Ο Κώστας Μπακογιάννης, με περίσσευμα πολιτικού οξυγόνου για το μέλλον της Κεντροδεξιάς
Του Φρίξου Παλαιολόγου
Η Ιστορία της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, είναι γεμάτη από πληθωρισμό
παραδειγμάτων εθνικής προσφοράς. Μια παράταξη που, ειδικά στα δύσκολα
χρόνια της Μεταπολίτευσης, γαλουχήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να
υπερβαίνει τη συγκυρία και το στενό κομματικό συμφέρον.
Να μην κάνει εκπτώσεις ηθικής. Να μην φλερτάρει με την οξύτητα. Να
μην ανέχεται τον λαϊκισμό στις τάξεις της. Να κλείνει την πόρτα μονάχα
στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Να λειτουργεί ως φυσική
εναλλακτική κάθε μετριοπαθούς πολίτη, που έβλεπε στην εκάστοτε πολιτική
ρητορική της, μια εκτόνωση ασφάλειας, κάθε φορά που η Ελλάδα κινδύνευε
να διολισθήσει στην παρακμή.
Αυτό το ιστορικό αποτύπωμα της Κεντροδεξιάς, δοκιμάστηκε στα χρόνια
των Μνημονίων και της κρίσης, τότε που ήταν δύσκολο να φυλάξει κανείς
Θερμοπύλες απέναντι στα άκρα, τις ακρότητες και τον λαϊκισμό… πέριξ και
εντός της Κεντροδεξιάς. Με τα γνωστά, τραγικά αποτελέσματα. Τη γέννηση
και γιγάντωση (μερικώς ή ολικώς), τριών κομμάτων: Του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής
Αυγής και των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Τριών κομμάτων που ξεπήδησαν στα χρόνια των Μνημονίων, κυρίως επειδή
βρήκαν χώρο, λόγω της αδυναμίας της Κεντροδεξιάς να ανταποκριθεί στον
ιστορικό ρόλο της. Να είναι η παράταξη του εθνικού συμφέροντος, και όχι
του στενού κομματικού συμφέροντός της. Πολύ περισσότερο, του συμφέροντος
ατομικών διαδρομών και επιδιώξεων.
Το μεγάλο στοίχημα που έχει μπροστά της η Νέα Δημοκρατία, ως
μητέρα-παράταξη της όλης Κεντροδεξιάς (που θα έλεγε, παραφρασμένα ο…
Ευάγγελος Βενιζέλος), είναι να ξαναπιάσει το νήμα με τον συγκεκριμένο
ιστορικό ρόλο. Να υπερβεί το άγχος και την πίεση της συγκυρίας. Να
παραμερίσει τα άκρα και τις ακρότητες. Να απεγκλωβιστεί από τη μήτρα του
λαϊκισμού. Να προσφέρει στους Έλληνες την εναλλακτική λύση της
υπευθυνότητας, με στοιχεία ταυτότητας τη μετριοπάθεια, τη σύνθεση, την
επιδίωξη κοινωνικής συναίνεσης, τον σεβασμό στις αδυναμίες και τα τρωτά
της κοινωνίας, την κατανόηση των καινούριων εθνικών προτεραιοτήτων, στον
επίλογο μιας δεκαετίας (σχεδόν) φτωχοποίησης και αποσύνθεσης του
κοινωνικού ιστού.
Μια Κεντροδεξιά βγαλμένη από το μαιευτήριο της εθνικής συμφιλίωσης,
για να θυμηθούμε την ιδεολογική και ηθική κληρονομιά του μάρτυρα της
Δημοκρατίας Παύλου Μπακογιάννη. Μια Κεντροδεξιά, ίχνη της οποίας
μπορούσε να διαγνώσει κανείς, σε όσα είπε για τις “έξυπνες πόλεις” ο
Κώστας Μπακογιάννης. Ο γιος του Παύλου (και της Ντόρας), για να μην
ξεχνιόμαστε…
Με επαρκείς δόσεις πολιτικού οξυγόνου, για το μέλλον μιας Κεντροδεξιάς που αρχίζει πλέον να ασφυκτιά…
ysterografa.gr
