Twitter@EmOikonomidis
Στην περίπτωση του Κώστα Σημίτη, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό να κοντοσταθεί, να θυμηθεί και να ζυγίσει. Ο πρώην πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που οικοδόμησε την πολιτική υστεροφημία του στη βάση της αξιακής διάκρισης ανάμεσα στον ίδιο και το… υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας τον εαυτό του ως κάτι διαφορετικό από τον Ανδρέα Παπανδρέου, και επιχειρώντας να εμφανιστεί ως ο φυσικός εκφραστής των μεσαίων στρωμάτων και των μετριοπαθών πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων και ιδεολογικής αφετηρίας, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να σεργιανίζει στον δημόσιο βίο.
Τόσο μέσω των δικών του ανθρώπων, είτε πρόκειται για πολιτικούς σαν τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και την Άννα Διαμαντοπούλου που αμφότεροι επεδίωξαν να παρουσιαστούν ως οι συνεχιστές του ρεύματος του “εκσυγχρονισμού”, είτε μέσω πρωτοβουλιών… “58″ ή και περισσότερων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, είτε φυσικά μέσω κινήσεων όπως το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, έστω κι αν ο τελευταίος σπεύδει να αποκηρύξει τον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κώστας Σημίτης μοιάζει να είναι… παντού. Μια διαπιστωτική πραγματικότητα που εν πολλοίς εξηγεί και την επίμονη τάση της ελληνικής κοινωνίας να μην αποχωρίζεται παθογένειες που διέβρωσαν τον εθνικό ιστό. Για τους οπαδούς και υποστηρικτές του, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο πρωθυπουργός του “νοικοκυρέματος”, σε ένα… λογιστικό πλαίσιο διαχείρισης της εξουσίας, σαν και αυτό που προβάλλει ως επίτευγμα θητείας ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης.
Για τους υπόλοιπους, συντριπτικά περισσότερους, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο πρωθυπουργός που άνοιξε την πόρτα και διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για την εθνική κρίση των τελευταίων ετών, και τη συστημική χρεοκοπία της Ελλάδας.
Σήμερα, με άρθρο του στο “Έθνος της Κυριακής”, ο πολιτικός που διατηρεί τα πνευματικά δικαιώματα της αποστροφής περί “ισχυρής Ελλάδας”, ομολογεί ότι η πατρίδα μας δεν είναι… τόσο ισχυρή. Θέτει ως εκλογικό διακύβευμα τον ρεαλισμό, και την αναζήτηση των πατημάτων της χώρας μετά το Μνημόνιο, και προσεγγίζει τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών από τη δική του, κριτικά αυστηρή σκοπιά.
Ο λόγος του Κώστα Σημίτη δεν υπήρξε ποτέ αδιάφορος. Ειδικά επειδή σχεδόν κάθε περπατησιά του στον δημόσιο βίο είχε υποστηρικτικές δράσεις “εκτός πλαισίου”, που διευκόλυναν τον σχεδιασμό του, και τη διάχυση των μηνυμάτων του.
Αποτελεί ωστόσο άξιο επισήμανσης το γεγονός ότι η Ελλάδα που παλεύει να βγει από την κρίση, εξακολουθεί να ακούει αφηγήσεις ορισμένων εκ των κεντρικών “πρωταγωνιστών” του εθνικού δράματος και αδιεξόδου. Λες και η ανακυττάρωση της εθνικής διαδρομής είναι… μακέτο.
ysterografa.gr
Στην περίπτωση του Κώστα Σημίτη, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό να κοντοσταθεί, να θυμηθεί και να ζυγίσει. Ο πρώην πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που οικοδόμησε την πολιτική υστεροφημία του στη βάση της αξιακής διάκρισης ανάμεσα στον ίδιο και το… υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας τον εαυτό του ως κάτι διαφορετικό από τον Ανδρέα Παπανδρέου, και επιχειρώντας να εμφανιστεί ως ο φυσικός εκφραστής των μεσαίων στρωμάτων και των μετριοπαθών πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων και ιδεολογικής αφετηρίας, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να σεργιανίζει στον δημόσιο βίο.
Τόσο μέσω των δικών του ανθρώπων, είτε πρόκειται για πολιτικούς σαν τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και την Άννα Διαμαντοπούλου που αμφότεροι επεδίωξαν να παρουσιαστούν ως οι συνεχιστές του ρεύματος του “εκσυγχρονισμού”, είτε μέσω πρωτοβουλιών… “58″ ή και περισσότερων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, είτε φυσικά μέσω κινήσεων όπως το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, έστω κι αν ο τελευταίος σπεύδει να αποκηρύξει τον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κώστας Σημίτης μοιάζει να είναι… παντού. Μια διαπιστωτική πραγματικότητα που εν πολλοίς εξηγεί και την επίμονη τάση της ελληνικής κοινωνίας να μην αποχωρίζεται παθογένειες που διέβρωσαν τον εθνικό ιστό. Για τους οπαδούς και υποστηρικτές του, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο πρωθυπουργός του “νοικοκυρέματος”, σε ένα… λογιστικό πλαίσιο διαχείρισης της εξουσίας, σαν και αυτό που προβάλλει ως επίτευγμα θητείας ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης.
Για τους υπόλοιπους, συντριπτικά περισσότερους, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο πρωθυπουργός που άνοιξε την πόρτα και διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για την εθνική κρίση των τελευταίων ετών, και τη συστημική χρεοκοπία της Ελλάδας.
Σήμερα, με άρθρο του στο “Έθνος της Κυριακής”, ο πολιτικός που διατηρεί τα πνευματικά δικαιώματα της αποστροφής περί “ισχυρής Ελλάδας”, ομολογεί ότι η πατρίδα μας δεν είναι… τόσο ισχυρή. Θέτει ως εκλογικό διακύβευμα τον ρεαλισμό, και την αναζήτηση των πατημάτων της χώρας μετά το Μνημόνιο, και προσεγγίζει τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών από τη δική του, κριτικά αυστηρή σκοπιά.
Ο λόγος του Κώστα Σημίτη δεν υπήρξε ποτέ αδιάφορος. Ειδικά επειδή σχεδόν κάθε περπατησιά του στον δημόσιο βίο είχε υποστηρικτικές δράσεις “εκτός πλαισίου”, που διευκόλυναν τον σχεδιασμό του, και τη διάχυση των μηνυμάτων του.
Αποτελεί ωστόσο άξιο επισήμανσης το γεγονός ότι η Ελλάδα που παλεύει να βγει από την κρίση, εξακολουθεί να ακούει αφηγήσεις ορισμένων εκ των κεντρικών “πρωταγωνιστών” του εθνικού δράματος και αδιεξόδου. Λες και η ανακυττάρωση της εθνικής διαδρομής είναι… μακέτο.
ysterografa.gr
