Ο καινούριος παραλιακός δρόμος από Λεωνίδιο και
Φωκιανό προς Κυπαρίσσι κατηφορίζει, κόβοντας την άγρια βλάστηση, από τα
υψώματα με τα λουλούδια προς τις απότομες καταπράσινες ακτές.
Έρχομαι από εδώ. Η Βάλυ έρχεται από τον παλιό δρόμο, που κατεβαίνει από το χωριουδάκι του Χάρακα προς τα ψηλά αναρριχητικά πεδία με τους σταλακτίτες. Συναντιόμαστε στο Κυπαρίσσι για να σκαρφαλώσουμε.
Υπάρχουν εννέα ασφαλισμένα πεδία σε εξαιρετικό βράχο, και όλη την
άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο αναρριχητές απ' όλο τον κόσμο
σκαρφαλώνουν από τα πιο εύκολα, Καστράκι και Παιδότοπο, τα πιο
ατμοσφαιρικά, το Νερόμυλο με τους κόκκινους σταλακτίτες, το πιο
καινούριο Κάψαλα, κατακόρυφο προς τη θάλασσα, τα ψηλότερα στις κορυφές
Σταυρό, Ψηλόβραχο και Jerome's House, δίπλα στο λιθόστρωτο μονοπάτι, τη
Βλυχάδα, στη βοτσαλωτή παραλία, ως τα πολύ-πολύ δύσκολα: το Μπαμπάλα με
τις σκληρές διαδρομές για κορυφαίους αναρριχητές.
Είμαστε στη σκιά, κάτω από θεόρατες πτυχώσεις σταλακτιτών. Απέναντι ο ήλιος φωτίζει μια φύση πολύχρωμη, ευωδιαστή, άγρια και ακέραια.
Γνωρίζουμε ένα ζευγάρι γάλλους οδηγούς βουνού, που μένουν σε ένα απ' αυτά τα «αυτοκινητόσπιτα»: ένα παλιό αυτοκίνητο διαμορφωμένο σε αυτοσχέδιο τροχόσπιτο, με στρώμα στο πίσω κάθισμα, ντεπόζιτο νερού με βρυσάκι, σχοινιά, ζώνες, καραμπίνερ και παπούτσια ολόγυρα.
Στις Άλπεις, μας λένε, ακόμα χιονίζει, ενώ στο αναρριχητικό τρίγωνο Λεωνίδιο-Κυπαρίσσι-Λαγκάδα, και στη γεμάτη αναρριχητικά πεδία Αττική φυσικά, ο καιρός είναι ανοιξιάτικος, τα ηλιοβασιλέματα φλογερά, η θάλασσα γαλαζοπράσινη, τα ταβερνάκια γεμάτα φρέσκο ψάρι, που τρώμε τόσο εμείς, ευχάριστα κουρασμένες μετά το σκαρφάλωμα των διαδρομών μας, όσο και επισκέπτες από την Αθήνα, που ήρθαν ως εδώ (για αστακούς, νομίζω) με δύο μαύρα γυαλιστερά ελικόπτερα.
Έρχομαι από εδώ. Η Βάλυ έρχεται από τον παλιό δρόμο, που κατεβαίνει από το χωριουδάκι του Χάρακα προς τα ψηλά αναρριχητικά πεδία με τους σταλακτίτες. Συναντιόμαστε στο Κυπαρίσσι για να σκαρφαλώσουμε.
Υπάρχουν εννέα ασφαλισμένα πεδία σε εξαιρετικό βράχο, και όλη την
άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο αναρριχητές απ' όλο τον κόσμο
σκαρφαλώνουν από τα πιο εύκολα, Καστράκι και Παιδότοπο, τα πιο
ατμοσφαιρικά, το Νερόμυλο με τους κόκκινους σταλακτίτες, το πιο
καινούριο Κάψαλα, κατακόρυφο προς τη θάλασσα, τα ψηλότερα στις κορυφές
Σταυρό, Ψηλόβραχο και Jerome's House, δίπλα στο λιθόστρωτο μονοπάτι, τη
Βλυχάδα, στη βοτσαλωτή παραλία, ως τα πολύ-πολύ δύσκολα: το Μπαμπάλα με
τις σκληρές διαδρομές για κορυφαίους αναρριχητές.Είμαστε στη σκιά, κάτω από θεόρατες πτυχώσεις σταλακτιτών. Απέναντι ο ήλιος φωτίζει μια φύση πολύχρωμη, ευωδιαστή, άγρια και ακέραια.
Γνωρίζουμε ένα ζευγάρι γάλλους οδηγούς βουνού, που μένουν σε ένα απ' αυτά τα «αυτοκινητόσπιτα»: ένα παλιό αυτοκίνητο διαμορφωμένο σε αυτοσχέδιο τροχόσπιτο, με στρώμα στο πίσω κάθισμα, ντεπόζιτο νερού με βρυσάκι, σχοινιά, ζώνες, καραμπίνερ και παπούτσια ολόγυρα.
Στις Άλπεις, μας λένε, ακόμα χιονίζει, ενώ στο αναρριχητικό τρίγωνο Λεωνίδιο-Κυπαρίσσι-Λαγκάδα, και στη γεμάτη αναρριχητικά πεδία Αττική φυσικά, ο καιρός είναι ανοιξιάτικος, τα ηλιοβασιλέματα φλογερά, η θάλασσα γαλαζοπράσινη, τα ταβερνάκια γεμάτα φρέσκο ψάρι, που τρώμε τόσο εμείς, ευχάριστα κουρασμένες μετά το σκαρφάλωμα των διαδρομών μας, όσο και επισκέπτες από την Αθήνα, που ήρθαν ως εδώ (για αστακούς, νομίζω) με δύο μαύρα γυαλιστερά ελικόπτερα.
Ελίνα Τερζάκη/ diakopes.in.gr
