Ο Αύγουστος του θανάτου και της καταστροφής, 15 ολόκληρα χρόνια μετά, παραμένει για την Ηλεία μια μεγάλη, ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί. Και το “μαύρο” καλοκαίρι του 2007, δεν περνά, όσος καιρός και αν τρέξει. Είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος εκεί, σε εκείνες τις ώρες. Μια παύση τυλιγμένη στα πέπλα του θανάτου αλλά και στην αδυναμία των αρμοδίων να κάνουν αυτό που οφείλουν ώστε ο τόπος να “αναστηθεί”, να αναγεννηθεί ουσιαστικά, να ζήσει και πάλι. Μόνο η
φύση κατάφερε να κερδίσει το μαύρο. Το καλοκαίρι του 2007 μια σειρά από δασικές πυρκαγιές σε πολλούς νομούς της Ελλάδας είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 84 άνθρωποι και να καούν 1.500 σπίτια και περισσότερα από 268.834 εκτάρια γης, 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα και 60.000 ζώα. Η Ηλεία, πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα, 63 ψυχές χάθηκαν. Με μικρά ονόματα και επώνυμα.Ένα πύρινο μέτωπο κατέστρεψε τα πάντα από άκρη σε άκρη. Στις φλόγες το Γεράκι, η Κρέστενα, ο Γρύλλος, το Βρεστό, η Καλλιθέα, το Σαμικό, η Πλατιάνα. η Ανδρίτσαινα, το Κλινδιά, το Μουζάκι, το Γούμερο, το Φανάρι, η Πεύκη και πλειάδα μικρότερων οικισμών…
Και ο δήμος Ζαχάρως-Φιγαλείας που έμελλε να γραφτεί στην ιστορία ως ένα σύγχρονο ολοκαύτωμα που πέρα από τις τεράστιες καταστροφές, πήρε μαζί του και ανθρώπινες ζωές. Χωριά μαρτυρικά η Αρτέμιδα και η Μάκιστος, με την καταγραφή των θανάτων να ντύνει στα μαύρα σχεδόν όλα τα σπίτια.
