 |
| ΕΙΔΩΛΙΑ ΠΑΠΠΟΣΕΙΛΙΝΩΝ (3ος- 2ος π.Χ αι.), ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΙΤΣΑ, ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΙΚΥΩΝΟΣ. |
Γράφει η
ΣΩΤΗΡΙΑ Α. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΠΙΤΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ;
ΌΠΩΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΙ ΠΑΠΠΟΣΕΙΛΙΝΟΙ ΗΤΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ.
ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ KATOIKOI THΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ, ΟΠΩΣ ΕΙΧΑΝ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΟΡΟ; ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΝΑΙ!
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΙΚΥΩΝΑΣ ΗΤΑΝ ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ 14.500 ΘΕΑΤΩΝ, ΤΟ ΑΡΧΑΊΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ 18.000 ΘΕΑΤΩΝ, ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΙΓΕΙΡΑΣ 3.000 ΘΕΑΤΩΝ, ΤΟΥ ΆΡΓΟΥΣ 20.000 ΘΕΑΤΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΠΟΥ ΧΩΡΟΥΣΕ 13000 ΩΣ 14000 ΘΕΑΤΕΣ.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ...
(Απόσπασμα σχετικής εργασίας μου απο το Πανεπιστήμιο).
"Τό θέατρο και η φιλοσοφία υπήρξαν γέννημα της Αρχαίας Ελλάδας. Οι αυτοσχεδιασμοί της διονυσιακής λατρείας και ο διθύραμβος, στις αυλές των τυράννων Κλεισθένη της Σικυώνος και Περιάνδου της Κορίνθου, αποτέλεσαν το λίκνο του δράματος.
Στη συνέχεια γνωρίζει τη μεγαλύτερη αίγλη του στο πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον της Αθήνας του 5ου αιώνα. Ο πλούτος της πόλης και ο ελεύθερος αέρας της δημοκρατίας είναι στοιχεία που ευνοούν την ραγδαία εξέλιξη του.
Οι δραματικοί αγώνες καθιερώνονται ως κρατική υπόθεση και περιέχουν διαδικασίες οι οποίες δεν είναι παρά μία μικρογραφία εκείνων της συμμετοχικής δημοκρατίας. Οι πολίτες συμμετέχουν συλλογικά. Το θέατρο δεν αποτελεί απλά για αυτούς μια μορφή τέχνης με ψυχαγωγικό χαρακτήρα αλλά πολιτικό και παιδαγωγικό θεσμό ύψιστης σημασίας.
Το αρχαίο δράμα χάρη στο σφιχτό αγκαλιασμό του θεάτρου με την πόλη και τους θεσμούς της ακολουθεί το ρεύμα της εποχής και εκφράζει κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς κάτω από το πρίσμα των νέων ηθικών και κοσμοθεωρικών επιταγών.
Το θέατρο διαμορφώνει συνειδήσεις ενώ παράλληλα διαμορφώνεται από την συλλογική συνείδηση .
Το κύριο χαρακτηριστικό του αρχαίου δράματος είναι ο διάλογος «Ο θεσμοθετημένος διάλογος στο αρχαίο Άστυ, είτε αυτός διεξάγοταν στα Γυμναστήρια, είτε στα Δικαστήρια είτε στην Εκκλησία του Δήμου και τη Βουλή είτε στην Αγορά, στη Στοά και στους Περιπάτους, όπου αμιλλώνταν οι λόγοι των φιλοσόφων και των ρητόρων είτε στους δραματικούς αγώνες, τους μουσικούς κ.λ.π. ήταν η θεσμική, βεβαίως, κύρωση της άμεσης δημοκρατίας.» .
Ο προφορικός λόγος και η ανθρώπινη φωνή αποτέλεσε την βάση της κλασικής παιδείας . Οι δυνατές ερμηνείες των υποκριτών τα αριστοτεχνικά κείμενα, η περικάλυψη των πάντων από το θείο στοιχείο οδηγούν τον θεατή στη μέθεξη ενώ τον υποβάλλουν σε αισθητική και ηθική κάθαρση.
Στην αρχαία Ελλάδα, εν αρχή είναι ο λόγος, και λόγος είναι ο θεός και θεός είναι ο λόγος. Για τους Έλληνες το θέατρο αποτέλεσε το πεδίο όπου λόγος, θεός και άνθρωπος συναντήθηκαν και γεννήθηκε φώς."
ΣΩΤΗΡΙΑ Α. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
