Άρθρο του Ιωάννη Σάρλα
Χθες την νύχτα, κάποιοι απεκάλεσαν τον Μασούρα…Τουρκοφάγο, εξ’ αιτίας των δύο γκολ, που πέτυχε και της μίας ασίστ, που…σέρβιρε στον Τικίνιο, κατά την χθεσινή μεγαλειώδη εμφάνιση του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη, με αντίπαλο την Τουρκική Φενέρμπαχτσέ. Πρόκειται για δημοσιογραφικές υπερβολές, ούτως ώστε να εξάρουν το μέγεθος και την σημασία της νίκης σε ένα παιχνίδι, το οποίο είναι μεν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής, δεν παύει όμως να είναι παιχνίδι! Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ «Τουρκοφάγος» δεν ήταν άλλος, από τον Νικήτα Σταματελόπουλο, που άφησε την τελευταία του πνοή στον αγαπημένο μου Πειραιά, πεθαίνοντας τυφλός κι επαίτης, αφού πρώτα φυλακίστηκε από τον Όθωνα, (σαν τον θείο του τον Κολοκοτρώνη) επειδή ελάτρευε τον Καποδίστρια κι επειδή ανήκοντας στο Ρωσόφιλο κόμμα κατηγορήθηκε, ότι απεπειράθη να ανατρέψει τον Βαυαρό πρίγκιπα για να φέρει στην εξουσία, κάποιον…Ρώσο!
Για όσους δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί την ταυτότητα του ανδρός, πρόκειται για τον θρυλικό Νικηταρά, αυτόν τον τιτάνα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο οποίος ξεκλήρισε τους Τούρκους σε όσες μάχες συμμετείχε, ενώ πέρα από τα ηρωικά του ανδραγαθήματα στο πεδίο της μάχης, υπήρξε, από τους αγνότερους και τους πιο αδέκαστους ήρωες του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Ήταν ανιψιός του Κολοκοτρώνη, συγκεκριμένα η μητέρα του ήταν αδερφή του Γέρου του Μωριά. Αυτό αποτελούσε ευλογία και κατάρα μαζί, αφού όσοι φθονούσαν τον Κολοκοτρώνη, (για παράδειγμα ο…Ευρωπαϊστής Μαυροκορδάτος) αυτομάτως έπαιρνε η μπάλα και τον Νικηταρά! Ο τελευταίος υπήρξε ο μοναδικός Έλληνας οπλαρχηγός, εκ των συμμετεχόντων στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, όπου έλαβε απολύτως ΟΥΔΕΝΑ λάφυρο, από τον πλούτο της πόλης! Το μόνο, που πήρε ήταν ένα σταυρό κι ένα σπαθί, τα οποία απέστειλε στην γυναίκα του. Εν συνεχεία, το σπαθί κατέληξε στους Επαναστάτες της Ύδρας, παρόλα αυτά οι Υδραίοι του το γύρισαν πίσω, μαζί με μια επιστολή, που έγραφε: «Στρατηγέ μου, τούτο το σπαθί στα δικά μας χέρια δεν είναι τίποτα, αντίθετα στα δικά σου είναι μια πολεμική μηχανή!».
Το 1839 ο Νικηταράς φυλακίστηκε από τον Όθωνα με την κατηγορία, ότι συμμετείχε σε απόπειρα ανατροπής του τελευταίου. Όταν απεφυλακίσθη ήταν η σκιά του εαυτού του, σχεδόν τυφλός και με πολλά προβλήματα υγείας, ενώ βρήκε ως λιμάνι του το…μεγάλο λιμάνι του Ελληνικού κράτους, τον Πειραιά, αναγκαζόμενος να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή, έξω από την Εκκλησία της Ευαγγελίστριας διότι δεν του επαρκούσε η πενιχρή σύνταξη του υποστρατήγου! Μια τέτοια Παρασκευή απόβραδο, έτυχε να περνά από κει ο Ρώσος πρόξενος, ο οποίος και τον ανεγνώρισε..
-ΠΡΟΞ: Στρατηγέ μου, τί κάνετε εδώ καθήμενος στα σκαλάκια;;
-NIKH: Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου!
-ΠΡΟΞ: Μέσα στην μέση του δρόμου την απολαμβάνετε;; Γιατί δεν είστε σπίτι σας;; Μα τί κουρέλια είναι αυτά, που φοράτε;;
-NIKH: Η Ελλάς έχει μεριμνήσει και λαμβάνω μιαν αξιοπρεπή σύνταξη. Δεν έχω παράπονο…
Ο Ρώσος Πρόξενος κατάλαβε πολλά για την κατάσταση του Έλληνα ήρωα και φεύγοντας άφησε με τρόπο να του πέσει από την τσέπη του ένα σακουλάκι με νομίσματα. Ο Νικηταράς, έχοντας πολύ περιορισμένη όραση δεν είδε το πουγκί να πέφτει, άκουσε όμως τον ήχο, που έκαναν οι λίρες, καθώς έσκαγαν στον δρόμο.
-ΝΙΚΗ: Αγαπητέ μου, σας έπεσε αυτό. Πάρτε το..
-ΠΡΟΞ: Είστε σίγουρος;;
-ΝΙΚΗ: Απολύτως. Παρακαλώ να το δώσετε σε όποιον έχει ανάγκη. Εγώ, δόξα τω Θεώ και την πατρίδα, είμαι μια χαρά!
ΑΥΤΟΣ ήταν ο Νικηταράς! Μνημείο ανδρείας, ανιδιοτέλειας και ταπεινοφροσύνης! Γιατί η πατρίδα του φέρθηκε τοιουτοτρόπως;; Ποιοι τον κατήντησαν έτσι;; Οι πολιτικάντηδες της εποχής;; Τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων;; Οι ζηλόφθονοι και σπιούνοι συμπατριώτες του;; Χμ, η απάντηση είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ο Ελληνικός λαός με την παθογένεια του και την ανοχή, την οποίαν ενεφάνιζε (κι ακόμη εμφανίζει) σε τέτοιες καταστάσεις. Ο Ελληνικός λαός, που εκλέγει με την ψήφο του τους υπηρέτες του ξένου παράγοντα για να τον κυβερνήσουν, ενώ πετάει στα σκουπίδια τους ΗΡΩΕΣ, που τον απελευθέρωσαν! Τα χουν αυτά οι δημοκρατίες και μάλιστα εξ’ απαλών ονύχων! Θυμηθείτε τον Θεμιστοκλή, τον Αισχύλο, τον Αλκιβιάδη, τον Σωκράτη, τον Αριστείδη και τόσους άλλους…
Τα σέβη μου.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΡΛΑΣ
