Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Η εικόνα από τη συζήτηση στη Βουλή για τη μετα-Μνημονιακή Ελλάδα, άφησε τη συνήθη… δύσκολη γεύση, σε όσους την παρακολούθησαν.
Θα περίμενε κανείς ότι, μετά από 8 χρόνια Μνημονίων, άγαρμπης και ακραίας φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, και επί της ουσίας αναίρεσης της προσδοκίας για ένα καλύτερο μέλλον, για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του λαού μας, το πολιτικό σύστημα θα είχε πλέον συναίσθηση των ευθυνών του.
Ευθυνών που μας έφεραν ως εδώ, που μας κράτησαν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην κρίση, και που δεν μας επιτρέπουν να ανοίξουμε τα φτερά μας σαν κοινωνία, διεκδικώντας κοινά όνειρα, προσδοκίες και ελπίδες.
Οι πολιτικοί αρχηγοί έμειναν και πάλι στην επιφάνεια. Περιορίστηκαν σε αμυντικογενείς ομιλίες, ώστε να κάνουν τα λιγότερα δυνατά λάθη, και την ίδια στιγμή να προσπαθήσουν να επιφέρουν κάποιο πλήγμα στην εικόνα του αντιπάλου τους. Δηλαδή, κατά βάση επικοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία όμως, περιμένει ουσία. Περιμένει απτά και συγκεκριμένα πράγματα, για το πώς σκέφτονται το μέλλον του τόπου εκτός Μνημονίων, οι αιρετοί εκπρόσωποί μας.
Κυρίως, ο Αλέξης Τσίπρας, που είναι σήμερα Πρωθυπουργός, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που φιλοδοξεί να τον διαδεχτεί.
Δυστυχώς, και η σημερινή συζήτηση στη Βουλή δεν λειτούργησε προωθητικά για το κοινό καλό.
Οι δε προβλέψεις είναι εξόχως δυσοίωνες. Καθώς έχουμε μπει σε αέναη προεκλογική περίοδο, εύκολα μπορεί να προβλέψει κανείς ότι, όσο πιο κοντά στην ημερομηνία των εκλογών ερχόμαστε, τόσο θα φουσκώνει η πόλωση.
Αντί για ουσία, θα βλέπουμε εντυπωσιασμούς.
Αντί να αναζητώνται συμπτώσεις και περιθώρια κοινής αντίληψης για το μέλλον της χώρας, θα βλέπουμε το σαράκι του εθνικού διχασμού να αφαιρεί πρόσθετα κομμάτια από την επόμενη μέρα της κοινωνίας μας.
Και έτσι, θα υπονομεύεται το μέλλον της χώρας.
ysterografa.gr
