Ο χωροταξικός σχεδιασμός, η πολιτική γης, συνολικότερα η έννοια της οργάνωσης του κοινωνικού χώρου είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με το πλαίσιο των σχέσεων παραγωγής στις οποίες κινούνται. Δεν αποτελούν κοινωνικά ουδέτερες τεχνοκρατικές διαδικασίες, αλλά στοχεύουν στην οργάνωση του χώρου σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιλογές της άρχουσας τάξης. Το πραγματικό
πρόβλημα δεν είναι το αν θα υπάρχει ή όχι κάποιος νομοθετημένος σχεδιασμός, αλλά το ποιος αποφασίζει, με ποια κριτήρια και σε όφελος ποιου, σχετικά με το χρόνο, το χώρο και τις προτεραιότητες χωροθέτησης σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.Στη μελέτη (ΣΜΠΕ) για την έγκριση του πολεοδομικού σχεδίου αναφέρεται: «Το ΓΠΣ σκοπεύει στη διαμόρφωση ενός μοντέλου ανάπτυξης που θα συμβαδίζει με τις αρχές της αειφορίας, με την προστασία και ανάδειξη του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος της Δημοτικής Ενότητας (πρώην Δήμος) Κορινθίων, καθώς και με την ενίσχυση της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής και της ανταγωνιστικότητας..»
Σε αυτό το σύστημα, τον καπιταλισμό όπου το κυρίαρχο είναι το κέρδος, ο χωροταξικός - πολεοδομικός σχεδιασμός εντάσσεται και αυτός όπως και οι υπόλοιποι σχεδιασμοί και υποτάσσεται, αντικειμενικά, στους νόμους της αγοράς και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι άρρηκτα δεμένος με την εμπορευματοποίηση της γης και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται και στα πλαίσια της ΕΕ. Όλες αυτές οι έννοιες, της ανάπτυξης, των προοπτικών για την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα, βασίστηκαν, πάνω στα σακατεμένα δικαιώματα των εργαζομένων, στο χτύπημα των σχέσεων εργασίας.
Για παράδειγμα και για να μιλήσουμε για την συγκεκριμένη μελέτη, που αναφέρει για την δημιουργία ΒΙΠΕ στον όμορο χώρο του πεδίου βολής, (άραγε τι είδους μεγάλες βιομηχανίες θα εγκατασταθούν;) ενώ το ΓΠΣ προβλέπει την δυνατότητα εγκατάστασης μεγάλων βιομηχανικών μονάδων (ως υποδοχέας εξυγίανσης!) δεν κάνει καν λόγο για την προστασία από Β.Α.Μ.Ε (Βιομηχανικά Ατυχήματα Μεγάλης Έκτασης – Οδηγία ΣΕΒΕΖΟ), για αντίστοιχους χώρους υποδομής και μάλιστα σε μια ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Κορινθίας που είναι ήδη επιβαρυμένη με την συγκέντρωση πολλών βιομηχανιών, χωρίς να υπάρχουν τα αντίστοιχα Ειδικά και Γενικά ΣΑΤΑΜΕ (Σχέδια αντιμετώπισης τεχνολογικών ατυχημάτων μεγάλης έκτασης) όπως στην περίπτωση της περιοχής των Αγίων Θεοδώρων όπου υπάρχει πολύ μεγάλη επικινδυνότητα να συμβεί ένα τέτοιο μεγάλο ατύχημα.
Η κυβέρνηση και σαν προέκταση οι Δήμοι και Περιφέρειες, παίρνοντας υπόψη όλες τις διεθνείς εξελίξεις, καθώς και την ανάγκη της εξόδου από την καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, επιδιώκουν και προωθούν, την αναθεώρηση των υφισταμένων σχεδίων ανάπτυξης, για να παραδώσουν τις περιοχές στην άναρχη και χωρίς φραγμούς εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων. Για παράδειγμα με βάση τη λογική που διέπει το χωροταξικό για τις ΑΠΕ, όλα τα Βουνά της περιοχής δύναται να μετατραπούν σε αιολικά πάρκα, κάτι άλλωστε που διευκολύνεται ακόμα περισσότερο και προωθείται και με το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την απλούστευση των διαδικασιών αδειοδότησης των αιολικών πάρκων, μη λαμβάνοντας υπόψη καν περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλους.
Πρόκειται για χρόνιο πρόβλημα, με πολλές παραμέτρους και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά στο πλαίσιο των δήμων. Δεν πρόκειται για ένα τοπικό - τεχνικό ζήτημα, είναι ζήτημα κυρίως πολιτικό. Αυτό εκφράζεται σε όλες τις πτυχές και στις τεχνικές παραμέτρους των μέχρι σήμερα σχεδιασμών, όπου κύριο κριτήριο ήταν και είναι το κέρδος (κατασκευαστικών ομίλων, βιομηχανιών κλπ) και όχι οι λαϊκές ανάγκες και η ποιότητα ζωής των κατοίκων των πόλεων, που ελάχιστα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, απλά αναφέρονται στις αντίστοιχες μελέτες ως πρόσχημα και στόχος.
Στον αντίποδα αυτού του πλαισίου, για τη Λαϊκή Συσπείρωση η γη και η χρήση της είναι κοινωνικό αγαθό. Στόχος και κριτήριο για την οργάνωση του κοινωνικού χώρου είναι η συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών.
Η συγκεκριμένη κοινωνική αξιοποίηση της γης και του χώρου γενικότερα (για την αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό, την εξασφάλιση ποιοτικής λαϊκής στέγης και των υποδομών κοινωνικών υπηρεσιών, τη βιομηχανική παραγωγή, την προστασία του περιβάλλοντος κλπ.), προϋποθέτει βέβαια την κοινωνική ιδιοκτησία στη γη και τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας.
Από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, ένας χωροταξικός σχεδιασμός πρέπει να στοχεύει:
- Στην ολοκληρωμένη προστασία του περιβάλλοντος.
- Στην ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων της οικονομίας.
- Στην προστασία της δημόσιας υγείας και ασφάλειας, απέναντι σε ακραία φυσικά φαινόμενα και τεχνολογικές αστοχίες και καταστροφές.
- Στη διεύρυνση του λαϊκού εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
- Στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Γι’ αυτούς τους λόγους καταψηφίζουμε.
