Ο Μίκης και… μετά το χάος; Δεν υπάρχει πνευματική ηγεσία που να ενώνει τους Έλληνες;

Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis

Στα χρόνια της μεγάλης, βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, που ξεκίνησε το 2010, με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου στα Μνημόνια απαλλοτρίωσης της εθνικής αυτοδιάθεσης, λίγες αμφιβολίες υπάρχουν για την πληθωριστική απουσία πάσης φύσεως ηγεσίας από τον ταλαιπωρημένο τόπο μας.

Και, ας πούμε ότι σε πολιτικό επίπεδο, η απουσία ηγεσίας είναι εμφανής, εκκωφαντική, κατανοητή και ολίγον… χαριτωμένη, αν σκεφτεί κανείς πόσοι διεκδικούν να μας σώσουν, αδιαφορώντας για την προσωπική ανεπάρκειά τους.

Αντίστοιχη έλλειψη εμβληματικής ηγεσίας που να εμπνέει, παρατηρείται και σε άλλες εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Κυρίως στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, που σε κάθε σύγχρονη χώρα, πολιτισμένη ή… όχι και τόσο, λειτουργεί ως διαρκές ισοδύναμο των υπόλοιπων ηγεσιών. Ή της… απουσίας τους. Ως το φυσικό και αυτονόητο αντίβαρο.

Στη δική μας γειτονιά, ο πνευματικός κόσμος της χώρας στερείται σκανδαλωδώς εμπνευσμένης ηγεσίας. Αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου της Αθήνας για τη Μακεδονία, δεν θα περιορίζονταν στον εμβληματικό, διαχρονικό και υπερμεγέθη καλλιτεχνικά και αξιακά Μίκη Θεοδωράκη. Θα υπήρχε και… κάποιος ακόμη Μίκης, που να ενώνει τους Έλληνες. Που να μην προκαλεί το όνομά του αντιδράσεις.

Τέτοια προσωπικότητα, προφανώς δεν υπάρχει. Επιβεβαιώνοντας ότι στη χώρα μας, ο τροχός της προόδου σταμάτησε προ πολλού να γυρίζει. Να δημιουργεί. Να κινητροδροτεί την πρόοδο.

Μείναμε εγκλωβισμένοι στο ιστορικό και ένδοξο παρελθόν μας. Και ξεχάσαμε ότι πρέπει να σχεδιάσουμε ένα αντίστοιχα φωτεινό μέλλον.

ysterografa.gr