H 6η Μαϊου του 2012, υποτίθεται ότι θα έμενε στην Ιστορία της Γαλλίας, και ευρύτερα της Ευρώπης, ως η ημέρα της εκλογής ενός “κανονικού” πολιτικού στην ηγεσία της χώρας που γέννησε τη μεγαλύτερη Επανάσταση της ανθρωπότητας. Ως προφανής και αυτονόητη απάντηση στην άχρωμη πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας, της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Της Γερμανίας της λιτότητας και του ακρωτηριασμού της έννοιας της Ενωμένης Ευρώπης, σε επίπεδο αλληλεγγύης των λαών και επιδίωξης να εκπληρωθούν κοινά οράματα, για ένα αντίστοιχα κοινό μέλλον. Όπως το είχαν χαρτογραφήσει οι γεννήτορες της Ένωσης, επικαιροποιημένο φυσικά και μπολιασμένο με τα καινούρια δεδομένα της εποχής μας.
Με ποσοστό 51.64% έναντι 48,36% του Νικολά Σαρκοζί, ο “κ. Κανονικός” Φρανσουά Ολάντ λοιπόν, περνούσε την επομένη την είσοδο των Ηλυσίων Πεδίων ως οικοδεσπότης. Εκείνος, ένας διαρκής φιλοξενούμενος της γαλλικής πολιτικής, που είχε πάντοτε συμπληρωματικό ρόλο. Που κέρδισε το χρίσμα των Σοσιαλιστών λόγω του σκανδάλου Στρος-Καν, και μετά από μια ανίερη συμμαχία με την κατά πολύ ικανότερή του, Μαρτίν Ομπρί. Που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές, επειδή οι Γάλλοι ήθελαν να τιμωρήσουν τον Νικολά Σαρκοζί, και όχι φυσικά επειδή πίστεψαν στο όποιο όραμα του Ολάντ.
Έναν χρόνο μετά την εκλογή του, ο “κ. Κανονικός” αποδείχτηκε… “κ. Τίποτα”. Στα δικά του χέρια, η Γαλλία εξελίχτηκε σε άφωνη δευτεραγωνίστρια της σύγχρονης Ευρώπης, αδυνατώντας να ορθώσει αντίλογο στα σχέδια και τις πολιτικές της Γερμανίας. Αδυνατώντας να πείσει ότι η ηγεσία Ολάντ είναι επαρκώς αξιόπιστη, για να συγκροτήσει μια νέα “Αντάντ”, μια συμμαχία των χωρών του Νότου και των… αδυνάτων, απέναντι στο Βερολίνο και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ υπήρξε ένα ατύχημα για τη Γαλλία. Ένα ατύχημα για την Ευρώπη. Σε μια εποχή κατά την οποία η κρίση την οποία βιώνει η νέα μεγάλη πατρίδα μας, η Ευρώπη, είναι πρωτίστως κρίση πολιτικής ηγεσίας και… μεγεθών, η Γαλλία εγκλωβίστηκε στην ασθενική προσωπικότητα ενός συνηθισμένου πολιτικού.
Ένα ιστορικό οξύμωρο για τη χώρα που γέννησε τη Γαλλική Επανάσταση, και βοήθησε καθοριστικά στη διάχυση των μηνυμάτων και των ιδεωδών του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.
Η Γαλλία του Ολάντ βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο την άφησε ο Νικολά Σαρκοζί. Και το ίδιο συμβαίνει με την Ευρώπη. Το γεγονός ότι οι Γάλλοι κατάλαβαν νωρίς το λάθος τους, και αφιερώνουν στον Ολάντ τα ιστορικά χειρότερα ποσοστά αποδοχής και δημοφιλίας που είχε ποτέ ένας Γάλλος Πρόεδρος, μικρή σημασία έχει.
Το κακό έγινε. Επειδή οι Γάλλοι ψήφισαν αρνητικά (κατά του Σαρκοζί) και όχι θετικά (υπέρ μιας άλλης αφήγησης για το μέλλον). Επιβεβαιώνοντας ότι οι “κ. Κανονικοί”, είναι πιο κοντά στο να γίνουν “κ. Τίποτα”. Ό, τι δεν χρειάζεται δηλαδή η εποχή μας, για να ξεκολλήσει από το αβέβαιο παρόν, και να κάνει το άλμα προς το μέλλον.
Ρήξεις και αποφασιστικότητα. Όραμα, αρχές και ιδέες. Όχι στρογγυλά λόγια, όχι γλυκανάλατοι καθωσπρεπισμοί.
ysterografa.gr
Της Γερμανίας της λιτότητας και του ακρωτηριασμού της έννοιας της Ενωμένης Ευρώπης, σε επίπεδο αλληλεγγύης των λαών και επιδίωξης να εκπληρωθούν κοινά οράματα, για ένα αντίστοιχα κοινό μέλλον. Όπως το είχαν χαρτογραφήσει οι γεννήτορες της Ένωσης, επικαιροποιημένο φυσικά και μπολιασμένο με τα καινούρια δεδομένα της εποχής μας.
Με ποσοστό 51.64% έναντι 48,36% του Νικολά Σαρκοζί, ο “κ. Κανονικός” Φρανσουά Ολάντ λοιπόν, περνούσε την επομένη την είσοδο των Ηλυσίων Πεδίων ως οικοδεσπότης. Εκείνος, ένας διαρκής φιλοξενούμενος της γαλλικής πολιτικής, που είχε πάντοτε συμπληρωματικό ρόλο. Που κέρδισε το χρίσμα των Σοσιαλιστών λόγω του σκανδάλου Στρος-Καν, και μετά από μια ανίερη συμμαχία με την κατά πολύ ικανότερή του, Μαρτίν Ομπρί. Που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές, επειδή οι Γάλλοι ήθελαν να τιμωρήσουν τον Νικολά Σαρκοζί, και όχι φυσικά επειδή πίστεψαν στο όποιο όραμα του Ολάντ.
Έναν χρόνο μετά την εκλογή του, ο “κ. Κανονικός” αποδείχτηκε… “κ. Τίποτα”. Στα δικά του χέρια, η Γαλλία εξελίχτηκε σε άφωνη δευτεραγωνίστρια της σύγχρονης Ευρώπης, αδυνατώντας να ορθώσει αντίλογο στα σχέδια και τις πολιτικές της Γερμανίας. Αδυνατώντας να πείσει ότι η ηγεσία Ολάντ είναι επαρκώς αξιόπιστη, για να συγκροτήσει μια νέα “Αντάντ”, μια συμμαχία των χωρών του Νότου και των… αδυνάτων, απέναντι στο Βερολίνο και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ υπήρξε ένα ατύχημα για τη Γαλλία. Ένα ατύχημα για την Ευρώπη. Σε μια εποχή κατά την οποία η κρίση την οποία βιώνει η νέα μεγάλη πατρίδα μας, η Ευρώπη, είναι πρωτίστως κρίση πολιτικής ηγεσίας και… μεγεθών, η Γαλλία εγκλωβίστηκε στην ασθενική προσωπικότητα ενός συνηθισμένου πολιτικού.
Ένα ιστορικό οξύμωρο για τη χώρα που γέννησε τη Γαλλική Επανάσταση, και βοήθησε καθοριστικά στη διάχυση των μηνυμάτων και των ιδεωδών του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.
Η Γαλλία του Ολάντ βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο την άφησε ο Νικολά Σαρκοζί. Και το ίδιο συμβαίνει με την Ευρώπη. Το γεγονός ότι οι Γάλλοι κατάλαβαν νωρίς το λάθος τους, και αφιερώνουν στον Ολάντ τα ιστορικά χειρότερα ποσοστά αποδοχής και δημοφιλίας που είχε ποτέ ένας Γάλλος Πρόεδρος, μικρή σημασία έχει.
Το κακό έγινε. Επειδή οι Γάλλοι ψήφισαν αρνητικά (κατά του Σαρκοζί) και όχι θετικά (υπέρ μιας άλλης αφήγησης για το μέλλον). Επιβεβαιώνοντας ότι οι “κ. Κανονικοί”, είναι πιο κοντά στο να γίνουν “κ. Τίποτα”. Ό, τι δεν χρειάζεται δηλαδή η εποχή μας, για να ξεκολλήσει από το αβέβαιο παρόν, και να κάνει το άλμα προς το μέλλον.
Ρήξεις και αποφασιστικότητα. Όραμα, αρχές και ιδέες. Όχι στρογγυλά λόγια, όχι γλυκανάλατοι καθωσπρεπισμοί.
ysterografa.gr
