Twitter@EmOikonomidis
Η ανησυχία, πολύ περισσότερο ο φόβος, είναι το κυρίαρχο επί των συναισθημάτων που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος, με υποσυνείδητη αφετηρία, ελατήρια και φυσικά αντοχές. Κινητροδοτεί ή “παγώνει” δράσεις, σε κάθε περίπτωση ωστόσο ταράζει τα, σε συστημική… μακαριότητα, λιμνάζοντα νερά.
Στην απέναντι όχθη συναντάει κανείς την ελπίδα. Θα μπορούσε να είναι το αντίπαλο δέος του φόβου, ουσιαστικά ωστόσο αποτελεί το βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης προόδου. Χωρίς την προσδοκία του καλύτερου, κανένας δεν θα πείσει τον εαυτό του να σηκωθεί από τον καναπέ, να κοιτάξει καλά γύρω του, να αναζητήσει απαντήσεις, και στη συνέχεια να εφαρμόσει στην πράξη και την καθημερινότητά του τις απαντήσεις αυτές.
Σε πολιτικό επίπεδο, στην Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, το 2014 είναι η χρονιά της μεγάλης αλλαγής. Δέκα χρόνια μετά το 2004 και την πολιτική αλλαγή που έφερε στον τόπο ο ερχομός του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, μετά από… γενιές του συστήματος ΠΑΣΟΚ, καθώς και το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι της εθνικής αφύπνισης και (περίπου) συναισθηματικής ευδαιμονίας, στον απόηχο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, και φυσικά της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, η Ελλάδα διψάει για μια καινούρια εθνική επανεκκίνηση.
Στον επίλογο ενός Μνημονίου που ακόμη και οι συντάκτες του παραδέχονται πλέον ότι μονάχα επιδείνωση των στρεβλώσεων προκάλεσε, αντί να θεραπεύσει μια γονιδιακά παραστρατημένη κοινωνία, η Ελλάδα προσδοκά σε photo opportunities με ιστορίες επιτυχίας. Από την Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση το πρώτο εξάμηνο του 2014, στην έξοδο στις αγορές το δεύτερο εξάμηνο του έτους που φτάνει καλπάζοντας. Και από εκεί, στην ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, άρα της εθνικής αυτοδιάθεσης, άρα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Αυτό είναι το πλαίσιο. Και επειδή στις Δημοκρατίες τα πλαίσια έχουν πολιτικό αποτύπωμα, αυτό είναι το διακύβευμα των επόμενων εθνικών εκλογών, που θα λειτουργήσουν ως γέφυρα για την “επόμενη Ελλάδα”.
Για όσους… κατάλαβαν, το πλαίσιο αυτό το έθεσε ο Αντώνης Σαμαράς με το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. Και ως ο πρωθυπουργός που αυτοπροσδιορίστηκε ως το σημείο καμπής, ώστε να μπορέσουν οι επόμενοι να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες, μάλλον έχει πολλαπλούς λόγους να διεκδικεί την πατρότητα. Και την επιβράβευση από μια κοινωνία που κόντεψε να χαθεί. Αλλά δεν χάθηκε…
Η ανησυχία, πολύ περισσότερο ο φόβος, είναι το κυρίαρχο επί των συναισθημάτων που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος, με υποσυνείδητη αφετηρία, ελατήρια και φυσικά αντοχές. Κινητροδοτεί ή “παγώνει” δράσεις, σε κάθε περίπτωση ωστόσο ταράζει τα, σε συστημική… μακαριότητα, λιμνάζοντα νερά.
Στην απέναντι όχθη συναντάει κανείς την ελπίδα. Θα μπορούσε να είναι το αντίπαλο δέος του φόβου, ουσιαστικά ωστόσο αποτελεί το βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης προόδου. Χωρίς την προσδοκία του καλύτερου, κανένας δεν θα πείσει τον εαυτό του να σηκωθεί από τον καναπέ, να κοιτάξει καλά γύρω του, να αναζητήσει απαντήσεις, και στη συνέχεια να εφαρμόσει στην πράξη και την καθημερινότητά του τις απαντήσεις αυτές.
Σε πολιτικό επίπεδο, στην Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, το 2014 είναι η χρονιά της μεγάλης αλλαγής. Δέκα χρόνια μετά το 2004 και την πολιτική αλλαγή που έφερε στον τόπο ο ερχομός του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, μετά από… γενιές του συστήματος ΠΑΣΟΚ, καθώς και το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι της εθνικής αφύπνισης και (περίπου) συναισθηματικής ευδαιμονίας, στον απόηχο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, και φυσικά της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, η Ελλάδα διψάει για μια καινούρια εθνική επανεκκίνηση.
Στον επίλογο ενός Μνημονίου που ακόμη και οι συντάκτες του παραδέχονται πλέον ότι μονάχα επιδείνωση των στρεβλώσεων προκάλεσε, αντί να θεραπεύσει μια γονιδιακά παραστρατημένη κοινωνία, η Ελλάδα προσδοκά σε photo opportunities με ιστορίες επιτυχίας. Από την Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση το πρώτο εξάμηνο του 2014, στην έξοδο στις αγορές το δεύτερο εξάμηνο του έτους που φτάνει καλπάζοντας. Και από εκεί, στην ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας, άρα της εθνικής αυτοδιάθεσης, άρα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Αυτό είναι το πλαίσιο. Και επειδή στις Δημοκρατίες τα πλαίσια έχουν πολιτικό αποτύπωμα, αυτό είναι το διακύβευμα των επόμενων εθνικών εκλογών, που θα λειτουργήσουν ως γέφυρα για την “επόμενη Ελλάδα”.
Για όσους… κατάλαβαν, το πλαίσιο αυτό το έθεσε ο Αντώνης Σαμαράς με το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. Και ως ο πρωθυπουργός που αυτοπροσδιορίστηκε ως το σημείο καμπής, ώστε να μπορέσουν οι επόμενοι να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες, μάλλον έχει πολλαπλούς λόγους να διεκδικεί την πατρότητα. Και την επιβράβευση από μια κοινωνία που κόντεψε να χαθεί. Αλλά δεν χάθηκε…
