς
ελπίδα εκτελεί οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα. Αρνείται πεισματικά να αποκαλύψει την
Αμφίπολη, αρνείται να φυλάξει τα σύνορά της, αρνείται να πολεμήσει, αρνείται να
αλλάξει και ας χάνει.
Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση η Κυβέρνηση της χρόνια τώρα εκπροσωπεί
το λαό της που ζητά εκμετάλλευση, δωροληψία, μία έρπουσα ζωή. Κροκοδείλια
δάκρυα από τους μεσάζοντες της Μεταπολίτευσης, ιδιοκτήτες των χαρτιών υγείας
του Παναμά που μιλάνε για ανάπτυξη με οχυρά, επιχειρηματικότητα της κλίκας, κάνοντας και
τα παγκάκια να γελάνε.
Πόση προδοσία να αντέξει ένας τόπος. Πόση δυστυχία. Πόση
ταπείνωση. Πολιτικές πρωτοβουλίες εκφυλίζονται με τη γένεσή
τους, πνίγονται στο σκοτάδι. Το ίδιο ανεξέλεγκτες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες,
πνευματικές εκλάμψεις και ηθικά παραδείγματα ζωής.
Δεμένη η Νέα Δημοκρατία, ξεψυχισμένο το ΠΑΣΟΚ, σαλεμένος ο
ΣΥΡΙΖΑ, κυκλοθυμικοί οι ΑΝΕΛ, ρηχό το Ποτάμι, κατηγορούμενη η Αυγή, εξω-κοσμικό
το ΚΚΕ και αλλοπρόσαλλη η Ένωση. Μία κοινωνία όμηρος στο δίκτυο, χαμένη. Μία δημοκρατία
σαλεμένη.
Η Ελλάδα ξεψυχά μετά από 40 χρόνια αφελληνισμού, μία κοινωνία
προσκυνημένη στον αφέντη της αναζητά απεγνωσμένα να καθαρίζει τα σκαλιά της
αυλής της. Ποια, η ίδια Ελλάδα που κάποτε σήκωσε το ανάστημά της στο φασισμό
στις κορφές της Πίνδου, φοβάται τώρα να πολεμήσει για τη ζωή της. Φοβάται να μιλήσει.
Ο πόλεμος θέλει άντρες και ο θηριοδαμαστής μας φρόντισε 40
χρόνια τώρα να κάνει τους άντρες ραγιάδες, φοβισμένους και αλλοπρόσαλλους, κακέκτυπα
του εαυτού τους, σκασμένα κρατικοδίαιτα στρατιωτάκια...
