Twitter@EmOikonomidis
Οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τη σημερινή και την επόμενη Κυριακή, είναι σημειολογικά οι πρώτες εκλογές της επόμενης Ελλάδας.
Οι εκλογές στο μεταίχμιο της μετάβασης από την Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, στην Ελλάδα που επιστρέφει, διεκδικεί το δικαίωμά της στην εθνική και ατομική ευδαιμονία, στην Ελλάδα που έπαθε και… ας ελπίζουμε ότι έμαθε από τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες του παρελθόντος.
Στο πλαίσιο αυτό, το βασικό ζητούμενο αυτών των εκλογών είναι η συμμετοχή. Πόσοι θα πάρουν την απόφαση να εγκαταλείψουν την επιλογή αποστασιοποίησης από τα κοινά, που τους χαρακτήρισε τα προηγούμενα χρόνια, και θα φτάσουν στην κάλπη, ώστε να τοποθετηθούν με την ψήφο τους, θετικά ή αρνητικά, για το μέλλον του τόπου, αποτιμώντας φυσικά το παρόν, και χωρίς σε καμία περίπτωση να ξεχνούν το χθες.
Από τις εθνικές εκλογές του 2009 και μετά, μια σιωπηλή πλειοψηφία μετριοπαθών πολιτών φαίνεται να έχει επιλέξει την άρνηση. Συνειδητά, και όχι ως στιγμιαία αντίδραση ή κορύφωση πείσματος. Με αποτέλεσμα, να αφήνουν χώρο και… ρόλο, στη μειοψηφία των άκρων και του λαϊκισμού, που οικοδόμησε το 2012 μια Βουλή ανεπαρκών και αδύναμων να συντονιστούν με την εθνική συγκυρία και τις καινούριες εθνικές προτεραιότητες.
Το δεύτερο μεγάλο στοίχημα των εκλογών αυτών, αφορά τους δημοσκόπους. Στην Ελλάδα που επί δεκαετίες έζησε τον μύθο της, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και ο καθένας, ατομικά, για τον εαυτό του, οι δημοσκοπήσεις εξελίχτηκαν σε εργαλείο ουσιαστικής πολιτικής χειραγώγησης της εκλογικής συμπεριφοράς. Δεν κατέγραφαν απλώς τις τάσεις. Διαμόρφωναν… τις επόμενες.
Στις φετινές εκλογές, οι δημοσκόποι βιώνουν έναν… τρόμο, που δεν ομολογούν ευθέως. Η εθνική μελαγχολιά που σκόρπισε στην ελληνική κοινωνία η 4ετης περίοδος του Μνημονίου, έχει συσσωρεύσει οργή, που κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος προς ποιά κατεύθυνση θα διοχετευτεί.
Οι δε μετρήσεις, αδυνατούν να καταγράψουν με αξιοπιστία το κλίμα, όχι μόνο επειδή εκείνοι οι οποίοι δέχονται να συμμετάσχουν ως ερωτώμενοι στο δείγμα, είναι λιγότεροι από κάθε άλλη φορά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, αλλά και καθώς όσοι απαντούν στους δημοσκόπους, μένουν στο τηλέφωνο… ελάχιστα λεπτά, με αποτέλεσμα να μην εφικτή η επιστημονικά ορθολογική απόπειρα διάγνωσης της πραγματικής εκλογικής συμπεριφοράς τους.
Αν λοιπόν τα αποτελέσματα της κάλπης, για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκθέσουν ανεπανόρθωτα τους δημοσκόπους, όπως συνέβη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις με τις προβλέψεις των exit polls, το συστημικό πλήγμα θα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορεί να προβλέψει κανείς.
Και η επόμενη Ελλάδα, για την οποία χαράμισε το προσωπικό πολιτικό απόθεμά του ο Αντώνης Σαμαράς τα προηγούμενα χρόνια, για να φρενάρει τον λαϊκισμό και να σταματήσει τα άκρα, θα παραδοθεί στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό.
ysterografa.gr
Οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τη σημερινή και την επόμενη Κυριακή, είναι σημειολογικά οι πρώτες εκλογές της επόμενης Ελλάδας.
Οι εκλογές στο μεταίχμιο της μετάβασης από την Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, στην Ελλάδα που επιστρέφει, διεκδικεί το δικαίωμά της στην εθνική και ατομική ευδαιμονία, στην Ελλάδα που έπαθε και… ας ελπίζουμε ότι έμαθε από τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες του παρελθόντος.
Στο πλαίσιο αυτό, το βασικό ζητούμενο αυτών των εκλογών είναι η συμμετοχή. Πόσοι θα πάρουν την απόφαση να εγκαταλείψουν την επιλογή αποστασιοποίησης από τα κοινά, που τους χαρακτήρισε τα προηγούμενα χρόνια, και θα φτάσουν στην κάλπη, ώστε να τοποθετηθούν με την ψήφο τους, θετικά ή αρνητικά, για το μέλλον του τόπου, αποτιμώντας φυσικά το παρόν, και χωρίς σε καμία περίπτωση να ξεχνούν το χθες.
Από τις εθνικές εκλογές του 2009 και μετά, μια σιωπηλή πλειοψηφία μετριοπαθών πολιτών φαίνεται να έχει επιλέξει την άρνηση. Συνειδητά, και όχι ως στιγμιαία αντίδραση ή κορύφωση πείσματος. Με αποτέλεσμα, να αφήνουν χώρο και… ρόλο, στη μειοψηφία των άκρων και του λαϊκισμού, που οικοδόμησε το 2012 μια Βουλή ανεπαρκών και αδύναμων να συντονιστούν με την εθνική συγκυρία και τις καινούριες εθνικές προτεραιότητες.
Το δεύτερο μεγάλο στοίχημα των εκλογών αυτών, αφορά τους δημοσκόπους. Στην Ελλάδα που επί δεκαετίες έζησε τον μύθο της, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και ο καθένας, ατομικά, για τον εαυτό του, οι δημοσκοπήσεις εξελίχτηκαν σε εργαλείο ουσιαστικής πολιτικής χειραγώγησης της εκλογικής συμπεριφοράς. Δεν κατέγραφαν απλώς τις τάσεις. Διαμόρφωναν… τις επόμενες.
Στις φετινές εκλογές, οι δημοσκόποι βιώνουν έναν… τρόμο, που δεν ομολογούν ευθέως. Η εθνική μελαγχολιά που σκόρπισε στην ελληνική κοινωνία η 4ετης περίοδος του Μνημονίου, έχει συσσωρεύσει οργή, που κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος προς ποιά κατεύθυνση θα διοχετευτεί.
Οι δε μετρήσεις, αδυνατούν να καταγράψουν με αξιοπιστία το κλίμα, όχι μόνο επειδή εκείνοι οι οποίοι δέχονται να συμμετάσχουν ως ερωτώμενοι στο δείγμα, είναι λιγότεροι από κάθε άλλη φορά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, αλλά και καθώς όσοι απαντούν στους δημοσκόπους, μένουν στο τηλέφωνο… ελάχιστα λεπτά, με αποτέλεσμα να μην εφικτή η επιστημονικά ορθολογική απόπειρα διάγνωσης της πραγματικής εκλογικής συμπεριφοράς τους.
Αν λοιπόν τα αποτελέσματα της κάλπης, για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκθέσουν ανεπανόρθωτα τους δημοσκόπους, όπως συνέβη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις με τις προβλέψεις των exit polls, το συστημικό πλήγμα θα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορεί να προβλέψει κανείς.
Και η επόμενη Ελλάδα, για την οποία χαράμισε το προσωπικό πολιτικό απόθεμά του ο Αντώνης Σαμαράς τα προηγούμενα χρόνια, για να φρενάρει τον λαϊκισμό και να σταματήσει τα άκρα, θα παραδοθεί στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό.
ysterografa.gr
