Η ύλη αυτού του τεύχους, καθώς και του επόμενου, θα είναι προσαρμοσμένη με τις επικείμενες Εθνικές εκλογές, καθώς με τις Δημοτικές και τις Περιφερειακές.
Η αλήθεια είναι ότι τα χωριά μας χάνονται, σβήνουν μέρα με τη μέρα. Και αν εξακολουθήσει η διαρροή και η ερήμωση αυτή, θα πάει σε μάκρος και θα είναι ο επιτάφιος θρήνος του χωριού με το χειρότερο σενάριο, την χωρίς ανάσταση….
Όταν χάνονται τα χωριά μας, μαζί τους χάνεται το υγιέστατο υλικό του έθνους, χάνεται ο στυλοβάτης της οικογένειας, της κοινωνίας, του έθνους, γιατί αποσύρουμε τα κοινωνικά και εθνικά μας φυλάκια, της προφυλακές της κοινωνίας και τους έθνους.
Σε μας λοιπόν τους ίδιους, σε μας που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε τούτες τις ραχούλες, που περπατήσαμε ξυπόλητοι και που η ανέχεια, η αστυφιλία, η μετανάστευση μας «έδιωξε» μακριά της, σε μας εξαρτάτε να κρατήσουμε «ζωντανά» τα χωριά μας και να μην καταντήσουν άλλα γηροκομεία και άλλα νεκροταφεία.
Μια επίσκεψή μας λοιπόν, όταν ο χρόνος και η δυνατότητα μας το επιτρέπει, να βάλουμε ένα κεραμίδι στο γερασμένο πατρικό «κονάκι», να φυτέψουμε ένα δενδράκι στον κήπο του σπιτιού, να κόψουμε τους βάτους που πάνε να «πνίξουν» το σπιτάκι μας, μια επίσκεψή μας εκεί , είναι σαν μια τονωτική ένεση στο χωριουδάκι και στην περιοχή μας γενικότερα.
Δεν θα το σώσουμε, είναι πια αργά, αλλά να το διατηρήσουμε ζωντανό!
