Που είναι εκείνες οι ιστορικές ημέρες που οι αγανακτισμένοι, εξ αιτίας των επώδυνων μέτρων διαμαρτυρόντουσαν στο Σύνταγμα;
Που είναι εκείνες οι ιστορικές ημέρες που η «αυθόρμητη» λαϊκή αγανάκτηση χτυπούσε κόκκινο;
Θυμόμαστε εκείνες τις ημέρες της λαϊκής εξέγερσης, έως και ρομαντικά, όχι γιατί ο Ελληνικός λαός είχε ξεσηκωθεί ενάντια στη χούντα του Μνημονίου, αλλά γιατί η Ελλάδα βρισκόταν στον «παράδεισο» σε σχέση με αυτό που βιώνει σήμερα.
Βέβαια οι αγανακτισμένοι δεν είχαν μέτρο σύγκρισης τότε. Θεωρούσαν πως αυτό που είχε συμβεί το 2011 ήταν η καταστροφή σε σχέση με αυτό που τους είχαν υποσχεθεί το 2009 και με αυτό που ζούσαν το ένδοξο 2004 των Ολυμπιακών Αγώνων και του Euro.
Αλλά το εντυπωσιακό είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δύο εβδομάδες πριν τη χρεοκοπία και ουδείς αγανακτεί... !!! Κανένα λαϊκό κίνημα δεν παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου και τη ροή των τραγικών εξελίξεων.
Κανείς δεν διαμαρτύρεται για τη διαφαινόμενη χρεοκοπία.
Το αντίθετο ... ακραίες φωνές πιέζουν για «υποστηρικτικές» προς την κυβέρνηση διαδηλώσεις, να μην υποκύψει στους δανειστές με τους όρους που θεωρούν αυτοί πως μία κυβέρνηση υποκύπτει. Και ποια είναι τα ζητήματα για τα οποία γίνεται λόγος; Μα φυσικά οι απολαβές των μισθωτών και συνταξιούχων του δημόσιου τομέα.
Είναι προφανές πως η ασφυξία της Ελλάδας τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, οφείλεται και στα προνόμια των «πελατών» του Δημοσίου. Αυτών που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Εξυπακούεται πως οι αγανακτισμένοι ήταν όλοι.. Δημόσιοι υπάλληλοι. Εξυπακούεται πως οι δήθεν αγανακτισμένοι για την Ελλάδα ήταν αγανακτισμένοι για την πάρτη τους και τίποτα δεν τους ενδιέφερε για τους 1.500.000 ανέργους του ιδιωτικού τομέα και τις εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο. Εξυπακούεται πως όλοι αυτοί που τα έσπαγαν έξω από το Σύνταγμα, σήμερα έχουν λουφάξει, γιατί η εμπλοκή της χώρας γίνεται για χάρη των ψήφων τους.
Δεν είναι διχαστική αυτή η σκέψη. Είναι απλά η συλλογική ευθύνη, γιατί πώς θα πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι όταν ο ιδιωτικός τομέας στραγγαλίζεται; Με τον αγώνα που κάνει η αριστερή κυβέρνηση για δανεικά χωρίς υποχρεώσεις; Με τις παράλληλες προσλήψεις Κατρούγκαλου;
Ως πότε ο ιδιωτικός τομέας η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, θα λεηλατείται προς όφελος του συνδικαλισμού και των πελατών της εκάστοτε ηγεσίας;
ΘΑ έπρεπε να βγουν οι Δημόσιοι υπάλληλοι και τώρα στους δρόμους! και να απαιτήσουν από την κυβέρνηση των 100 συνιστωσών να κυβερνήσει και να πράξει τα εθνικά σωστά, γιατί αν σήμερα δεν τους ενδιαφέρει για τη στάση πληρωμών του κράτους προς τον ιδιωτικό τομέα, σε 15 ημέρες θα πάθουν ΣΟΚ, όταν αντιληφθούν πως αντί για 50 ευρώ θα τους έχουν κοπεί 600, λόγω πτώχευσης.
Και τότε θα είναι αργά... γιατί ο ιδιωτικός τομέας είναι αγωνιστής και κάπως θα επιβιώσει... ενώ ο δημόσιος υπάλληλος ή ο συνταξιούχος πολύ δύσκολα θα τα καταφέρει.
Ας ξαναμαζευτούν οι «αγανακτισμένοι» του Δημοσίου και ας αγωνιστούν να μην πεθάνει η Ελλάδα, να μην πεθάνει η μικρομεσαία επιχείρηση, που τους εξασφαλίζει μέσω της αβάσταχτης φορολόγησής της, το ΣΙΓΟΥΡΟ εισόδημα.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι πρακτικό: όταν οι υπάλληλοι του Δημοσίου και οι συνταξιούχοι, τον Ιούνιο δεν θα πάρουν ΤΙΠΟΤΑ!! ως αποτέλεσμα της έντιμης διαπραγμάτευσης ΣΥΡΙΖΑ, θα ξαναστήσουν κρεμάλες για τους υπαίτιους;;
Γιατί αν το 2011 έστηναν κρεμάλες για περικοπές, ...το 2015 που θα λάβουν το απόλυτο τίποτα... μάλλον οι κρεμάλες θα φαντάζουν λίγες.
Επαμεινώνδας Στεργιόπουλος
www.tokentro.gr
