Δημοσιεύτηκε 2 Νοεμβρίου 2014
Ο Πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στους στρατιωτικούς είχε πει ο Γάλλος Πρωθυπουργός Κλεμανσώ. Ο Πόλεμος είναι επίσης πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στους πολιτικούς που δεν γνωρίζουν τι είναι Πόλεμος, μπορεί να αντιτείνει κάποιος που έχει βρεθεί στα πεδία των μαχών και έχει αντικρίσει έναν ήρωα να κείτεται νεκρός, έναν ακρωτηριασμένο ανάπηρο να απορεί.
Ο Πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στους στρατιωτικούς είχε πει ο Γάλλος Πρωθυπουργός Κλεμανσώ. Ο Πόλεμος είναι επίσης πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στους πολιτικούς που δεν γνωρίζουν τι είναι Πόλεμος, μπορεί να αντιτείνει κάποιος που έχει βρεθεί στα πεδία των μαχών και έχει αντικρίσει έναν ήρωα να κείτεται νεκρός, έναν ακρωτηριασμένο ανάπηρο να απορεί.
Ο Πόλεμος είναι η υπέρτατη αντιπαράθεση δύο εχθρών, δύο
στρατών, δύο κοινωνιών. Ο νικητής είναι πάντα ένας και γράφει την ιστορία όπως
επιθυμεί μέχρι ο ιστορικός του μέλλοντος να ανακαλύψει την πραγματική. Στον Πόλεμο
όλα επιτρέπονται για την υπεράσπιση της ζωής. Δεν υπάρχουν κανόνες στον Πόλεμο
γιατί κανείς δεν υπάρχει στο πεδίο της μάχης να ελέγξει τους κανόνες.
Τον Πόλεμο δεν τον κερδίζει ο ισχυρότερος Στρατός. Τον
Πόλεμο τον κερδίζει η ισχυρότερη κοινωνία. Αυτή που διαθέτει τον ισχυρότερο
πολιτικό ηγέτη, την ισχυρότερη οικονομία, την ισχυρότερη θέληση, την ισχυρότερη
υπομονή, την ισχυρότερη τόλμη, το ισχυρότερο δίκαιο. Αυτό τον Πόλεμο κέρδισε η
Ελλάδα το 1940 και αυτόν τον Πόλεμο έχασε η Ελλάδα το 1922.
Η
Τουρκία των κ.κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου έχει χαράξει
την πορεία της. Επιθυμεί το 2023 να είναι ισότιμη με τις ΗΠΑ και την
Κίνα,
ελέγχοντας το πέρασμα της Μεσογείου που ενώνει την ανθρωπότητα από
δημιουργίας.
Να κινηθεί αυτόνομα. Όλα δείχνουν ότι έχει τα δεδομένα με το μέρος της.
Πολιτική σταθερότητα, πληθυσμιακή έκρηξη, οικονομική άνθηση, έρευνα και
στρατό. Το αύριο όμως δεν ανήκει σε κανέναν και η Τουρκία δείχνει να
σχοινοβατεί σε δύο κόσμους.
Η Κύπρος, ένα ανεξάρτητο Κράτος που βρίσκεται σε Μνημόνιο
και αμείβει με χιλιάδες ευρώ τους δημοσίους υπαλλήλους της, αποφάσισε να υλοποιήσει αυτόβουλα την ενεργειακή πολιτική
της, σύμφωνα με τις επιλογές του εκλεγμένου δημοκρατικά Προέδρου της
κ.Αναστασιάδη. Το μαρτυρικό νησί που στην αιωνιότητα ενάλλασσε κατακτητές αδιάλειπτα
και βρέθηκε διχασμένο με τη δημιουργία του το 1960 έχει τη μοίρα να κατέχει
στην ΑΟΖ του ένα βυθό με τρισεκατομμύρια δολάρια ενεργειακού πλούτου. Το πόσο
ισχυρό όμως είναι για να υπερασπιστεί αυτό τον πλούτο είναι ανάλογο με την ισχύ του
και θα εξαρτηθεί από τις επιλογές του.
Η
Τουρκία με τις μέχρι τώρα επιλογές του κ.Αναστασιάδη
να αγγίξει το οικόπεδο 9 για να δικαιολογήσει τον τερματικό σταθμό
υγροποίησης του φυσικού αερίου βρίσκεται προ τετελεσμένων που θα πρέπει
να αποδεχθεί ή να ανατρέψει. Αν δεν
έχει την ισχύ να τις ανατρέψει θα πρέπει να τις ανταλλάξει. Σε αυτό ήταν
πάντα
καλή. Η αυτοκρατορία της στηρίχθηκε στο φόβο.
Η
Ελλάδα έχει κάνει τις επιλογές της. Ο κ.Σαμαράς
όμως ενδέχεται να βρεθεί προ τετελεσμένων με μία λάθος κίνησή του και να
αναγκαστεί και εκείνος να ευχαριστεί τους ισχυρούς όπως έκανε κάποτε ο
κ.Σημίτης. Η ισχύς της
Ελλάδας είναι μαχητό αν φθάνει μέχρι τα βαθιά νερά της Μεσογείου. Σε
κάθε
περίπτωση βέβαια ο φόβος καθορίζει πάντα τον νικητή. Στον Πόλεμο όμως οι
μάχες δεν
κερδίζονται στο έδαφος αλλά σε αυτούς που τις σχεδιάζουν στον κατάλληλο
χρόνο
και στο κατάλληλο μέρος και τις διεξάγουν έξυπνα.
Στον Πόλεμο των κοιτασμάτων τον νικητή θα τον καθορίσει
αυτός που μπορεί να εκμεταλλευτεί τα λάφυρα και τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία
δυστυχώς δεν ανήκουν σε αυτές τις χώρες. Κάθε μονομερής ενέργειά τους μπορεί να είναι μοιραία αναμφίβολα.
Η Τουρκία και οι ηγέτες της έχουν πολλές σοβαρές απειλές
να αντιμετωπίσουν εντός και στα χερσαία σύνορα της χώρας τους και οι
πολεμοχαρείς της Αθήνας που ευελπιστούν στη Μεσόγειο των Αθηνών για μια
ανατροπή του κ.Σαμαρά όσο και αν κραυγάσουν τις ιαχές του Πολέμου, στα ουράνια
της δικής τους Κυβέρνησης που θέλουν να εγκαθιδρύσουν αντιδημοκρατικά, για μία
άλλη φορά θα εκτεθούν ξεδιάντροπα.
Εξάλλου οι οπαδοί της δραχμής μαζί με τους στρατηγούς του
Πολέμου δεν ξεπερνούν το 16%. Τόσο ακριβώς συμπτωματικά, που αναζητείται καιρό πώς
κόλλησε στο 3% της ανωμαλίας και αναζητεί απεγνωσμένα έναν οικουμενικό Πρωθυπουργό για να
φορτώσει τις αμαρτίες του...
