Γράφει ο Μανώλης Καψής
Υποθέτω, για πάρα πολλούς Έλληνες, το αποτέλεσμα το βράδυ της Κυριακής σημαίνει και το τέλος ενός πολύ κακόγουστου αστείου. Ενός “αστείου” που μας κόστισε πολύ ακριβά και που μόνο από τύχη δεν μας οδήγησε στην απόλυτη καταστροφή. Και όσοι νομίζουν ότι η ομάδα των ανεπάγγελτων ιδεοληπτικών, που ανέλαβε την εξουσία το 2015, ωρίμασε βιαίως από την
άσκηση της εξουσίας, κάνουν λάθος. Δεν έχουν παρά να ξαναδούν τι είπε ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξή του στον Αντώνη Σρόιτερ, για το περίφημο δημοψήφισμα. Να τον ακούσουν να λέει ότι “ναι, άξιζε αυτή η στιγμή ελευθερίας, που οι άνθρωποι πανηγυρίζανε”. 100 δισ. ευρώ για έναν χορό στο Σύνταγμα; Δεν τη λες και βίαιη ωρίμανση. Μάλλον για επιμονή στην μπούρδα.
Ή μπορούν να δουν τις αντιδράσεις του “τσούρμου” της αριστεράς, στο νέο φιάσκο με την επένδυση του Ελληνικού. Δεν φταίει το παρθένο δάσος πίσω από τον Πύργο Ελέγχου και δίπλα στις παλιές αποθήκες, δεν φταίνε τα πολύτιμα αρχαία που κρύβονταν κάτω από την πίστα προσγείωσης και οι διάφορες συλλογικότητες του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι εμμονικοί αρχαιολόγοι-ακτιβιστές και οι κομματικοι γραφειοκράτες του υπουργείου Πολιτισμού, αλλά οι επενδυτές. Ναι, οι επενδυτές, αποφάνθηκε ο Χρήστος Σπίρτζης, υπογράφοντας την πρόσληψη του γιου Παϊτέρη.
Για τον ένα υπουργό οι επενδυτές δεν έχουν τα κεφάλαια που απαιτούνται, για τον άλλο συνωμοτούν με τον Κυριάκο, και για τον τρίτο θέλουν να πάρουν αποζημιώσεις απο το Δημόσιο και όχι να κάνουν το έργο… Τρικυμία στο κρανίο.
Για παρά πολλούς Έλληνες, όμως, το βράδυ της Κυριακής των εκλογών δεν θα είναι μόνο το τέλος ενός κακόγουστου αστείου, που όσο θα το σκεφτόμαστε τόσο θα αναρωτιόμαστε αν όντως το ζήσαμε πραγματικά. Υπήρξε πράγματι η Ζωή πρόεδρος της Βουλής;
Προσπαθώ να φανταστώ, για παράδειγμα, την αντίδραση των απεσταλμένων του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών, Τζακ Λιου, στη συνάντησή τους με τον Βαρουφάκη τον Φεβρουάριο του ’15, όταν προσπαθώντας να του εξηγήσουν ότι έξοδος από το ευρώ θα σημάνει χάος και καταστροφή, τον άκουσαν να τους λέει: “Καταλαβαίνετε, εγώ είμαι ριζοσπάστης μαρξιστής. Αν επικρατήσει χάος, θα χορεύουμε στους δρόμους”. Αυτοί κυβέρνησαν την Ελλάδα… (Από το βιβλίο, “Η Τελευταία Μπλόφα”, Ελένη Βαρβιτσιώτη- Βικτωρία Δενδρινού.)
Το αποτέλεσμα το βράδυ της Κυριακής θα είναι και το τέλος της κρίσης. Το τέλος της κρίσης που ετοιμαζόμασταν να γιορτάσουμε το 2014, και οι τελετές αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, έως ότου εκπαιδευτεί ο Τσίπρας στην κανονικότητα.
Το τέλος της κρίσης δεν σημαίνει ότι θα ξαναβρούμε το επίπεδο του πλούτου που απολαμβάναμε προ κρίσης. Το τέλος της κρίσης θα είναι όμως η πεποίθηση που (ελπίζω ότι) θα δημιουργηθεί, ότι πλέον μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα, ότι προοδεύουμε, ότι κάθε χρόνο τα πράγματα θα πηγαίνουν λίγο καλύτερα, ότι γινόμαστε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα που ζει με κανόνες και με κυβέρνηση που εφαρμόζει ένα σχέδιο.
Αυτή ήταν άλλωστε και η μεγαλύτερη αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα. Η έξοδος από το μνημόνιο που γιόρτασε τον περασμένο Αύγουστο, αγκαλιά με τον Καμμένο, βάζοντας και βγάζοντας γραβάτες, δεν έπεισε κανέναν. Γιατί ακόμα και εκείνοι που έβλεπαν με συμπάθεια το πείραμα της επαναστατικής γυμναστικής, αντιλαμβάνονταν ότι αυτή η “βαλκανική” αριστερά δεν ξέρει να παράγει πλούτο. Αυτή η αριστερά που από ένα ατύχημα της ιστορίας βρέθηκε στο τιμόνι της εξουσίας, έχει αλλεργία με την επιχειρηματικότητα και με τις επενδύσεις. Μισεί τις ιδιωτικοποιήσεις, αντιπαθεί το κέρδος και λατρεύει το αντιπαραγωγικό δημόσιο, μόνο και μόνο για λόγους ιδεολογικούς. Ακριβώς το αντίθετο όμως απ’ ό,τι χρειάζεται η Ελλάδα.
Γι’ αυτό ακόμα και αυτοί που έδειξαν ανοχή στο πείραμα της ριζοσπαστικής αριστεράς θα τη μαυρίσουν. Και το βράδυ της Κυριακής ο κ. Τσίπρας θα τρίβει τα μάτια του.
